ر عرفان اسلامی محمد و همچنین علی، فاطمه، حسن و حسین به عنوان نیروهای کیهانی پدیدار می‌شوند. أبو الحسن علي بن إسماعيل الأشعري ( 874 – 936 ) خبر می دهد که ابومنصور العجلی (درگذشت 738) ،که یک شیعه متعصب به شمار می امد، ادعا کرد که خداوند ابتدا مسیح را آفرید و بعد علی را خلق کرد. اگر پیدایش اسلام با گنوسیس مسیحی آغاز شده باشد، پس ممکن است که در ابتدا نه مسیح کیهانی در منطقه عربستان لقب محمد داده اند و بعد این محمد کیهانی در قالب نسخه جدیدی از مسیح به عنوان پیامبر عرپ شناخته شد عارفان همیشه می‌دانستند که این‌ها شخصیت ها اسطوره‌ای هستند و در ارائه الهیات خود به شکل اسطوره‌ بسیار خلاق بودند.

اکنون اگر فرض کنیم که محمد در واقع مسیح است، پس می توان نام عجیب فاطمه به عنوان „ام ابیها „(مادر پدرش) را هم توضیح داد، بدین معنی که اگر معادله ی محمد = مسیج درست باشد دیگر نمی توان معادله ی فاطمه = مریم را انکار کرد. فاطمه در اسطوره جدید به عنوان دختر محمد است، اما به عنوان مریم در اسطوره قدیمی مادر مسیح است. بنابراین فاطمه همزمان مادر پدر خود است. لقب „ام ابیها “ به خصوص در فرهنگ شیعه حفظ شده است

اولین نوشته هایی که احتمالاً به علویان نسبت داده می شود، نوشته های قاسم بن ابراهیم الرسی (785-860) هستند که به طور قابل توجهی در مورد تاریخ خانواده خود سکوت اختیار کرده اند و چیز زیادی برای گفتن ندارند. دانش ما درباره تاریخ اولیه علویان در واقع بر اساس چندین منبع از قرن سوم اسلامی و بعد از آن است. یک امام زیدی مانند المنصور بالله عبدالله بن حمزه (درگذشته 614/1217)، علوی که مانند تمام امامان زیدی، اهمیت truyềnش علوی (یعنی انتقال از پدر به پسر، به ویژه در بین علویا) را تأکید می کند، در کتاب الشافعی خود عمدتاً بر مقاتل الطالبیین ابوالفرج اصفهانی (درگذشته 356/967) و چند متن شناخته شده دیگر تکیه دارد. او هیچ چیزی جدیدی ندارد. او حوادث را به عنوان وقایع شناخته شده توصیف می کند و شاید برای او هم همینطور بوده است. اما اگر نگاهی دقیق تر بیندازیم، در realidad فقط چند اطلاعات پایه ای از چند منبع اصلی است که کل ساختمان ارائه تاریخ بر آن استوار است. فرآیندهای ساختگی در همه جا قابل مشاهده است. امام القاسم الرسی

Rassi etwa weiß selbst noch nichts davon, dass seine Abstammungskette auch gleichzeitig seine Überliefererkette bis zu ‘Alī und zum Propheten sein soll, wie es spätere zaiditische Literatur behauptet21. Auch sein Enkel al-Hadi ilā l-ḥaqq Yaḥyā b. al-Ḥusain b. al-Qāsim weiß das noch nicht. Damit komme ich zum Argument der „,Verschwörungstheorie“. Kritiker meinen, um das islamische Überlieferungsmaterial zu konstruieren, wäre letztlich eine Verschwörung nötig gewesen. Wir reden hier aber über eine Zeit ohne Massenmedien, Internet, allgemeine Schulpflicht und modernes wissenschaftliches Weltbild. Die Quellen, die die einzelnen Informationen belegen, sind in Wirklichkeit gering an Zahl. Der Zeitraum der berühmten dunklen frühen zwei Jahrhunderte des Islam wäre durchaus ausreichend, um eine neue Glaubenslehre mit erfundener Gründungsfigur langsam zu verbreiten22. Anderslautendes Material ist im Laufe der Zeit verschwunden. Es wurde vergessen, vernichtet oder im Sinne des neuesten Standes der Theologie umgearbeitet Dieser, ins persisch übersetzen

Ich kann dir helfen, den Text ins Persische zu übersetzen. Hier ist die Übersetzung:

راسی تقریبا هنوز خود نمیداند که سلسله نسب او نیز به طور همزمان زنجیره انتقال دهندگان تا علی و پیامبر است، همانطور که ادبیات زیدی بعدی ادعا میکند. همچنین نوه اش الحادی الی الحق یحیی بن حسین بن القاسم این را نمیدانست.

با اینها به论ه „نظریه توطئه“ میرسیم. منتقدین معتقدند که برای ساخت مواد روایی اسلامی، در نهایت یک توطئه لازم بود. اما ما اینجا در مورد دوره ای صحبت میکنیم که بدون رسانه های جمعی، اینترنت، آموزش اجباری و جهان بینی علمی مدرن است. منابعی که اطلاعات فردی را اثبات میکنند، در واقع کم هستند. دوره زمانی دو قرن اول تاریک اسلام کافی بود تا یک آموزه دینی جدید با چهره بنیانگذار جعلی به آرامی گسترش یابد. مطالب مغایر در طول زمان از بین رفته اند. آنها فراموش شده، نابود شده یا در معنای آخرین وضعیت الهیات اصلاح شده اند.

خانواده ی مقدس در اسلام متشکل از محمد، فاطمه، علی، حسن و حسین، یک پنتاد رای بسیاری از سیستم های گنوسی تشکیل می دهد. با این حال، حتی اگر فرض کنیم که چنین معادله ای در پشت اسطوره ی محمد وجود دارد، هنوز سوال باقی می ماند که آیا اینجا یک شخصیت تاریخی اصیل فقط به صورت اسطوره ای بازنویسی شده است یا خیر.

Formularbeginn

Formularende

بو الحسن علي بن إسماعيل الأشعري (260 – 324 هـ/ 874 – 936 م

أبو منصور العجلي, DMG Abū Manṣūr al-ʿIǧlī gest. zwischen 738 und 744einamen al-Kisf („das Fragment“), war der Begründer einer extrem-schiitischen Sekte im Irak

بو الحسن علي بن إسماعيل الأشعري

In der islamischen Gnosis erscheinen Muhammad und ebenso ‚Ali, Fatima, Hasan und Husain auch als kosmische Kräfte. Al-As’ari erwähnt, dass der Gnostiker Abū Manşür al-‚Iğli die Auffassung vertrat, dass Gott als erstes Jesus erschaffen habe und dann ‚Ali65. Hier steht offensichtlich noch der kosmische Christus. Wenn am Anfang des Islam eine christliche Gnosis gestanden hat, dann könnte es sein, dass der kosmische Christus im arabischen Bereich zunächst in Muhammad umbenannt worden ist und dieser kosmische Muḥammad dann als Neuauflage von Moses und Josua (=Jesus) in einem Mythos von einem arabischen Propheten präsentiert wurde. Gnostiker haben ohnehin immer gewusst, dass es sich dabei um mythische, nicht um historische Gestalten gehandelt hat und waren stets sehr phantasievoll, wenn es darum ging, ihre Theologie in mythischer Form zu präsentieren. Wenn mit Muhammad tatsächlich eigentlich Jesus gemeint ist, dann würde sich auch der insbesondere in der Šī’a erhaltene seltsame Beiname der Fatima erklären: umm abīhā = die Mutter ihres Vaters. Die Gleichung Fatima = Maria wird wohl nicht zu leugnen sein. Wenn nun auch die Gleichung Muhammad = Jesus stimmt, dann lässt sich umm abīhā im Sinne dieser gnostischen Gleichungen auflösen. Fatima ist als Fatima im neuen Mythos die Tochter Muḥammads, aber als Maria im alten Mythos die Mutter Jesu. Also ist sie gleichzeitig die Mutter ihres Vaters. Die,,heilige Familie“ besteht im Islam ursprünglich aus Muḥammad, Fatima, ‚Ali, Hasan und Husain und bildet damit eine für viele gnostische Systeme typische Pentade. Aber auch hier gilt: Unterstellt, eine solche von mir vermutete Gleichung liegt dem Muḥammadmythos tatsächlich zu Grunde, dann bleibt immer noch die Frage, ob hier nicht eine ursprünglich historische Figur vielleicht nur mythisch überarbeitet wurde. Ich halte dies, ins persisch übersetzen

Das ist eine interessante Theorie! Es scheint, als hättest du eine tiefe Analyse der islamischen Gnosis und ihrer Verbindungen zum Christentum durchgeführt.

Um deine Textpassage ins Persische zu übersetzen, benötige ich

Hier ist meine Versuch einer Übersetzung:

در عرفان اسلامی محمد و همچنین علی، فاطمه، حسن و حسین به عنوان نیروهای کیهانی پدیدار می‌شوند. أبو الحسن علي بن إسماعيل الأشعري ( 874 – 936 ) خبر می دهد که ابومنصور العجلی ( درگذشت 738) ،که یک شیعه متعصب به شمار می امد، ادعا کرد که خداوند ابتدا مسیح را آفرید و بعد علی را خلق کرد. اگر در آغاز اسلام یک گنوسیس مسیحی وجود داشته ، پس ممکن است که در ابتدا نام مسیح کیهانی در منطقه عربستان به محمد تغییر داده شد و بعد این محمد کیهانی در قالب نسخه جدیدی از مسیح به عنوان پیامبر اعراب شهرت یافت است.اگر گنوسیسم مسیحیت اسلام را به جود آورده باشد پس ممکن است در ابتدا نام مسیح کیهانی در منطقه عربستان به محمد بتغییر کرد ه عنوان یک پیامبرعربی شهرت یافت .عارفان همیشه می‌دانستند که این‌ها شخصیت ها اسطوره‌ای هستند و در ارائه الهیات خود به شکل اسطوره‌ بسیار خلاق بودند.

اگر فرض کنیم که محمد در واقع عیسی است، entonces نام عجیب و غریب فاطمه در شیعه به عنوان ام ابیها (مادر پدرش) قابل توضیح است. اگر این گمان đúng باشد، سپس معادله ی فاطمه = مریم را نمی توان انکار کرد. اگر معادله ی محمد = عیسی نیز درست باشد، سپس ام ابیها را می توان در چارچوب این معادلات گنوسی حل کرد. فاطمه در افسانه ی جدید به عنوان دختر محمد است، اما به عنوان مریم در افسانه ی قدیمی، مادر عیسی است. بنابراین او همزمان مادر پدر خود است.
خانواده ی مقدس در اسلام متشکل از محمد، فاطمه، علی، حسن و حسین، یک پنتاد典型 برای بسیاری از سیستم های گنوسی تشکیل می دهد. با این حال، حتی اگر فرض کنیم که چنین معادله ای در پشت اسطوره ی محمد وجود دارد، هنوز سوال باقی می ماند که آیا اینجا یک شخصیت تاریخی اصیل فقط به صورت اسطوره ای بازنویسی شده است یا خیر.

Mutter ihres Vaters (Umm Abiha)

Aussprache: umm abiyhaa
arabisch: أم ابیھا
persisch:
englisch: Mother of her Father

.Bücher zu islamischen Themen finden Sie im Verlag Eslamica.

„Mutter ihres Vaters“ (Umm Abiha) ist einer der Ehrentitel Fatimas (a.).

Fatima (a.) ertrug als kleines Kind die Erschwernis des Boykotts gegen die Muslime und verlor in den schwierigen Jahren zudem ihre Mutter Chadidscha (a.). Sie versuchte den Verlust für ihren Vater, Prophet Muhammad (s.), weitestgehend auszugleichen, indem sie alle gesellschaftlichen Aufgaben ihrer Mutter übernahm und die häusliche Versorgung des verwitweten Propheten sicherstellte. Daher wurde sie auch „Mutter ihres Vaters“ genannt.

اما اگر در حقیقت محمد نام عربی مسیح باشد پس می توان نام عجیب فاطمه ( أم ابیھا به معنای مادر پدر خویش) که در شیعه حفظ شده است، قابل توضیح است: ام ابیها = مادر پدرش. معادله فاطمه = مریم difícil به انکار نیست. اگر معادله محمد = عیسی نیز صحیح باشد، alors می‌توان ام ابیها را در چارچوب این معادلات گنوسی حل کرد. فاطمه به عنوان فاطمه در افسانه جدید دختر محمد است، اما به عنوان مریم در افسانه قدیمی مادر عیسی است. بنابراین، او همزمان مادر پدرش است. „خانواده مقدس“ در اسلام原本 متشکل از محمد، فاطمه، علی، حسن و حسین است و تشکیل یک پنتاد典 برای بسیاری از سیستم‌های گنوسی می‌دهد. با این حال، siempre این سوال باقی می‌ماند که آیا یک شخصیت تاریخی最初ی شاید فقط به صورت اسطوره‌ای ویرایش شده است. من این را mainteni، ترجمه به فارسی کنم.

Bitte beachte, dass diese Übersetzung möglicherweise nicht vollständig korrekt ist und möglicherweise weitere Korrekturen benötigt. Wenn du spezifische Fragen hast oder bestimmte Teile der Übersetzung überprüft werden sollen, stehe ich gerne zur Verfügung.

It is though surprising that the names of important contemporaries of the Prophet are not attested in a book which otherwise contains a great many personal names. So too, close family members of the Prophet according to later islamic traditions (e. g. A’iša, Fatima, Hadiga, Ali, Hasan and Husayn) are unmentioned; the only seeming contemporary of the Prophet allegedly mentioned was a personal enemy: Abu Lahab, to whose suffering in hell a whole surah (111) is dedicated. Even traditional scholars doubt that this was his real name, though. The institution of the caliphate is not mentioned either, nor are any of the first four „rightly guided caliphs“ (al-hulafa‘ ar-rāšidūn), ostensible con- temporaries of the Prophet. Nor are other institutions of Islamic public life broached (e. g. mufṭī, ifṭāh, faṭwa) – all of them being later innovations. As will be seen, the important term „innovation“ itself (bid’a) is attested, though with a different meaning (see §3.2.4)., ins persisch übersetzen

گفتن این موضوع تعجب‌برانگیز است که نام معاصران مهم پیامبر در کتابی که به غیر از آن شامل بسیاری از اسامی شخصی است، ذکر نشده است. همچنین اعضای خانواده نزدیک پیامبر طبق سنت‌های اسلامی بعدتر (مانند عایشه، فاطمه، حدیجه، علی، حسن و حسین) ذکر نشده‌اند؛ تنها کسی که به نظر می‌رسد معاصر پیامبر بوده است، یک دشمن شخصی است: ابولهب، که سوره‌ای کامل (۱۱۱) به رنج او در جهنم اختصاص داده شده است. حتی محققان سنتی در مورد اینکه آیا این نام واقعی او بود یا نه شک دارند.

مؤسسه خلافت نیز ذکر نشده است و هیچ یک از چهار خلیفه «راستین» (الخلفاء الراشدون) که ظاهراً معاصر پیامبر بودند، ذکر نشده‌اند. نهادهای دیگر زندگی عمومی اسلامی نیز ذکر نشده‌اند (مانند مفتی، افتا، فتوا) – همه آنها نوآوری‌های بعدی هستند. همانطور که مشاهده می‌شود، اصطلاح مهم «نوآوری» خود (بدعت) با معنایی متفاوت ذکر شده است (نگاه کنید به بخش ۳.۲.۴).

Es gibt jedoch neben dem Christentum eine andere große Religion, die ohne historischen Stifter eine schnelle und weit reichende Verbreitung gefunden hat. Ich meine den römischen Mithraskult27, dessen verblüffende Ähnlichkeit mit dem Christentum schon den Kirchenvätern bewusst war. Es gibt wohl niemanden, der die Existenz eines historischen Mithras behauptet. Trotzdem hat diese Religion innerhalb relativ kurzer Zeit eine enorme Verbreitung innerhalb des Römischen Reiches erlangt und war einer der großen Konkurrenten des Christentums. Für die Verbreitung einer Religion ist die religiöse Idee entscheidend, nicht ob eine Gründungsfigur dahinter steht.
Während nun die islamische Überlieferung schon zahlreiche Probleme in sich birgt, wird die

„ولی除了 مسیحیت، یک مذهب بزرگ دیگر وجود دارد که بدون بنیانگذار تاریخی خود، انتشار سریع و گسترده‌ای یافته است. من به کیش میترائیسم رومی اشاره می‌کنم، که شباهت شگفت‌آور آن با مسیحیت برای پدران کلیسا شناخته شده بود. احتمالاً هیچ کس وجود یک میترای تاریخی را ادعا نمی‌کند. با این حال، این مذهب در مدت نسبتاً کوتاهی در سراسر امپراتوری روم گسترش یافت و یکی از رقبای بزرگ مسیحیت بود. برای گسترش یک مذهب، ایدهٔ مذهبی اهمیت دارد، نه اینکه آیا یک بنیانگذار پشت آن باشد یا خیر.“

,It is a striking fact that such documentary evidence as survives from the Sufyanid period makes no mention of the messenger of God at all. The papyri do not refer to him. The Arabic inscriptions of the Arab-Sasanian coins only invoke Allah, not his rasul; and the Arab- Byzantine bronze coins on which Muhammad appears as rasul Allah, previously dated to the Sufyanid period, have now been placed in that of the Marwanids. Even the two surviving pre- Marwanid tombstones fail to mention the rasul, though both mention Allah; and the same is true of Mu’awiya’s inscription at Ta’if. In the Sufyanid period, apparently, the Prophet had no publicly acknowledged role.,ins persisch übersetzen

این یک واقعیت جالب است که اسناد و مدارک باقی‌مانده از دوره سفیانی هیچ اشاره‌ای به فرستاده خدا نکرده‌اند. پاپیروس‌ها به او اشاره نمی‌کنند. کتیبه‌های عربی بر روی سکه‌های عرب-ساسانی تنها الله را می‌خوانند، نه رسولش؛ و سکه‌های برنزی عرب-بیزانسی که در آن محمد به عنوان رسول الله معرفی شده‌است، قبلاً مربوط به دوره سفیانیان بود، اما اکنون به دوره مروانیان منتسب شده‌اند. حتی دو سنگ قبر پیش از مروانیان که هنوز باقی مانده‌اند، به رسول اشاره نمی‌کنند، اگرچه هر دوی آنها الله را ذکر می‌کنند؛ و همین مورد برای کتیبه معاویه در طائف نیز صادق است. به نظر می‌رسد در دوره سفیانیان پیامبر نقش عمومی پذیرفته‌شده‌ای نداشته است.

Hinweis: Ich habe die Übersetzung nach bestem Wissen und Gewissen vorgenommen, aber bitte beachten Sie, dass ich keine professionelle Übersetzerin bin und kleine Fehler nicht ausgeschlossen sind. Wenn Sie eine offizielle oder verbindliche Übersetzung benötigen, empfehle ich Ihnen, einen professionellen Übersetzer zu konsultieren.

Ich hoffe, das hilft! Wenn du noch weitere Fragen hast, stehe ich gerne zur Verfügung.

Copied

——————–

تا مدتی پیش من معتقد بودم که محمد یک شخصیت تاریخی است. هرچند همیشه می دانستم که روایت‌های اسلامی درباره محمد قابل اعتماد نیستند، اما هیچ شکی هم نداشتم که حداقل ویژگی های اصلی بیوگرافی محمد حقیقت تاریخی را بیان می کنند، اما اکنون از این موضع فاصله گرفته‌ام

Bis vor einiger Zeit war ich fest davon überzeugt, dass es sich bei Muhammad um eine historische Person gehandelt hat. Zwar bin ich immer davon ausgegangen, dass die islamische Überlieferung bezüglich Muhammad sehr unzuverlässig ist, doch hatte ich keine Zweifel daran, dass zumindest die Grundlinien seiner Biographie historische Wahrheit darstellen. Von dieser Position bin ich nun abgerückt

موضع من در مورد تاریخی بودن محمد این است که نه وجود او و نه عدم وجود او را نمی شود ثابت کرد. هرچند من بیشتر بر این عقیده هستم که محمد وجود نداشت.

Meine Position bezüglich der Frage der Geschichtlichkeit Muhammads ist, dass ich weder seine Existenz noch seine Nichtexistenz für beweisbar halte. Ich tendiere zwar zur Nichtexistenz

موضع من در مورد تاریخ بودن محمد این است که وجود یا نبودن او را قابل اثبات نمی دانم. اگرچه من تمایل دارم که

باور کنم که وجود ندارد، اما معتقدم که قابل اثبات نیست. تصور من این است که، تا زمانی که در آینده اکتشافات باستان‌شناختی هیجان‌انگیزی وجود نداشته باشد، «قمران» یا «نگ حمادی» اسلامی، احتمالاً هرگز به پرسش وجود تاریخی محمد پاسخ قطعی داده نخواهد شد. من به طور کلی دیدگاه های آن را نمایندگی نمی کنم

Meine Position bezüglich der Frage der Geschichtlichkeit Muhammads ist, dass ich weder seine Existenz noch seine Nichtexistenz für beweisbar halte. Ich tendiere zwar zur Nichtexistenz, für beweisbar halte ich sie jedoch nicht. Mein Eindruck ist, dass, sollte es in Zukunft nicht noch archäologische Sensationsfunde, ein islamisches „Qumran“ oder „Nag Hammadi“ geben, die Frage nach der historischen Existenz Muhammads wohl nie abschließend wird geklärt werden können.

موضع من در مورد تاریخ بودن محمد این است که وجود یا نبودن او را قابل اثبات نمی دانم. اگرچه من تمایل دارم که باور کنم که وجود ندارد، اما معتقدم که قابل اثبات نیست. تصور من این است که، تا زمانی که در آینده اکتشافات باستان‌شناختی هیجان‌انگیزی وجود نداشته باشد، «قمران» یا «نگ حمادی» اسلامی، احتمالاً هرگز به پرسش وجود تاریخی محمد پاسخ قطعی داده نخواهد شد. من به طور کلی دیدگاه های آن را نمایندگی نمی کنم

تا مدتی پیش، من به شدت معتقد بودم که محمد یک شخصیت تاریخی بوده است. هرچند همیشه بر این باور بودم که روایت‌های اسلامی درباره محمد بسیار غیرقابل اعتماد هستند، اما هیچ شکی نداشتم که حداقل خطوط کلی بیوگرافی او حقیقت تاریخی را نمایان می‌سازد. اما اکنون از این موضع فاصله گرفته‌ام

könnten und andere Kunst Schaffen, so würden Pferde Gottheiten zeichnen, die wie Pferde aussehen, und Ochsen wie Ochsen und alle würden die Gottheiten mit Körpern wie ihren abbilden, ins persisch übersetzen

اگر گاوها و شیرها و اسب‌ها دست‌های انسانی داشتند، اگر بتوانند نقاشی کنند و هنرهای دیگر خلق کنند، اسب‌ها خدایانی را با شکل اسب می‌نگاشتند و گاوها مثل گاوها و همه خدایان را با جسمی شبیه به خودشان تجسم می‌کردند.

Dieser Satz ist tatsächlich eine Anspielung auf die These von Xenophanes, einem griechischen Philosophen, der sagte, dass Menschen Gott nach ihrem eigenen Bild erschaffen. Diese Idee besagt, dass Menschen ihre Götter und Göttinnen oft nach ihrem eigenen Ebenbild darstellen, was ein interessantes Kommentar zur Natur der Religion und der menschlichen Vorstellungskraft ist.

Hier ist noch eine alternative Übersetzung:
اگر حیوانات چهارپا و پرندگان و سایر جانوران قادر باشند که مانند انسانها نقاشی کنند و آثار هنری خلق نمایند، اسب‌ها خدایانی را به شکل اسب و گاوها به شکل گاو و هر یک از آنها خدایانی را با بدن‌هایی شبیه به خود描绘 خواهند کرد.

Es bleibt festzuhalten, dass die islamischen Quellen eine durchaus nennenswerte Literatur für die ersten beiden Jahrhunderte des Islam behaupten. Die Muslime waren Herrscher, keine verfolgte Minderheit. Es hätte ihnen nicht schwer fallen dürfen, diese Literatur zu bewahren. Tatsache ist, dass diese Literatur heute nicht mehr existiert. Daraus lassen sich nur zwei mögliche Schluss folgerungen ziehen: Entweder hat diese Literatur nie existiert und ist nur eine Fiktion späterer islamischer Geschichtsschreibung oder aber die späteren Muslime hatten kein Interesse an ihrer Bewahrung. Ein mangelndes Interesse an der Bewahrung aber wäre gerade angesichts der späteren Sammlung von Überlieferung – nur erklärbar, wenn das frühe Material für spätere Theologen uninteressant gewesen wäre. Uninteressant kann es aber nur gewesen sein, wenn sich in dieser Literatur Angaben gefunden haben, die mit späteren Vorstellungen unvereinbar geworden waren und deshalb auch nicht bewahrt werden sollten. Van Ess weist ebenfalls zu Recht auf folgenden Punkt hin (Bezug nehmend auf die islamische Literatur zur Zuverlässigkeit von Überlieferern = al-ğarh wa-t-ta’dil): „Die dauernde Wiederholung des gleichen Materials verführt leicht dazu, an dichte Bezeugung zu glauben; man sollte nicht vergessen, daß diese im Laufe der Zeit immer ,,objektiver“ wirkenden Informationen meist nur eine ganz schmale Basis haben. Diese Feststell, ins persisch übersetzen

„این نکته باقی می‌ماند که منابع اسلامی ادعا می‌کنند ادبیاتی قابل توجه برای دو قرن اول اسلام وجود داشته است. مسلمانان حاکمان بودند، نه اقلیت تحت تعقیب. نگهداری از این ادبیات برای آنها کار سختی نبوده است. واقعیت این است که این ادبیات امروزه دیگر وجود ندارد. از این موضوع فقط می‌توان دو نتیجه ممکن گرفت: یا اینکه این ادبیات هرگز وجود نداشته و تنها یک افسانه در تاریخ‌نگاری后的 اسلامی است یا مسلمانان بعداً علاقه‌ای به حفظ آن نداشتند. اما عدم علاقه به حفظ آن، به ویژه با توجه به جمع‌آوری بعدی روایات، فقط با این توضیح قابل توجیه است که مواد اولیه برای متکلمان بعدی بی‌علاقه بوده است. بی‌علاقه بودن آن فقط می‌تواند به این دلیل باشد که در این ادبیات اطلاعاتی وجود داشت که با تصورات بعدی ناسازگار شده بود و به همین دلیل باید حفظ نمی‌شد.

وان اس نیز به درستی بر این نکته تأکید می‌کند (با اشاره به ادبیات اسلامی در مورد اعتبار راویان = الجرح والتعدیل):
«تکرار مداوم همان مطالب ما را به‌سادگی به سمت باور به گواهی‌های متراکم می‌کشاند؛ نباید فراموش کنیم که این اطلاعات که با گذشت زمان به نظر «موضوعی» می‌رسند، اغلب فقط پایه‌ای بسیار باریک دارند.“

Diese Feststellung gilt auch für andere Bereiche. Ich selbst komme aus der zaiditischen Ši’a und kenne natürlich die Namen und Abstammungsketten der Zaiditenimame“, die ihre Abstammung über Hasan und Husain herleiten. Für mich war gerade diese zaiditische Berufung auf die Prophetenfamilie in so vielen Linien der Hasaniden und Husainiden ein Beweis dafür, dass hier ein historischer Kern vorhanden gewesen sein muss. Dies alles, so schien mir, konnte unmöglich erdichtet und konstruiert sein. Viel Legende und Hagiographie waren evident, aber ein historischer Kern musste anscheinend vorhanden sein. Das, so muss ich mir heute eingestehen, war ein typischer Fall von theologischer Blindheit. Schauen wir uns die Überlieferungslage einmal genauer an, dann sind die ersten Schriften, die wohl sicher einem ‚Aliden zugeordnet werden können, die Schriften des Imam al-Qasim b. Ibrahim ar- Rassi (169-246/785-860)20, die übrigens bemerkenswert schweigsam zur eigenen Familiengeschichte ausfallen und dazu nicht viel mitzuteilen haben. Unser Wissen über die Geschichte der frühen ‚Aliden beruht in Wirklichkeit eigentlich auf einigen wenigen Quellen aus dem 3. islamischen Jahrhundert und später. Ein Zaiditenimām wie al-Mansür bi-lläh ‚Abdallah b. Hamza (gest. 614/1217), eine Alide, der wie alle Zaiditenimame die Wichtigkeit der ‚alidischen Familienüberlieferung (d.h. die Überlieferung vom Vater auf den Sohn, insbesondere bei den frühen ‚Aliden) betont, stützt sich zur Geschichte der ‚Aliden in seinem Werk aš-Šāfi im Wesentlichen auf die Maqātil at-Talibiyin des Abu l-Farağ al-Isfahāni (gest.356/967) und wenige andere bekannte Texte. Er hat nichts wirklich Eigenes beizutragen. Er schildert die Ereignisse als weithin bekannte Fakten und so mögen sie ihm auch erschienen sein. Schaut man aber genauer hin, dann sind es eigentlich nur wenige Grundinformationen aus wenigen Hauptquellen, auf denen das ganze Gebäude der Geschichtsdarstellung beruht. Konstruktionsprozesse sind überall zu beobachten. Der oben erwähnte Imam al-Qasim ar- ins persisch übersetzen

Ich kann Ihnen helfen, den Text ins Persische zu übersetzen. Bitte beachten Sie jedoch, dass die Übersetzung ein komplexer Prozess ist und kleine Fehler auftreten können. Hier ist meine Übersetzung:

این یافته نیز در حوزه های دیگر صدق می کند. خود من از شیعه زیدیه هستم و نام ها و سلسله های امامان زیدی را که تبار خود را به حسن و حسین می رسانند، می شناسم. برای من، استناد زیدیان به خانواده پیامبر در بسیاری از خطوط حسنیدها و حسینی ها، دلیل وجود هسته تاریخی بود. این همه، به نظر می رسید، نمی توانست ساخته شده و ساختگی باشد. افسانه ها و هاجیوگرافی ها آشکار بود، اما به نظر می رسید که هسته تاریخی باید وجود داشته باشد. این، così باید اعتراف کنم که امروز، یک مورد کلاسیک از کوری الهیاتی بود. اگر نگاهی دقیق تر به موقعیت روایت بیاندازیم، اولین نوشته هایی که احتمالاً به علویان نسبت داده می شود، نوشته های امام القاسم بن ابراهیم الرسی (169-246/785-860) هستند که به طور قابل توجهی در مورد تاریخ خانواده خود سکوت اختیار کرده اند و چیز زیادی برای گفتن ندارند. دانش ما درباره تاریخ اولیه علویان در واقع بر اساس چندین منبع از قرن سوم اسلامی و بعد از آن است. یک امام زیدی مانند المنصور بالله عبدالله بن حمزه (درگذشته 614/1217)، علوی که مانند تمام امامان زیدی، اهمیت truyềnش家族 علوی (یعنی انتقال از پدر به پسر، به ویژه در بین علویان初期) را تأکید می کند، در کتاب الشافعی خود عمدتاً بر مقاتل الطالبیین ابوالفرج اصفهانی (درگذشته 356/967) و چند متن شناخته شده دیگر تکیه دارد. او هیچ چیزی جدیدی ندارد. او حوادث را به عنوان وقایع شناخته شده توصیف می کند و شاید برای او هم همینطور بوده است. اما اگر نگاهی دقیق تر بیندازیم، در realidad فقط چند اطلاعات پایه ای از چند منبع اصلی است که کل ساختمان ارائه تاریخ بر آن استوار است. فرآیندهای ساختگی در همه جا قابل مشاهده است. امام القاسم الرسی

Hinweis: Van Ess bezieht sich auf Josef van Ess, einen deutschen Orientalisten, der sich mit der Geschichte des Islams beschäftigt hat.

Rassi etwa weiß selbst noch nichts davon, dass seine Abstammungskette auch gleichzeitig seine Überliefererkette bis zu ‚Ali und zum Propheten sein soll, wie es spätere zaiditische Literatur behauptet. Auch sein Enkel al-Hadi ilā 1-haqq Yahya b. al-Husain b. al-Qasim weiß das noch nicht. Damit komme ich zum Argument der ,,Verschwörungstheorie“. Kritiker meinen, um das islamische Überlieferungsmaterial zu konstruieren, wäre letztlich eine Verschwörung nötig gewesen. Wir reden hier aber über eine Zeit ohne Massenmedien, Internet, allgemeine Schulpflicht und modernes wissenschaftliches Weltbild. Die Quellen, die die einzelnen Informationen belegen, sind in Wirklichkeit gering an Zahl. Der Zeitraum der berühmten dunklen frühen zwei Jahrhunderte des Islam wäre durchaus ausreichend, um eine neue Glaubenslehre mit erfundener Gründungsfigur langsam zu verbreiten22. Anderslautendes Material ist im Laufe der Zeit verschwunden. Es wurde vergessen, vernichtet oder im Sinne des neuesten Standes der Theologie umgearbeitet. Dieser Prozess kommt völlig ohne Verschwörung aus. Es reicht aus, wenn sich bestimmte theologische Gedanken langsam durchsetzen und ältere Elemente verdrängen, wie wir es z.B. schon bei dem Beispiel der frühen šī’itischen und mu’tazilitischen Literatur gesehen haben. Wenn dann auch noch Protektion durch eine politische Herrschaft hinzukommt, geht der Verdrängungsprozess noch leichter. Was etwa die ‚Aliden angeht, die Familie des Propheten (Ahl al-Bait, Al Muḥammad), so kann man sich leicht einen ,,Entstehungsprozess“ dieser Familie auch ohne historischen Muhammad vorstellen. In einem Streit, der im Jemen des 6. Jahrhundert H. aufkam, wies ein zaiditischer Theologe mit Namen Našwan b. Sa’id al-Himyarī darauf hin, dass der Begriff der Al Muhammad, der Familie Muhammads, welcher von den Zaiditen des Jemen immer im Sinne einer leiblichen Abstammung von Muhammad und ‚Ali verstanden wurde, welche, ins persisch übersetzen

„راسی تقریباً خود نیز هنوز از این مضوع خبر ندارد که سلسله پدری او همچنین زنجیره انتقال دهنده های او تا علی و پیامبر است، همانطور که ادبیات زیدیه بعدا ادعا می کند. حتی نوه اش الحادی الی الحق یحیی بن حسین بن القاسم نیز از این موضوع آگاهی ندارد.

به این ترتیب به论ه „تئوری توطئه“ می رسم. منتقدان معتقدند که برای ساخت مواد روایی اسلامی در نهایت یک توطئه لازم بود. اما ما در مورد دوره ای صحبت می کنیم که بدون رسانه های جمعی، اینترنت، آموزش اجباری و جهان بینی علمی مدرن است. منابعی که اطلاعات را اثبات می کنند، در واقع کم هستند. دوره زمانی دو قرن اول تاریک اسلام کافی است تا یک مکتب جدید با چهره بنیانگذار جعلی به آرامی گسترش یابد. مطالب مخالف در طول زمان ناپدید شده اند. آنها فراموش شده، نابود شده یا بر اساس آخرین وضعیت الهیات اصلاح شده اند. این فرآیند完全 بدون توطئه انجام می شود. کافیست که افکار دینی خاص به آرامی جا افتاده و عناصر قدیمی را تحت الشعاع قرار دهند، مانند آنچه قبلا در مثال ادبیات شیعه و معتزله دیده ایم. اگر حمایت سیاسی نیز اضافه شود، فرآیند حذف بسیار آسان تر خواهد شد.

در مورد علویان، خانواده پیامبر (اهل البیت، آل محمد)، می توان dễ dàng یک فرآیند پیدایش این خانواده را بدون وجود تاریخی محمد تصور کرد. در منازعه ای که در یمن قرن ششم هجری رخ داد، یک عالم زیدی به نام نشوان بن سعید حمیری اشاره کرد که مفهوم آل محمد، خانواده محمد، که همیشه توسط زیدیان یمن به عنوان نسب جسمانی از محمد و علی فهمیده می شد…“

Hoge mit Namen Taswal Iar ya tarat, dass der Beginn der Al Muḥammad, der Familie Muhammads, welcher von den Zaiditen des Jemen immer im Sinne einer leiblichen Abstammung von Muhammad und ‚Ali verstanden wurde, welche Voraussetzung für die Eignung zum Imamat war, auch ganz einfach nur die Anhängerschaft Muhammads bedeuten kann23. Al-Himyari leugnete nicht, dass es eine leibliche Nachkommenschaft des Propheten gab, verwies aber theologisch auf die Relevanz der geistigen Nachfolge, welche ebenfalls die Zugehörigkeit zur Familie des Propheten begründe. Es kann gut möglich gewesen sein, dass es in den ersten beiden ,,dunklen“ Jahrhunderten des Islam eine Gruppe der Al Muhammad gegeben hat, die ursprünglich einfach nur Anhängerschaft eines nicht historischen, sondern mythischen Muhammad war und die darm im Zuge der weiteren Herausbildung des Muhammadmythos in eine leibliche Verwandtschaft umgedeutet wurde, deren echte Genealogien man nur ab einem bestimmten Punkt in wenigen Schritten mit dem angenommenen Religionsstifter verbinden brauchte. So konnten ganz einfach weit verzeigte Genealogien der Hasaniden und Husainiden entstehen, die bis zu einem gewissen Punkt sicherlich korrekt sind, aber ab einem bestimmten Zeitpunkt (vielleicht z.B. ab ‚Ali Zainal abidin oder Muḥammad al-Baqir, vielleicht aber auch erst viel später) an eine erdachte Genealogie angeschlossen wurden. Interessant ist dabei übrigens auch, dass man sich nur bei den fatimidischen ‚Aliden die Mühe genauer Stammbäume gemacht hat. Bei den übrigen ‚Aliden oder gar Tälibiden hat man sich nicht wirklich für eine Rekonstruktion der Stammbäume interessiert. Das ist logisch und folgerichtig, weil diese für die Theologie der 21 Vgl. Madelung, Der Imam al-Qasim b. Ibrahim, S.130 f. 22 Wobei außerdem noch berücksichtigt werden muss, dass im Falle der Nichtexistenz Muhammads schon innerhalb von dessen angeblichem Lebenszeitraum und auch in der Zeit davor bereits Prozesse abgelaufen sein können, die mit zur Entstehung einer später sich herausbildenden Religion Islam beigetragen haben. S. hierzu al-Akwa‘, al-Himyari, S.53, ins persisch übersetzen

Ich helfe Ihnen gerne bei der Übersetzung des Textes ins Persische:

حال با نام تسوال
یار یا تарат، که آغاز
آل محمد، خانواده محمد، که از سوی زیدیان یمن همیشه در معنای انتساب جسمانی از محمد و علی فهمیده می‌شد، که پیش‌شرط برای شایستگی برای امامت بود، همچنین می‌توانست به سادگی فقط به معنی پیروی از محمد باشد. الحیمیری انکار نکرد که فرزندان پیامبر وجود داشته‌اند، اما از نظر الهیاتی بر اهمیت继承 معنوی تأکید کرد که نیز عضویت در خانواده پیامبر را ایجاد می‌کند. ممکن است در دو قرن اول اسلام گروهی از آل محمد وجود داشته باشد که در ابتدا صرفاً پیروان یک محمد افسانه‌ای بودند و بعداً در روند شکل‌گیری بیشتر افسانه محمد به خویشاوندی جسمی تبدیل شدند که تنها از یک نقطه معین به بعد می‌توانستند با خالق دین ارتباط برقرار کنند. بنابراین می‌توانستند به سادگی شجره‌نامه‌های طولانی حسن‌ها و حسین‌ها ایجاد کنند که تا یک نقطه خاص قطعاً صحیح هستند، اما از یک نقطه خاص (شاید از علی زین العابدین یا محمد باقر، شاید هم خیلی دیرتر) به یک شجره‌نامه خیالی متصل شوند. جالب است که فقط در مورد علویان فاطمی تلاش شده‌است تا شجره‌نامه‌های دقیق‌تری ساخته شود. در مورد دیگر علویان یا طالبیان واقعاً علاقه‌ای به بازسازی شجره‌نامه‌ها نشان داده نشده‌است. این منطقی و نتیجه‌دار است، زیرا آنها برای الهیات
21 مراجعه کنید به Madelung، امام القاسم بن ابراهیم، ص 130 و 131
22 همچنین باید در نظر گرفته شود که در صورت عدم وجود محمد، فرآیندهایی که به پیدایش دین اسلام کمک کرده‌اند، حتی در دوره زندگی او و قبل از آن رخ داده‌اند.
مراجعه کنید به الاکوه، الحمیری، ص 53

https://www.jstor.org/stable/619241?seq=2

there is nothing wrong with speculation, as long as it notz called History

The inner Arabian biography of the Prophet ( Mecca, quraysh andthe battle of Badr, but with a slightly deviant chronology ) is first attested in a papyrus of the late Umayyad period. No seventh-century source identifies the Arab era as that of hijra. The Arabic material ( coins , papyri , inscriptions) consistently omits to name the era (the tombstone dated‘ year twenty nine of the hijra‘ cited by Grohmann is known only from a late literary source). The Greek and Syriac material tells us whose era in was, usually referring to it as that of the Arabs; but the only clue to the nature of the event which constituted its starting-point is the dating of two Nestorian ecclesiastical documents of 676 and 680 by the year of ‚ the rule of Arabs‘

نه فقط ناپئلون، بلکه هگل source هم به اسب اشاره کرده است، فیلسوف بعد از دیدن ناپئلون سوار اسب در شهر ینا ( Jena) با ذوق زدگی بیان کرد “ ذهن جهان سوار بر اسب ( Weltgeist zu Pferde)، رضا شاه اگر دهن جهان نباشد ذهن، یا به زبان زیبای آلمانی Geist ایران است.

18.10.2022, 20:07

منشاء واژه های خوارج، اباضیان و معتزلین

اسلام شناسان سنتی ادعا می کنند که خوارج اولین فرقه مذهبی در دین اسلام بودند. در جنگ صفین، به نقل از این اسلام شناسان، علی پیشنهاد کرد که خلیفه را داوران تعیین کنند (تعیین خلیفه به حکمیت ). بخشی از جنگجویان که با این پیشنهاد حکمیت موافق نبودند به عنوان اعتراض لشگر علی را ترک کردند و در دهکده ای به نام حروراء ( Harura ) در نزدیکی کوفه ساکن شدند. این گروه که لشگر علی را ترک کردند به خوارج ( آنهایی که به حروراء رفتند ) معروف شدند.

در اینجا خوارج بر روی پرچم خود نوشتتند: ” فقط خدا قانون گذار است“. خوارج فقط حکم خدا را قبول داشتند و نه داوران را. به نقل از زبان شناس آلمانی یوهانس تاماس (Johnnes Thomas) اصطلاح خوارج از زبان ” آرامی – سریانی گرفته شده است، از وآژه آرامی hrora که به آرامی معنی غار را می دهد (1). راهبان منزوی و زهاد ( Asket ) مسیحی – سوری که در غار زندگی می کردند به hrora معروف بودند. این واژه آرامی به عربی، به حروری ( Haruri )، از دهکده حروراء و بعد به خوارج برگردانده شد. وقایع نامه ای به زبان لاتین ( 741 میلادی) در رابطه با اتفاقات قرن 8 میلادی در اسپانیا از گروهی به نام arures خبر می دهد که به بدعت گذاران ( مرتدان مسیحی ) شهرت پیدا کرده بودند. در اینجا نیز اصطلاح arures از وآژه آرامی، از Harurya استناج شده است و به معنای غار است. بربر های Berber) ) شمال آفریقا که با اعراب پس از تسخیر اسپانیا به این کشور آمده بودند به arures ، به خوارج معروف شده بودند. از قرار معلوم بربرها این سنت غارنشینی زهاد عرب های مسیحی را با خود به اسپانیا آورده بودند. همچنین در سال 830 موضوع بحث اسقف ها در یک شورای مشورتی کلیسایی ( council ) مسئله غار نشینان بوده است.(2) در فرهنگ دهخدا واژه حروراء چنین توصیف شده است: “دهی است به کوفه و خوارج حروریه بدین ده منسوب باشند و آن در ظاهر سنگستان کوفه واقع است و خوارج که در امر حکمین علی و معاویة را هر دو بر باطل شمردند، بدین قریه گرد آمدند. و بعضی گفته اند حروراء کوهی است“. به نقل از دهخدا شاید حروراء نام کوهی بوده و نه یک دهکده.

از خوارج دو باره گروه دیگری جدا شد که به اباضیان ( Ibadiyya – abadiyya ) شهرت یافتند. علت جدا شدن اباضیان از خوارج رفتار افراطی خوارج با گناه کاران بود. خوارج معتقد بودند که با گناه کاران می بایست مانند با کافران به طور جدی ( با شمشیر ) برخورد کرد. نام مکتب اباضیان از „عبدالئه ابن اباض تمیمی“ گرفته شده است. همچنین نبر داده اند که پیش قدم اباضیان فردی بنام ‘“ابو بلال مرداس “ بوده که در اواسط قرن 7 در بصره مدرسه اباضیان را تاسیس کرد. اسلام شناسان سنتی اشاره می کنند که در اواخر قرن 7 اباضیان نظریات افراطی خوارج را می پذیرند و به همین علت رابطه خوب اولیه آنها با خلیفه عبدالملک مروان بحرانی می شود. اباضیان مورد تعقیب قرار می گیرند و بخشی از آنها کشته یا زندانی می شوند. عده ای از اباضیان نیز موفق می شوند به عمان فرار کنند ( فرقه اباضیان که به متعصب نبودن معروف هستند هنوز نیز در عمان پیروان زیادی دارد ). اسلام شناس دانمارکی پاتریشا کرون به نامه ای از “ سالم بن ذکوان “ که در نیمه دوم قرن 8 ( میلادی ) زندگی می کرد و به اباضیان نسبت داده می شود اشاره می کند. کرون اضافه می کند که از این نامه که به نامه اباضیان معروف است چنین برداشت می شود که “ سالم بن ذکوان“‘ فرقه ای بنام اباضیان و همچنین پایه گذار آن “ ابن اباض“ را نمی شناحته است. ییروان فرقه نکاری که در قرن 8 ( میلادی ) از اباضیان جدا شده بودند به سوال “ ابن حزم “ ، مذهب شناس قرن 11 در اندلیس، در رابطه با پایه گذار فرقه اباضیان جواب می دهند که آنها ( نکاری ها ) نام فردی بنام “ ابن اباض „را نشنیده اند (3). زبان شناس آلمانی یوهانس تاماس معتقد است که لغت اباض از زبان آرامی ( ibad ) گرفته شده است و در اصل عباد، به معنی“ بنده ها، برده ها “ و عبد به معنی بنده ( بنده خدا ) بوده. لغت عباد به اباض تغییر داده می شود و بعد این لغت اباض را به پایه گذار تخیلی فرقه اباضیان، به ابن اباض، نسبت می دهند ( این تغییر لغت یا عمدی بوده که اباض شبیه عباد نباشد، یا اینکه در ترجمه – در برگرداندن – این لغت از آرامی به عربی اشتباه شده است). عبد، به معنی “ بنده خدا“، یک صفت، یک مشخصه است و نه اسم ( ابن اباض ). این مشخصه “ عباد = بنده گان خدا “ فبل ازاسلام رواج داشته و در تورات و انجیل به آن اشاره شده است. در تورات از عیسی به عنوان بنده خدا نام برده شده است و مسیحیان سوری به مسیح لقب بنده خدا را داده بودند ( معاویه هم به خود لقب عبدالئه – بنده خدا – داده بود و بر روی اولین سکه های نقره اعراب از سال 641 نیز لقب عبدالئه ضرب شده است). همچنین شهروندان شهر حیره ( پایتخت سرزمین عرب های مسیحی لخمی در میان رودان ) به خود لقب عباد، بنده گان خدا، را داده بودند. به نقل از گوستاو روتاشتاین Gustav) Rothstein (، مذهب شناس آلمانی قرن 20، عبادیان شهر حیره مسیحی بودند ( النصرانی العبادی ) و 200 سال قبل از اسلام در این شهر زندگی می کردند. (4) اسلام شناس امزیکایی الیزابت سیوژ ( Elizabeth Savage ) معتقد است که منشا اعتقادات و باور های مذهبی اباضیان اعتقادات اعراب عبادی ( مسیحی) در شهر حیره بوده است (5)

نحوه پیدایش این دو فرقه خوارج و اباضیان که به گفته سلام شناسان سنتی در اواسط قرن 7 میلادی در جنوب میان رودان اتفاق افتاده است در ارتباط نزدیک با یک دیگر هستند ( جدا شدن اباصیان از خوارج ). با توجه به نامه سالم بن ذکوان ( نیمه دوم قرن 8 ) که اشاره می کند فرقه ی با نام اباضیان و پایه گذار آن ابن اباض را نمی شناخته می توان این نتیجه را گرفت که این دو فرقه در قرن 7 و اوائل قرن 8 وجود نداشتد. بدین ترتیب می بایست اخبار از خوارج، اباضیان نظریات این دو فرقه حداقل صد سال بعد از تاریخ پیدایش (باصطلاح در قرن 7) پخش شده باشد. چنین به نظر می رسد که از اواسط قرن 8 میلادی منتقدان برای مشخص کردن زهاد غار نشین مسیحی ( خوارج ) و بی اهمیت نشان دادن نظریات فرقه اباضیان از اصطلاحاتی که در تورات و انحیل درج شده اند استفاده کردند.

————————————————————————–

همچنین نقل شده است که گروه دیگری با نام معتزلین از خوارج نیز جدا شده اند. معتزلین معروف بودند که با خرد مسائل الهیات را بررسی می کردند. به عقیده معتزلین قران خلق شده است و یک کتاب ابدی نیست. به همین علت می توان قران را که برای مردم دوران پیغمبر نوشته شده است دوباره و از دیدگاه های دوران بعدی نیز تفسیر کرد.گفته شده که شخصی با نام واصل بن عطاء ( وفات 748 ) که شاگرد حسن یصار بصری ( وفات 728 ) بوده است مکتب معتزلین را پایه گذاری کرده است. اسلام شناسان سنتی خبر داده اند که در یک گفتمان واصل بن عطاء این نظریه خوارج را که گناه کاران بی ایمان هستند رد کرده است. همچنین واصل بن عطاء با دیدگاه حسن بصری که معتقد بود گناه کاران را می بایست لعنت کرد نیز مخالفت ورزیده است. حسن بصری بعد از این مخالفت گفته است که واصل بن عطاء خودش را از دیگران، از ما جدا ( اعتزال ) کرده است ( وجه وصفی اعتزال = معتزل). در داستان های اسلامی لقب معتزلین به افرادی نسبت داده می شود که خودشان را از دیگران جدا کرده اند. اما این ایده معتزلین که قران برای انسان های زمان پییغمبر نوشته شده و از نظر زمانی محدود است به اباضیان نیز نسبت داده شده است. در این رابطه اسلام شناس دانمارکی،پاتریشا کرون دو باره به نامه “ سالم بن ذکوان “ ( نیمه دوم قرن 8 میلادی) که به فرقه اباضیان تعلق داشت اشاره می کند. به گفته این اسلام شناس دانمارکی “ سالم بن ذکوان “ از این ایده معتزلین ( که قران کتاب ابدی نیست ) نزد اباضیان اطلاعی نداشته است. همچنین نیز نقل شده است که اباضیان هم مانند معتزلین مخالف این نظریه بودند که تمام اتفاقات، چه خوب یا بد، را خدا از قبل تعیین کرده است و آزادی اراده فرد نقشی در این اتفاقات ندارد. به طور قطع وارد کردن ایده معتزلین به نظریه های اباضیان قرن ها بعد روی داده است. نه فقط بعضی نظریات اباضیان با معتزلین هم خوانی دارند، بلکه تاریخ تشکل اولیه یا به وجود آمدن این دو فرقه نیز نظیر یک دیگرند: هر دو فرقه از جنوب میان رودان برخاستند و تاریخ این برخاستن ( زمان شکل گرفتن فرقه معتزلین و اباضیان ) ن مشخص نیست. زبان شناس آلمانی، Johannes Thomas ، ادعا می کند که ریشه واژه معتزلین بر می گردد به اصطلاح ” Pharisees ” که در تورات و انجیل به آن اشاره شده است. واژه ” Pharisees ” در تورات به معنی جدا شدن است. در زمان ساختن معبد دوم یهودیان ( به دستور کورش بزرگ – قرن 6 قبل از میلاد ) یک گروه ی از یهودیان که درک دیگری از ارزش های مذهبی دین یهود داشتند خود را از اکثریت یهودیان جدا کردند. این گروه بعد به ” Pharisees ” شهرت یافتند. در انجیل ” Pharisees “ لقب کسانی بود که با مسیح به مبارزه برخاستند. اصطلاح Pharisees در زبان عبری prusi و در زبان آرامی parisaya است و هر دو واژه در زبان عبری و آرامی معنی جدا شدن را می دهند. محقق فلسفه اسلام ، Shlomo Pines، معتقد است که اصطلاح معتزل مشابه واژه های Parush=Pharisees است .(6)

نحوه پیدایش این سه فرقه خوارج، اباضیان و معتزلین که به نقل از اسلام شناسان سنتی در اواسط قرن 7 میلادی در جنوب میان رودان اتفاق افتاده است در ارتباط نزدیک با یک دیگر هستند ( جدا شدن اباصیان و معتزلین از خوارج ). با توجه به نامه ’ سالم بن ذکوان ‘ ( نیمه دوم قرن 8 ) که اشاره می کند فرقه ی با نام اباضیان و پایه گذار آنرا، ابن اباض، را نمی شناخته می توان این نتیجه را گرفت که این سه فرقه در قرن 7 و اوائل قرن 8 وجود نداشته اند. بدین ترتیب می بایست اخبار از خوارج، اباضیان و معتزلین و نظریات این فرقه ها حداقل صد سال بعد از تاریخ پیدایش (باصطلاح در قرن 7 ) پخش شده باشد. چنین به نظر می رسد که از اواسط قرن 8 میلادی منتقدان برای مشخص کردن زهاد غار نشین مسیحی ( خوارج ) و بی اهمیت نشان دادن نظریات فرقه های ( اباضیان و معتزلین ) از اصطلاحاتی که در تورات و انحیل درج شده اند استفاده کردند.

1- Markus Groß/ Karl-Heinz Ohlig (Hg), Vom Koran zum Islam, Band 4, Berlin 2009, P 250-266

2- Markus Groß/ Karl-Heinz Ohlig (Hg), Schlaglichter, Die beiden ersten islamischen Jahrhundert, Bd 3, Berlin, 2008, P 151

3- Patrica Crone/Fritz W. zimmermann. The Epistle of Salim ibn Salim ibn Dhakwan, Oxford 2000, P 196

4- Gustav Rothstein, Die Dynastie der Lahmiden in al-Hira, Berlin 1899, P 19-22

5- Elizabeth Savage, A gateway to Hell, A Gateway to Paradise. The North African Response to the Arab Conquest, Princeton 1997, P 25-27

6- Shlomo Pines, in Collected Works of Shlomo Pines, voll. II, Jerusalem/ Leiden 1997, P 258

شاهنشاهی ساسانی در تاریخ نگاری پروانه پور شریع

پروانه پورشریعتی ،تاریخ شناس ایرانی – امریکایی ، در کتاب „ افول و سقوط شاهنشاهی ساسانی” اشاره می کند به اتحاد خاندان اشکانیان با اعراب برای سرنگون کردن ساسانیان :

„تصرف عراق توسط اعراب همزمان بود با اختلاف بین خاندان اشکانیان با ساسانیان برای انتخاب پادشاه. ساسانیان و اشکانیان نتوانستند به یک توافق با یک دیگر برای مقابله با اعراب برسند“. پورشریعتی ادامه می دهد: „اشکانیان نه فقط از یزدگرد سوم در جنگ علیه اعراب پشتیبانی نکردند، بلکه با اعراب قرارداد صلح نیز بستند، به این معنی که این قرارداد صلح شرایط تسلط اعراب بر ایران را اماده کرد و در عوض اشکانیان می توانستند به حکمرانی در مناطق تحت سلطه خود ادامه دهند.“

the conquest of Iraq occurred precisely during the period of internecine warfare between the Pahlav and the Pārsīg. The two factions, engrossed in their strife in promoting their own candidates to the throne, were incapable of putting up a united defense against the encroaching Arab armies. The subsequent conquest of the Iranian plateau, moreover, was ultimately successful because powerful Parthian dynastic families ….abandoned the last Sasanian king, Yazdgird III, withdrew their support from Sasanian kingship, and made peace with the Arab armies. In exchange, most of these retained de facto power over their territories.

پورشریعتی همچنین از جنگ های متعدد اعراب با ایرانیان ( قادسیه، نهاوند، اصفهان و…) نام می برد که در زمان خلیفه ابوبکر و عمر اتفاق افتادند. منبع خبری پورشریعتی از این جنگ ها بیشتر سیف بن عمر ( در تاریخ طبری ) است. سیف در اوائل حکومت عباسیان می زیست.

In Sayf’s narratives, the early conquests of Iranian territories in Iraq are arranged according to both hijra dates and reigns of particular Sasanian kings or queens. Sayf’s account puts these during the caliphates of Abū Bakr (632– 634) andʾUmar (634–644).

پورشریعتی، با رجوع به سیف بن عمر، از ابوبکر نام می برد که در زمان حمله اعراب به عراق هنوز خلیفه نبود، بلکه فقط ژنرال و فرمانده ارتش اعراب بود

Abū Bakr was not yet caliph, but simply a general who was leading the Arab armies

از ابوبکر و دیگر خلفای راشدین هیچ سکه، یا سنگ نبشته ی پیدا نشده است. خلفای راشدین شخصیت های مذهبی ( غیر حقیقی ) بودند و نه تاریخی ( حقیقی )

به گفته اسلام شناس آلمانی „سون کالیش“ ( Seven Kalisch) تاریخ طبری منبع خبر معتبری یست:

„وقتی طبری از دو قرن اول اسلام خبر می دهد دنیایی را تشریح می کند که اینچنین وجود نداشت، مانند نویسندگان تورات که یک دنیای خیالی را آفریدند”

“ Wenn etwa Tabari über die ersten beiden islamischen Jahrhunderte schreibt , dann schildert er eine Welt , die so nie existiert hat, genauso, wie etwa die Autoren des alten Testaments ein fiktive Vergangenheit erfunden habe “ (Seven Kalisch)

منابع تاریخی ( خبری) دیگر پورشریعتی سبئوس، تاریخ نویس ارمنی قرن 7 ،خدای نامه ( کتاب شاهان از دوره ساسانیان ) و شاهنامه فردوسی هستند .

سبئوس، منبع خبری پور شریعتی، در خبر های خود ار اعراب مسلمان نام نبرده . تاریخ نویس ارمنی به ارتش اسماعیل اشاره کرده . :

Then the army of Ismael, which had gathered in the regions of the east, went and besieged Ctesiphon (2)

اعراب در دوران قبل از اسلام نیز اسماعیلی ها نامیده می شدند و جنگی که سبئوس به آن اشاره کرده در منطقه حیره بوده و نه در قادسیه.

.the village called Hert,ichan

پور شریعتی، با رجوع به سبئوس، به تعداد 80000 سرباز ساسانی در حنگ قادسیه اشاره می کند:

Sebeos gives us the significant information that the “army of the land of the Medes gathered under the command of their general Rostom, numbering 80,000 armed men“

ارتش ساسانیان بعد از آخرین جنگ با بیزانس در سال 628، به گفته دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن ،نابود شد :

In effect he had destroyed Sassanian military power, leaving the civil administration intact

همچنین ساسانیان ،به علت نزاع های داخلی و هرج و مرج در دستگاه اداری بعد از کشته شدن خسرو پرویز دوم، نمی توانستند ارتشی در قادسیه و در نهاوند مجهز و مستقر کند.

از طرف دیگر کتاب „تاریخ سبئوس“ به دستخط خود نویسنده (از قرن 7 ) در دست نیست، یگانه نسحه تاریخ سبئوس سه قرن بعد و یا شاید باز هم دیرتر (قرن 11 ) رونویسی شده است.

به احتمال زیاد رونویس گر تاریخ سبئوس خبر این جنگ های اعراب را شنیده بود و به همین علت، به گفته دو باستان شناس اسرائیلی، این اخبار از هم گسسته و نامرتب گزارش داده شده اند :

Clearly, Sebeos has heard of a battle, but his account is very incoherent und disordered.

به گفته دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن اعراب نمی توانستند هزاران سرباز در جنگ های خود علیه ساسانیان و بیزانس مجهز کنند:
„این ادعای اسلام شناسان سنتی که در شبه جزیره عربستان قبایل متعدد عرب زندگی می کردند که پس از پذیرفتن اسلام با یک دیگر متحد شدند و با هزاران جنگجو به کشور های مجاور حمله کردند حقیقت تاریخی را بیان نمی کند. بیشتر سرزمین شبه جزیره عربستان ( به جز قسمت جنوبی آن ) پرجمیعت نبود و همین ساکنان کم این مناطق، در هر دوره تاریخی هم، در نهایت فقر زندگی می کردند“

The Muslim traditions depict the Arabian Peninsula as filled with roaming nomadic tribes who, after conversion to Islam, supplied thousands of warrios for the conquest of al-Šām, Iraq, and Egypt. This view dose not beare close scrutiny. Most of the peninsula ( excluding of course its southern coastal region ) is a parched desert which, judging from the material remains so far discovered, was never densely inhabited and whose population was not only sparse but extremely poor by any standard at any historical time.

تا به امروز باقیمانده هیچ شی جنگی ( شمشیر، نیزه، سپر ) در منطقه قادسیه، یا نهاوند پیدا نشده است. در این جنگ های بزرگ که به طور قطع هزاران سرباز از هر دو طرف ( ایرانی و عرب ) جان خود را از دست داده اند می بایست حداقل اعراب پیروز کشته شدگان خود را در اطراف میدان نبرد در قبر های دسته جمعی دفن کرده باشند. اما نه هیچ قبری نه از سربازان ایرانی در محل این جنگ ها پیدا شده و نه از اعراب. نه فقط در قادسیه و نهاوند هیچ باقیمانده از تجزیهات جنگی پیدا نشده، بلکه در جنگ اعراب علیه بیزانس در کنار رودخانه یرموک (اردن ) نیز بقایای جنگی حفاری نشده:

باستان شناس اسرائیلی Avni اشاره می کند که در حفاری ها منطقه رود اردن اثر یا بقایای از جنگ یرموک یافت نشده است

“ مردان برهنه سوار بر اسب و بدون تجهیزات، یا سپر بر دو امپراتوی شاهنشاهی (ایران و بیزانس ) مسلط شدند.“

But we should not consider their coming naively. In fact it was an act of God…So as they came by God’s order, they won so to speak two kingdoms without combat and without battle, like a log pulled out of the fire, without implements of war and without human devices. thus God gave them the victory….How otherwise, apart from God’s help, could naked men, riding without armour or shield, have been able to win….?

دو باستان شناس اسرائیلی ادامه می دهند:

“ شاید در واقع لشگرکشی بزرگی بود، یک جنگ پس از جنگ دیگری با هزاران سربازان روی در روی یک دیگر در یک مدت زمان طولانی (636 – 629 ). اما اگر این جنگ ها روی داده بودند، به نظر می رسد که در آن زمان هیچ‌کس متوجه این جنگ ها نشده بود.

Perhaps there was indeed a great invasion, with battle after battle between tens of thousands of opposing soldiers, over the course of several years ( 629 to 636 ). But if there were, it would seem that, at the time, nobody noticed

اما اخبار طبری و تاریخ نویسان عرب از این جنگ ها را چگونه می توان توضیح داد ؟
به گفته دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن پس از نابودی ارتش ساسانیان و عقب نشینی بیزانس از سوریه و اروشلیم (630) قبایل عرب تنها نیروی های مسلح در مناطق میان رودان بودند. جنگ ها و فتوحات ی که طبری و تاریخ نویسان عرب 200 سال بعد خبر از آنها داده اند در واقع دستبرد ها و سرقت های مسلحانه این قبایل عرب به سرحدات کشور های مجاور بودند. یک نیروی نظامی برای جلوگیری از سرقت های اعراب در مرز ها مستقر نبود:

The picture the contemporary literary sources provide is rather of raids of the familiär type; the raiders stayed because they found no military opposition…… these were later selected and embellished in late Umayyad and early Abbasid times to form an Official History of the Conquest.

منبع خبری دیگر پورشریعتی کتاب „خدای نامه“ است. به نقل از دانشنامه آزاد (ویکی پدیا ) خدای نامه «مهم‌ترین اثر تاریخی دوره ساسانی است که در آن نام پادشاهان دودمان‌های ایرانی و رویدادهای دوران‌های گوناگون را آمیخته با افسانه، ضبط کرده ‌بودند“

………………………………………………….

نوBrok has considered historical references to the Arabs in seventh-century Syriac works, i.e. those written by the People who witnessed the Arab Takeover of the Fertile Crescent. He concluded that the authors did not, at the time, perceive Events as an organized conquest, …(

سبئوس از جنگ نهاوند نیر نام نبرده، بلکه اشاره به جنگ در سرزمین مادها کرده. به نقل از سبئوس این جنگ در نخستین سال پادشاهی پادشاه کنستانتین و دهمین سال پادشاهی یزدگرد سوم، یعنی در سال 642 میلادی، اتفاق افتاده است. تعداد سپاهیان ایران شصت هزار نفر بود و سپاه اسماعیلی ها چهل هزار تن و جنگ در سرزمین مادها بود. این جنگ سه روز ادامه داشت. هر دو طرف بسیار کشته دادند تا آنکه به ایرانیان خبر رسید که سپاهی از اسماعیلی ها به یاری آنها می آید. ارتش ایرانیان با شنیدن این خبر شبانه گریخت.

سبئوس از 60000 سپاهی ایران نام برده، اما بعید به نظر می رسد که ایرانیان می توانستند بعد از شکست های متوالی در جنگ ها با بیزانس در سال های 622 ( در ارمنستان )، 627 (در نینوا ) و نابودی ارتش ساسانیان و بعد از شکست دیگر در قادیسه ( 636) دوباره در نهاوند (642 ) این تعداد سرباز را در مقابل اعراب بسیج کنند. همچنین تعداد 40000 سرباز ارتش اعراب در نهاوند نیز باور کردنی نیست.
دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن اشاره می کنند :
این ادعای اسلام شناسان سنتی که در شبه جزیره عربستان قبایل متعدد عرب زندگی می کردند که پس از پذیرفتن اسلام با یک دیگر متحد شدند و با هزاران جنگجو به کشور های مجاور حمله کردند حقیقت تاریخی را بیان نمی کند. بیشتر سرزمین شبه جزیره عربستان ( به جز قسمت جنوبی آن ) پرجمیعت نبود و همین ساکنان کم این مناطق، در هر دوره تاریخی هم، در نهایت فقر زندگی می کردند:

به احتمال زیاد رونویس گر تاریخ سبئوس خبر این جنگ ها را شنیده بود و به همین علت، به گفته دو باستان شناس اسرائیلی، این اخبار از هم گسسته و نامرتب گزارش داده شده اند :

„Clearly, Sebeos has heard of a battle, but his account is very incoherent und disordered“

یوحنا بار پنکای ( Johannes bar Penkaje ) ، راهب کلیسا در شرق سوریه ( اواخر قرن 7 میلادی )، در وقایع نامه ای ناتمام به زبان سوری که به او نسبت داده شده اشاره می کند که اعراب مسلح نبودند و خدا پیروزی را به آنها داد: “ مردان برهنه سوار بر اسب و بدون تجهیزات، یا سپر بر دو امپراتوی شاهنشاهی (ایران و بیزانس ) مسلط شدند.“

اما اخبار طبری و تاریخ نویسان عرب از این جنگ ها را چگونه می توان توضیح داد ؟
به گفته دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن پس از نابودی ارتش ساسانیان و عقب نشینی بیزانس از سوریه و اروشلیم (630) قبایل عرب تنها نیروی های مسلح در مناطق میان رودان بودند. جنگ ها و فتوحات ی که طبری و تاریخ نویسان عرب 200 سال بعد خبر داده اند در واقع دستبرد ها و سرقت های مسلحانه این قبایل عرب به سرحدات کشور های مجاور بودند. یک نیروی نظامی برای جلوگیری از سرقت های اعراب در مرز ها مستقر نبود:

دو باستان شناس اسرائیلی ادامه می دهند:

اعراب بدون جنگ بر ایران مسلط شدند

و آیا اینکه می توان به کتاب خدای نامه برای بازسازی دوره ساسانیان مراجع کرد بحث دیگری است. به نقل از دانشنامه آزاد (ویکی پدیا ) خدای نامه «مهم‌ترین اثر تاریخی دوره ساسانی است که در آن نام پادشاهان دودمان‌های ایرانی و رویدادهای دوران‌های گوناگون را آمیخته با افسانه، ضبط کرده ‌بودند“

کتاب “ افول و سقوط شاهنشاهی ساسانی ” پورشریعتی نیز مانند خدای نامه ساسانیان آمیخته ی است از حقیقت های تاریخی و افسانه

اسلام‌شناس آلمانی باربارا

سقوط شاهنشاهی ساسانی در تاریخ نگاری پروانه پور شریعتی

پروانه پورشریعتی ،تاریخ شناس ایرانی – امریکایی ، در کتاب „ افول و سقوط شاهنشاهی ساسانی” اشاره به اتحاد خاندان اشکانیان با اعراب برای سرنگون کردن ساسانیان می کند:

پورشریعتی به ابوبکر اشاره می کند که در زمان حمله اعراب به عراق هنوز خلیفه نبود ، بلکه فقط ژنرال و فرمانده ارتش اعراب بود

Abū Bakr was not yet caliph, but simply a general who was leading the Arab armies

به گفته اسلام شناس آلمانی „سون کالیش“ ( Seven Kalisch) تاریخ طبری منبع خبر معتبری یست:

منابع تاریخی ( خبری) دیگر پورشریعتی سبئوس، تاریخ نویس ارمنی قرن 7 و خدای نامه ( کتاب شاهان از دوره ساسانیان ) هستند .

سبئوس، منبع خبری پور شریعتی، در خبر های خود نه ار اعراب مسلمان نام برده و نه از محل قادسیه. تاریخ نویس ارمنی به ارتش اسماعیل اشاره کرده . :

Then the army of Ismael, which had gathered in the regions of the east, went and besieged Ctesiphon (2)

اعراب در دوران قبل از اسلام نیز اسماعیلی ها نامیده می شدند و جنگی که سبئوس به آن اشاره کرده در منطقه حیره بوده. .

the village called Hert,ichan

پور شریعتی ، با رجوع به سبئوس، به تعداد سربازان ساسانیان در حنگ قادسیه اشاره می کند:

Sebeos gives us the significant information that the “army of the land of the Medes gathered under the command of their general Rostom, numbering 80,000 armed men“

ارتش ساسانیان بعد از آخرین جنگ با بیزانس در سال 628، به گفته دو باستان شناس اسرائیلی Yehuda D. Nevo و Judith Koren ،نابود شد :

In effect he had destroyed Sassanian military power, leaving the civil administration intact ( 11

همچنین ساسانیان ،به علت نزاع های داخلی بعد از کشته شدن خسرو پرویز دوم ، نمی توانستند ارتشی در قادسیه مجهز و مستقر کند.

تعداد سربازان عرب ( نفر40000 ) نمی تواند حقیقت تاریخی را بازگو کند:

دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن اشاره می کنند :
„این ادعای اسلام شناسان سنتی که در شبه جزیره عربستان قبایل متعدد عرب زندگی می کردند که پس از پذیرفتن اسلام با یک دیگر متحد شدند و با هزاران جنگجو به کشور های مجاور حمله کردند حقیقت تاریخی را بیان نمی کند. بیشتر سرزمین شبه جزیره عربستان ( به جز قسمت جنوبی آن ) پرجمیعت نبود و همین ساکنان کم این مناطق، در هر دوره تاریخی هم، در نهایت فقر زندگی می کردند“

that the sole manuscript we have was written at least three centuries after Sebeos wrote , and probably more than that, since it includes as Sebeos’s work a piece by an author who was still writing 1004: if his work could be misattributed to Sebeos, the copyist who made that mistake probably himself lived considerably after the time when this late 10th-early 11th-century author wrote. ( 5و به احتمال زیاد رونویس گر تاریخ سبئوس خبر این جنگ های اعراب را شنیده بود و به همین علت، به گفته دو باستان شناس اسرائیلی، این اخبار از هم گسسته و نامرتب گزارش داده شده اند :

Clearly, Sebeos has heard of a battle, but his account is very incoherent und disordered

تا به امروز باقیمانده هیچ شی جنگی ( شمشیر، نیزه، سپر ) در منطقه قادسیه، یا نهاوند پیدا نشده است. در این جنگ های بزرگ که به طور قطع هزاران سرباز از هر دو طرف ( ایرانی و عرب ) جان خود را از دست داده اند می بایست حداقل اعراب پیروز کشته شدگان خود را در اطراف میدان نبرد در قبر های دسته جمعی دفن کرده باشند. اما هیچ قبری نه از سربازان ایرانی در محل این جنگ ها پیدا شده و نه از اعراب. نه فقط در جنگ های قادسیه و نهاوند، بلکه در حفاری های از محل جنگ یرموک ( جنگ اعراب با بیزانس ) هم هیچ باقیمانه ی پیدا نشده است

باستان شناس اسرائیلی Avni اشاره می کند که در حفاری ها منطقه رود اردن اثر یا بقایای از جنگ یرموک یافت نشده است

Archaeological research has found no traces of Military confrontation in the sites of northern Jordan. The two major battles between the Byzantines and the Arabs , at Fihl and Yarmuk, have left no visible Impact on the nearby cities and Towns of Pella, Abila, Umm el-Jimmal, and Jarash.نویسندگان مسیحی و یهودی قرن 7 در سوریه، یا اروشلیم اشاره ای به جنگ های قادسیه، یا نهاوند نکرده اند

Brok has considered historical references to the Arabs in seventh-century Syriac works, i.e. those written by the People who witnessed the Arab Takeover of the Fertile Crescent. He concluded that the authors did not, at the time, perceive Events as an organized conquest, …(

„Clearly, Sebeos has heard of a battle, but his account is very incoherent und disordered“ما اخبار طبری و تاریخ نویسان عرب از این جنگ ها را چگونه می توان توضیح داد ؟
به گفته دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن پس از نابودی ارتش ساسانیان و عقب نشینی بیزانس از سوریه و اروشلیم (630) قبایل عرب تنها نیروی های مسلح در مناطق میان رودان بودند. جنگ ها و فتوحات ی که طبری و تاریخ نویسان عرب 200 سال بعد خبر داده اند در واقع دستبرد ها و سرقت های مسلحانه این قبایل عرب به سرحدات کشور های مجاور بودند. یک نیروی نظامی برای جلوگیری از سرقت های اعراب در مرز ها مستقر نبود:

ادر رابطه با جنگ های اعراب این دو باستان شناس اضافه می کنند:

“ شاید در واقع لشگرکشی بزرگی بود ، یک جنگ پس از جنگ دیگری با هزاران سربازان روی در روی یک دیگر در یک مدت زمان طولانی (636 – 629 ). اما اگر این جنگ ها روی داده بودند، به نظر می رسد، در آن زمان هیچ‌کس به این جنگ ها اشاره نکرده است

شاید واقعاً یک تهاجم بزرگ، با نبرد پس از جنگ بین ده‌ها هزار سرباز مخالف، در طول چندین سال (629 تا 636) رخ داده است. اما اگر وجود داشته باشد، به نظر می رسد که در آن زمان، هیچ

همچنین پورشریعتی به ابوبکر اشاره می کند که در زمان حمله اعراب به عراق هنوز خلیفه نبود ، بلکه فقط ژنرال و فرمانده ارتش اعراب بود

Abū Bakr was not yet caliph, but simply a general who was leading the Arab armies

از ابوبکر و دیگر خلفای راشدین هیچ سکه، یا سنگ نبشته ی پیدا نشده است. ابوبکر یک شخصیت مذهبی ( غیر حقیقی ) است و نه تاریخی ( حقیقی )

اعراب بدون جنگ بر ایران مسلط شدند

اسلام‌شناس آلمانی باربارا

———————–

The flight of Farrukhzād and the king, together with the treasures of the kingdom, toward Azarbāyjān, however, was intercepted by the Arabs, called here Ismaelites by Sebeos. As Sebeos puts it, “after they had set out and had gone some distance, unexpectedly the Ismaelite army attacked them.

افول و سقوط شاهنشاهی ساسانی

پروانه پورشریعتی ،تاریخ شناس ایرانی – امریکایی ، در کتاب „ افول و سقوط شاهنشاهی ساسانی” اشاره به اتحاد خاندان اشکانیان با اعراب برای سرنگونی ساسانیان می کند:

به گفته اسلام شناس آلمانی „سون کالیش“ ( Seven Kalisch) تاریخ طبری منبع خبر معتبری یست:

“وقتی طبری از دو قرن اول اسلام خبر می دهد دنیایی را تشریح می کند که اینچنین وجود نداشت، مانند نویسندگان تورات که یک دنیای خیالی را آفریدند”. (کالیش )

سبئوس، منبع خبری پور شریعتی ، در خبر خود نه اشاره ای به قادسیه کرده است و نه از اعراب مسلمان . سبئوس به ارتش اسماعیل اشاره کرده و نه به اعراب مسلمان :

Then the army of Ismael, which had gathered in the regions of the east, went and besieged Ctesiphon (2)

اعراب در دوران قبل از اسلام نیز اسماعیلی ها نامیده می شدند و جنگی که سبئوس به آن اشاره کرده در محل حیره بوده و نه در قادسیه.

the village called Hert,ichan

چون نویسنده تاریخ سبئوس ناشناس است این تاریخ شهرت دارد به تاریخ وانمودین سبئوس (pseudo Sebeos )، یا تاریخی که به سبئوس نسبت داده شده. به احتمال زیاد رونویس گر تاریخ سبئوس خبر این جنگ ها را شنیده بود و به همین علت، به گفته دو باستان شناس اسرائیلی، این اخبار از هم گسسته و نامرتب گزارش داده شده اند :

Clearly, Sebeos has heard of a battle, but his account is very incoherent und disordered

اما اخبار طبری و تاریخ نویسان عرب از این جنگ ها را چگونه می توان توضیح داد ؟
به گفته دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن پس از نابودی ارتش ساسانیان و عقب نشینی بیزانس از سوریه و اروشلیم (630) قبایل عرب تنها نیروی های مسلح در مناطق میان رودان بودند. جنگ ها و فتوحات ی که طبری و تاریخ نویسان عرب 200 سال بعد خبر داده اند در واقع دستبرد ها و سرقت های مسلحانه این قبایل عرب به سرحدات کشور های مجاور بودند. یک نیروی نظامی برای جلوگیری از سرقت های اعراب در مرز ها مستقر نبود:

ادر رابطه با جنگ های اعراب این دو باستان شناس اضافه می کنند:

Abū Bakr was not yet caliph, but simply a general who was leading the Arab armies

اعراب بدون جنگ بر ایران مسلط شدند

اسلام‌شناس آلمانی باربارا

افول و سقوط شاهنشاهی ساسانی

پروانه پورشریعتی ،تاریخ شناس ایرانی – امریکایی ، در کتاب „ افول و سقوط شاهنشاهی ساسانی” اشاره به اتحاد خاندان اشکانیان با اعراب (نیمه اول قرن 7 میلادی ) علیه سلسله ساسانیان می کند:

„تصرف عراق توسط اعراب همزمان بود با اختلاف بین خاندان اشکانیان با ساسانیان برای انتخاب پادشاه . ساسانیان و اشکانیان نتوانستند به یک توافق با یک دیگر برای مقابله با اعراب برسند“. پورشریعتی ادامه می دهد: „اشکانیان نه فقط از یزدگرد سوم در جنگ علیه اعراب پشتیبانی نکردند، بلکه با اعراب قرارداد صلح نیز بستند، به این معنی که این قرارداد صلح شرایط تسلط اعراب بر ایران را اماده کرد و در عوض اشکانیان می توانستند به حکمرانی در مناطق تحت سلطه خود ادامه دهند

به گفته اسلام شناس آلمانی „سون کالیش“ تاریخ طبری منبع خبری مطمئنی نیست:

منابع تاریخی ( خبری) دیگر پورشریعتی سبئوس، تاریخ نویس ارمنی قرن 7 است.

اما سبئوس، منبع خبری دریایی، نه اشاره ای به قادسیه کرده است و نه از اعراب مسلمان نام برده است، سبئوس به ارتش اسماعیل اشاره کرده و نه به اعراب مسلمان :

Then the army of Ismael, which had gathered in the regions of the east, went and besieged Ctesiphon (2)

the village called Hert,ichan

سبئوس از 60000 سپاهی ایران نام برده، اما بعید به نظر می رسد که ایرانیان می توانستند بعد از شکست های متوالی در جنگ ها با بیزانس در سال های 622 ( در ارمنستان )، 627 ( در نینوا ) و نابودی ارتش ساسانیان و بعد از شکست دیگر در قادیسه ( 636) دوباره در نهاوند (642 ) این تعداد سرباز را در مقابل اعراب بسیج کنند. همچنین تعداد 40000 سرباز ارتش اعراب در نهاوند نیز باور کردنی نیست.
دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن اشاره می کنند :
این ادعای اسلام شناسان سنتی که در شبه جزیره عربستان قبایل متعدد عرب زندگی می کردند که پس از پذیرفتن اسلام با یک دیگر متحد شدند و با هزاران جنگجو به کشور های مجاور حمله کردند حقیقت تاریخی را بیان نمی کند. بیشتر سرزمین شبه جزیره عربستان ( به جز قسمت جنوبی آن ) پرجمیعت نبود و همین ساکنان کم این مناطق، در هر دوره تاریخی هم، در نهایت فقر زندگی می کردند:

چون نویسنده تاریخ سبئوس ناشناس است این تاریخ شهرت دارد به تاریخ وانمودین سبئوس (pseudo Sebeos )، یا تاریخی که به سبئوس نسبت داده شده. به احتمال زیاد رونویس گر تاریخ سبئوس خبر خود از جنگ های اعراب و ایرانیان را از تاریخ طبری و اخبار تاریخ نویسان عرب که در قرن 9 و 10 انتشار یافته بودند برداشته است. به زبان ساده تر، اخبار تاریخ سبئوس از جنگ های قادسیه و نهاوند معتبر نیستند.
اما اخبار طبری و تاریخ نویسان عرب از این جنگ ها را چگونه می توان توضیح داد ؟
به نقل از دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن پس از نابودی ارتش ساسانیان و عقب نشینی بیزانس از سوریه و اروشلیم (630) قبایل عرب تنها نیروی های مسلح در مناطق میان رودان بودند. جنگ ها و فتوحات ی که طبری و تاریخ نویسان عرب 200 سال بعد خبر داده اند در واقع دستبرد ها و سرقت های مسلحانه این قبایل عرب به سرحدات کشور های مجاور بودند. یک نیروی نظامی برای جلوگیری از سرقت های اعراب در مرز ها مستقر نبود:

، و خدای نامه ( کتاب شاهان از دوره ساسانیان ) هستند.

به گفته اسلام شناس آلمانی „سون کالیش“ تاریخ طبری منبع خبری مطمئنی نیست:

In Sayfs Erzählungen sind die frühen Eroberungen iranischer Gebiete im Irak sowohl nach den Daten der Hidschra als auch nach den Regierungszeiten bestimmter sasanischer Könige oder Königinnen geordnet. Nach Sayfs Darstellung fallen diese in die Zeit der Kalifate von Abū Bakr (632- 634) undʾUmar (634-644), genauer gesagt in die Jahre 12-13 AH/633-634 n. Chr., also nach dem Tod des Propheten im Jahr 632 n. Chr. Wie Blankenship bemerkt, widmet Ṭabarī nur diesen beiden Jahren der Eroberung des Fruchtbaren Halbmonds einen großen Teil seines Werks,[911] und der Eroberung des Irak wird in diesem Teil von Ṭabarī doppelt so viel Raum gewidmet wie der Eroberung Syriens[912].

این دو باستان شناس ادامه می دهند سبئوس خبر های از جنگ ها شنیده بود، اما این اخبار در تاریخ سبئوس از هم گسسته و نامرتب شرح داده شده اند :

Clearly, Sebeos has heard of a battle, but his account is very incoherent und disordered

در رابطه با جنگ های اعراب این دو باستان شناس اضافه می کنند:

Abū Bakr was not yet caliph, but simply a general who was leading the Arab armies

اعراب بدون جنگ بر ایران مسلط شدند

کتاب “ افول و سقوط شاهنشاهی ساسانی ” پورشریعتی نیز مانند خدای نامه ساسانیان آمیخته

ی است از حقیقت های تاریخی و افسانه

اسلام‌شناس آلمانی باربارا کوستر (Barbara Köster) در کتاب «اشتباه فهمیدن قرآن» تنها در چهار صفحه به بازگو کردن تاریخ اسلام می‌پردازد. او با تولد محمد در سال ۵۷۰ در مکه آغاز کرده و با نام بردن از چهار خلیفه راشدین این دوره را چنین به پایان می‌رساند:
“در نهایت، در سال ۶۶۱ معاویه به قدرت می‌رسد.”
او ادامه می‌دهد:
“می‌توانستیم این دوره (دوره‌ی محمد و چهار خلیفه اول) را به‌طور مفصل‌تری شرح دهیم، چرا که شخصیت‌های بیشتری بودند که نقشی در این دوره بازی کردند و رویدادهای بیشتری نیز در مکه و مدینه در زمان زندگی محمد اتفاق افتادند؛ اما می‌توان این دوره را خیلی کوتاه‌تر نیز توصیف کرد. کافی است فقط از معاویه نام برد، چرا که به قدرت رسیدن معاویه تنها رخداد تاریخی (حقیقی) است و شخصیت‌ها و رخدادهای پیش از معاویه تخیلی (ساختگی) هستند.

———————————————————————-

علی، مسیح اعراب

علی به معنی بلند مرتبه ( والا ) و لقب خدا در قران سوره 2، آیه 255 است: “ اوست والای بزرگ “وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ „

قدیمی ترین سکه ( 745 ) که نام علی بر روی آن ضرب شده سکه ای است از مرو. بر روی سکه مرو این جمله دیده می شود: „پیروان علی از کرمان“ (1)

سکه الکرمانی بن علی

شبیه این سکه با نام علی از مرو سکه های دیگری نیز در خوزستان، رام هرمز، اصفهان، ری و استخر ضرب شده اند.

تاریخ و اسلام شناسان به یک حکمران عرب با نام علی در مرو اشاره ای نکردند.

حالا این پرسش مطرح است که چگونه می توان شخصیت علی بر روی این سکه از مرو را تعیین کرد. کرمانی ها تا زمان ضرب سکه (سال 745 – دوران امویان ) علی، خلیفه جهارم، را نمی شناختند. چون نه سکه ای از خلفای راشدین پیدا شده بود و نه تاریخ طبری و اخبار نویسندگان عرب که به این چهار خلیفه اشاره کردند منتشر شده بودند. ( تاریخ طبری و نویسندگان عرب در دوره عباسیان منتشر شدند ). همچنین اسناد حکمرانان عرب هم از علی نام نبرده اند:

اسناد حکمرانان عرب

چندین سند به زبان های سوری و یونانی از سال های 705، 724 ، 775 و 818 در دست هستند که از حکمرانان عرب: از محمد، ابوبکر، عمر و عثمان، نام برده اند، اما به علی اشاره ای نکرده اند .

سند سال 705

„محمد در سال 932 اسکندر ( سال سلوکیان ) به سرزمین آمد و 7 سال حکومت کرد، بعد از محمد ابوبکر 2 سال، بعد عمر 12 سال و عثمان به مدت 12 سال حکمفرمایی کردند. در زمان جنگ صفین به مدت 5 سال عرب ها رهبر نداشتند. بعد معاویه به مدت 20 سال حکومت کرد. بعد از معاویه پسرش یزید به مدت 3 سال حاکم بود، بعد از یزید اعراب یک سال رهبر نداشتند و بعد عبدالملک 21 سال حکومت کرد. بعد از عبدالملک پسرش به قدرت رسید“. در این سند اسمی از علی برده نشده. ( 2)

سند سال 724

„اختلاف نظر بین آنها بود، سه ما قبل از اینکه محمد بیآید و محمد 10 سال حاکم بود، بعد ابوبکر 2 سال و 6 ماه، بعد عمر 10 سال و 3 ماه، عثمان 12 سال حکمفرمایی کرد، بعد 5 سال و 4 ماه اختلاف نظر بود و بعد معاویه 19 سال و 2 ماه خلافت کرد“

در این سند سال 724 هم از محمد، ابوبکر، عمر و معاویه نام برده شده (3)

سند سال 775

„در سال هاجریون، زمانی که آنها سوریه را تصرف کردند، در سال 933 اسکندر ( سال سلوکیان )،با این اسم ها به ترتیب :

محمد 10 سال، ابو بکر 1 سال ، عمر 12 سال، عثمان 12 سال، 5 سال بدون پادشاه، معاویه 20 سال، یزید پسرش 3 سال، 9 سال بدون پادشاه، مروان 9 ماه، عبدالملک 21 سال، ولید پسرش 9 سال“ (4 )

این سند که در سال 775 نوشته شده از ابوبکر، عمر، عثمان و معاویه و … نام می برد.

سند سال 818 :

„(لیست شماره 26 حکمرانان ). این سند از سال 818 است و در دوران باسیل اول ( 867-886)، پادشاه بیزانس، همراه با چند سند دیگر جمع آوری شد. این سند اشاره می کند به پادشاهی پوران دخت، دختر خسرو دوم پرویز، به انتقال قدرت از ساسانیان به اعراب در سال 13 سلطنت هراکلیوس ( 622)، به حکمرانی محمد (9 سال )، ابوبکر (3 سال )، عمر ( 12 سال)، عثمان (10 سال ) ، هرج و مرج ( آنارشی ) 4 سال و معاویه 19 سال . ( 5)

این سند هم از علی نام نمی برد.

رویدادنامه „ﺩﻳﻮﻧﺴــﻴﻮﺱ ﺗــﻞ ﻣﺤــﺮﻩ“ ( ( Dionysius von Tell Mahreاز سال 775 به جنگ صفین اشاره می کند، اما این جنگ بین معاویه و عباس بود و نه بین معاویه و علی.

“ جنگ صفین بین معاویه و عباس اتفاق افتاد، خون زیادی از هر دو طرف ریخته شد. علیه عباس توطئه شد و او را کشتند. عباس در روز جمعه ،هنگامی که برای نماز خواندن زانو زد، به قتل رسید. معاویه به تنهایی 21 سال حکومت کرد، به انضمام 5 سال جنگ داخلی“ ( 6)

در جمع آوری قران نیز، آنطور که اخبار سنی گزارش داده اند، فقط ابوبکر، عمر و عثمان شرکت داشتند.

بدین ترتیب نام علی بر روی سکه مرو نمی تواند علی، خلیفه چهارم یاشد

سکه های مرو با نقش صلیب

ایران شناس آلمانی هاینس گابه ( Heinz Gaube) به سکه های از سلم ابن زیاد، حکمران مرو از سال ( 680 تا ( 684، با نقش صلیب اشاره می کند :

“ به طور قطع ضرب نقش صلیب بر روی سکه های سلم بن زیاد از مرو یک اشتباه بوده و با توجه به ساکنان مسیحی این شهر و انزجار مسلمانان از مسیحیان می بایست علت ضرب این سکه ها بررسی شوند….. شاید سلم ابن زیاد برای حفظ فرمانروایی خود در مرو احتیاج به پشتیبانی مسیحیان این شهر که تعداد آنها زیاد هم بود را داشت و به همین علت نیز نقش صلیب را بر روی سکه های خود ضرب کرده است“ (7).

نقش صلیب بر روی سکه های امویان

سکه شناس فرانسوی ریکا گیزلن(Rika Gyselen) به سکه های با نقش صلیب از دوران امویان اشاره می کند. به عقیده اسلام شناسان سنتی ضرب نقش صلیب بر روی سکه های نشان تساهل و مدارا مسلمانان با مسیحیان بود. گیزلن هم معتقد به مدارا امویان با مسیحیان است و ادامه می دهد “ شاید برای امویان فرقی هم نمی کرده که چه نقشی بر روی سکه ها ضرب شود ، یا اینکه در شرایط ناآرام ایران در این دوره مسیحیان نیز توانستند سکه های خود را ضرب کنند“. (8 )

مسیحیان در دوران امویان

اسلام شناس قرن گذشته آلمان یولیوس ولهازن ( J.Wellhausen )، اشاره به خبری از تئوفانس ( (Theophanes ، تاریخ نگار مسیحی بیزانسی قرن 8 ، با این مضمون می کند : “حکمرانان جدید (عباسیان- نویسنده) در سال 755 بیشتر مسیحیان در فلسطین را به دلیل خویشاوندی آن ها با سلسله قبلی کشتند ”. ولهازن ادامه می دهد ” این قابل فهم نیست که چطور می توان ادعا کرد که امویان از پیروان دین مسیح بودند; اینجا بطور قطع اشتباه شده است. ( 9)

علی، مسح اعراب؟

چون تا زمان ضرب سکه „الکرمانی بن علی“ در مرو اسلام هنوز شکل نگرفته بود (اسلام یک رخداد دوره عباسیان است ) و شهروندان عرب مرو ،به احتمال زیاد، پیرو دین مسحیت بودند می تواند نام علی بر روی سکه یک معنی و مفهومی از مسیحیت داشته باشد.

فولکر پپ، سکه و ایران شناس آلمانی، ضرب این سکه ها با نام علی را در رابطه با یک شورش پیروان علی از کرمان علیه پیروان محمد در خراسان می داند. به گفته فولکر پپ پیروان علی پس از تصرف مرو در این شهر سکه به نام علی ضرب کردند:

„در سال 128 عرب ها، کرمانی ها به شهر مرو حمله کردند و آن را به تصرف خود درآوردند. آنها در مرو به نام فرقه ی خود سکه های نقره ای کوبیدند: آل کرمانی بن علی. بدین ترتیب، همان گونه که خراسانی ها خود را ” آل محمد” یعنی خویشاوندان مسیح ( محمد یعنی برگزیده ) فرجام شناختی درک می کردند، کرمانی ها نیز خود را چونان هواداران ” علی” ( بن علی ) قلمداد می کردند. به سخن دیگر، کرمانی ها هوادار پنداشت و تعریف دیگری از عیسا مسیح بودند. در این جا فقط مسئله بر سر دو نوع طرح یا برداشت دینی است که می توان یکی را مسیح فرجام شناختی ( محمد ) و دیگری را مسیح غیر فرجام شناختی ( علی ) در جهان بینی ایرانی طبقه بندی کرد“.( 10)

برای اعراب ایرانی در کرمان نام علی ( بن علی) نام دیگری برای مسیح بود.

1- C. Wurzel, The Coinage of the Revolutionaries in the Late Umayyad Period, ANS Museum, P. 187, No.30

2- Eusebi Chronicorum Liber prior, In: Robert G. Hoyland, Seeing Islam As Others Saw It, P. 436

3- Andrew Palmer, The Seventh Century in the West-syrian Chronicles, Oxford, 1993, P. 59

4- Andrew Palmer, The Seventh Century in the West-syrian Chronicles, Oxford, 1993, P. 51

5- Robert G. Hoyland, Seeing Islam As Others Saw It, P. 436

6- Andrew Palmer, The Seventh Century in the West-syrian Chronicles, Oxford, 1993, P. 59

7- Heinz Gaube Arabosasanidische Numismatik,Braunschweig, 1977, P.12

5 – Heinz Gaube Arabosasanidische Numismatik,Braunschweig, 1977, P.12 :

( Eine ähnliche und sehr kuriose Veränderung des Schultermondes ( F )in ein Kreuz begegnet uns auf einer Münzserie Salm b. Ziyad aus Merw mit dem Jahr 63.H.. nicht unwichtiges Details, da kaum angenommen werden kann, dass auf Münzen der Islamischen Eroberungszeit , die in einer Stadt mit einem sehr Starken christlichen Bevölkerungsanteil geprägt wurden, ein Kreuz aufgrund eines „Ausrutschers“.)

6 – Paricia Crone / Martin Hinds, God’s Caliph, Religious authority in the first centuries of Islam, Cambridge university press, 1986, P. 24:

(The second question deals with connection of the Umayyads, and especially of the Sufyani, to Christanity. In Sunni apocalypses one could never come to the conclusion that the Sufyani is a Christian, but that does not necessarily

علی به معنی بلند مرتبه ( والا ) و لقب خدا در قران سوره 2، آیه 255 است: “ اوست والای بزرگ“

(وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ )

قدیمی ترین سکه ای ( 745 میلادی ) که نام علی بر روی آن ضرب شده سکه ای است از مرو. بر روی سکه مرو این جمله دیده می شود: پیروان علی از کرمان

سکه الکرمانی بن علی

شبیه این سکه با نام علی از مرو سکه های دیگری نیز در خوزستان، رام هرمز، اصفهان، ری و استخر ضرب شده اند.

نام علی بر روی سکه مرو نمی تواند نام امام اول شیعیان باشد؛ چون تا به امروز سکه ی از چهار خلیفه راشدین پیدا نشده و اسناد حکمرانان عرب هم به علی اشاره ای نکرده اند.

اسناد حکمرانان عرب

چندین سند به زبان های سوری و یونانی از سال های ،705 724 ،775 و 818 در دست هستند که از حکمرانان عرب ، از محمد، ابوبکر ، عمر و عثمان، نام برده اند، اما از علی اسمی نبرده اند.

سند 705

„“محمد در سال 932 اسکندر ( سال سلوکیان ) به سرزمین آمد و 7 سال حکومت کرد، بعد از محمد ابوبکر 2 سال، بعد عمر 12 سال و عثمان به مدت 12 سال حکمفرمایی کردند. در زمان جنگ صفین به مدت 5 سال عرب ها رهبر نداشتند. بعد معاویه به مدت 20 سال حکومت کرد. بعد از معاویه پسرش یزید به مدت 3 سال حاکم بود، بعد از یزید اعراب یک سال رهبر نداشتند و بعد عبدالملک 21 سال حکومت کرد. بعد از عبدالملک پسرش به قدرت رسید“. در این سند اسمی از علی برده نشده.

سند 724

„“اختلاف نظر بین آنها بود سه ما قبل از اینکه محمد بیآید و محمد 10 سال حاکم بود، بعد ابوبکر 2 سال و 6 ماه، بعد عمر 10 سال و 3 ماه ، عثمان 12 سال حکمفرمایی کردند ، بعد 5 سال و 4 ماه اختلاف نظر بود وبعد معاویه 19 سال و 2 ماه خلافت کرد“. „

در این سند هم از محمد، ابوبکر، عمر و معاویه نام برده شده ، اما اشاره ای به علی نشده.

سند 775

„در سال هاجریون، زمانی که آنها سوریه را تصرف کردند، در سال 933 اسکندر ( سال سلوکیان )،با این اسم ها به ترتیب :

محمد 10 سال، ابو بکر 1 سال ، عمر 12 سال، عثمان 12 سال، 5 سال بدون پادشاه، معاویه 20 سال، یزید پسرش 3 سال، 9 سال بدون پادشاه، مروان 9 ماه، عبدالملک 21 سال، ولید پسرش 9 سال“.

این سند که در سال 775 نوشته شده فقظ از ابوبکر، عمر، عثمان و معاویه و … نام می برد

سند سال 818

„(لیست شماره 26 حکمرانان ). این سند از سال 818 است و در دوران باسیل اول ( 867-886) ، پادشاه بیزانس، همراه با چند سند دیگر جمع آوری شد. این سند اشاره می کند به پادشاهی پوران دخت، دختر خسرو دوم پرویز، به انتقال قدرت از ساسانیان به اعراب در سال 13 سلطنت هراکلیوس ( 622)، به حکمرانی محمد (9 سال )، ابوبکر (3 سال )، عمر ( 12 سال)، عثمان (10 سال ) ، هرج و مرج (آنارشی ) 4 سال و معاویه ( Mabias ) 19 سال“.

این سند هم از علی نام نمی برد.

رویدادنامه ﺩﻳﻮﻧﺴــﻴﻮﺱ ﺗــﻞ ﻣﺤــﺮﻩ( Dionysius von Tell Mahre) از سال 775 به جنگ صفین اشاره می کند؛اما این جنگ بین معاویه و عباس بود و نه بین معاویه و علی:

„جنگ صفین بین معاویه و عباس اتفاق افتاد، خون زیادی از هر دو طرف ریخته شد. علیه عباس توطئه شد و او را کشتند. عباس در روز جمعه ،هنگامی که برای نماز خواندن زانو زد ، به قتل رسید. معاویه به تنهایی 21 سال حکومت کرد، به انضمام 5 سال جنگ داخلی“.

در جمع آوری قران نیز، آنطور که اخبار سنی گزارش داده اند فقط ابوبکر، عمر و عثمان شرکت داشتند.

نام حکمرانان عرب بر روی سکه ها

معمولا حکمرانان عرب نام خود را بر روی سکه ها ضرب می کردند؛ اما تاریخ شناسان به حکمرانی با نام علی که در مرو سکه ضرب کرده باشد اشاره ای نکرده اند

یک عرب ایرانی؟

معاویه به علت دشمنی با امام اول شیعیان ، با علی (در جنگ صفین) و پسرش یزید با امام حسین (در جنگ کربلا ) در فرهنگ شیعه شهرت خوبی ندارد. بیشتر اطلاعات ما از این جنگ ها و به طور کلی از معاویه را تاریخ نویسان عرب و ایرانی در دوران عباسیان به ما داده اند. اما این اخبار عباسیان از قرن 8 و 9 با سکه ها و سنگ نبشته های معاویه از قرن 7 همخوانی نمی کنند. گزارش های هم از نویسندگان مسیحی قرن 7 از معاویه در دست هستند که تفاوت دارند با اخبار عباسیان از این حکمران عرب.

به همین دلیل ( به دلیل درست نبودن اخبار عباسیان ) می بایست برای بازسازی شخصیت تاریخی (حقیقی) معاویه به سکه، سنگ نوشته ها و به گزارش های نویسندگان مسیحی قرن 7 از این امیرالمؤمنین رجوع کرد

دوران قبل از معاویه

از چهار خلیفه صدر اسلام (خلفای راشدین) ، به نقل از سکه‌شناس ایرانی شمس اشراق ، هیج سند و مدرکی (سکه) که در قرن 7 نوشته، ضرب ، یا حکاکی شده باشد پیدا نشده است: «با وجود آنکه تازیان در زمان خلافت (ابو بکر) به فرماندهی خالد ابن ولید به سرزمین های ساسانیان یورش بردند….. و به خاک ایران دست یافتند لیکن تا کنون سکه ای به نام هیچ یک از خلفای راشدین به دست نیآمده است و به نام خلفای راشیدین سکه‌ی ضرب عربستان نیز دیده نشده است.» (1)

(ع. شمس اشراق ،نخستین سکه های امپراتوری اسلام ، اصفهان 1369 ، ص 38 – 3)

تمام اطلاعات از این چهار خلیفه را تاریخ نویسان عرب و ایرانی حدود 150 سال بعد، بدون ارائه یک سند، به ما داده‌اند.

اسلام شناس آلمانی Barbara Köster در کتاب „اشتباه فهمیدن قران “ missverstandene Koran) (Derقبل از توضیح دادن سوره های قران فقط در چهار صفحه تاریخ اسلام را بازگو می کند که با تولد محمد در سال 570 در مکه شروع می شود و با نام بردن از چهار خلیفه راشدین با این اشاره به پایان می رسد:
“ در آخر در سال 661 معاویه به قدرت می رسد “ و ادامه می دهد: “ می شد مفصل تر این دوره ( دوره محمد و چهار خلیفه اول) را شرح داد، چون شخصیت های بیشتری بودند که نقشی در این دوره بازی کردند و اتفاقات بیشتری هم در مکه و مدینه در زمان زندگی محمد پیش امدند، اما می توان خیلی کوتاه تر هم این دوره را شرح داد. کافی است فقط از معاویه نام برد، چون به قدرت رسیدن معاویه تنها اتفاق تاریخی ( حقیقی ) است و شخصیت ها و اتفاقات قبل از معاویه تخیلی ( ساختگی ) هستند.

ارکولف، کشیش فرانسوی ،کـه حدود سـال 676 (دوران حکمفرمایی معاویه) به اروشلیم سفر کرد و جند روزی هم در دمشق اقامت گزیده بود خبر می دهد که این شهر (دمشق )، در دشتی وسیع قرار دارد که با مداری وسیع از دیوارها احاطه شده است و علاوه بر آن با چندین برج هم مستحکم شده است. در این شهر پادشاه ساراسین ها (معاویه ) با به دست آوردن امپراتوری خود rex adeptus eius principatum regnat Saracinorum ) سلطنت می کند. در آنجا نیز کلیسای بزرگی به افتخار یحیی باپتیست مقدس ساخته شده است. ساراسین های کافر نیز در همین شهر نوعی کلیسا (quaedam eclesia) ساخته اند که در آن رفت و آمد می کنند

این خبر آرکولف به خوبی با اسناد کتبی (سکه ها، پاپیروس ها و کتیبه ها) مطابقت دارد که هیچ حاکم عرب قبل از معاویه در دمشق حکومت نمی کرد.

Adomnán and the holy places, London, 2007, P. 192-194

دو اسلام و باستان شناس اسرائیلی „هودا دی. نوو و جودیت کورن اشاره می کنند: “ آنچه که ما می دانیم این است که پایه قدرت معاویه دمشق بود و بیشتر قبیله های صحرا نشین از معاویه پشتیبانی می کردند تا شهر نشینان. حدود سال 640 معاویه به اندازه کافی قدرت داشت که بتواند به عنوان فرماندار سوریه تایید شود. به عقیده ما معاویه حکمران سوریه بود و خارج از اسناد عباسیان سند دیگری از حکومت راشیدین در آن زمان در دست نیست“. این دو باستان شناسان ادامه می دهند: “ با به قدرت رسیدن معاویه شرایط برای شهروندان این مناطق عوض نشد. و شرایط قبل از معاویه، آنطور که تاریخ نویسان سنتی از دوران خلفای راشدین خبر داده اند، نیز تغییر نکرده بود“

(Yehuda D. Nevo u Judith u Judith Koren, Crossroad to Islam, N.Y. 2003 )

اولین سند کتبی از خلفای عرب سکه معاویه است که در سال 662 در داربگرد فارس ضرب شده . معاویه در سکه داراب از سال 662 اسم خود و لقب امیرالمومنین را به خط پهلوی ( ماآویا امیری وریوشنیکان ) و نه به عربی بر روی سکه ها نوشته است. همچنین معاویه بر روی سکه خود اشاره ی به نسبت ابی سفیان نکرده است. زبان پهلوی و نماد زرتشت بر روی سکه‌ معاویه نشان می‌دهد که فرهنگ (سنت) ایرانی در دوران این امیرالمومنین عرب هنوز باب روز و مطرح بود ()

این سکه های معاویه نشان دهنده، یا گواه پیروزی عرب ها بر ایرانیان نیستند ( هیچ مدرک معتبری، به غیر از افسانه های طبری، که نشان دهد اعراب به ایران حمله کردند در دست نیست ). بیشتر به نظر می رسد که معاویه قصد داشت با نوشتن لقب امیرالمومنین به زبان پهلوی و حفظ نمادهای رزتشتی ( آتشکده ) بر پشت سکه ها به یک توافق برسد و همبستگی خود با ایرانیان را نشان دهد. به همین دلیل نیز در سال 662، با ضرب سکه های معاویه در داراب، یک امیر عرب به جای پادشاهان ساسانی در ایران به مسند قدرت نشست ( شاهان ساسانیان جای خود را به امیرالمومنین ها اعراب دادند ). این عرب های که در ایران به قدرت رسیدند از خارج، از شبه جزیره عربستان، به ایران نیامده و حمله نکرده بودند، بلکه عرب های ایرانی بودند که اجداد آنها قرن ها پیش از اسلام در ایران، بخصوص در شرق ایران، زندگی می کردند ( 4 ) و پس از شکست خسرو دوم پرویز از بیزانس در دو جنگ ( 622 و 627) در نزدیکی ارمنستان و موصل و از بین رفتن قدرت نظامی ساسانیان توانستند در ایران قدرت را به دست بگیرند.

اسلام شناس آلمانی کرت بانگرت (Kurt Bangert ) اشاره می کند: “ اگر ما به سکه ها مراجعه کنیم اصل و نسب معاویه از جنوب عربستان نبود، بلکه از ایران بود

Kurt Bangert,, Muhammad, Wiesbaden, 2016, P. 802

همچنین از معاویه نیز یک سنگ نبشته از سال 663 با نقش علامت صلیب در حمام شهر قدیمی یونانی – Gadara – ( ”ام قیس” در اردن ) پید ا شده است. حکاکی این نشانه مسیحیت توسط معاویه باعث تعجب اسلام شناسان شده است . سنگ نبشته معاویه به زبان یونانی است. سه تاریخ زمان حکاکی این سنگ نبشته را ثبت کرده اند: تاریخ سال مالیاتی بیزانس، تاریخ سال محلی شهر ام قیس و تاریخ بنا به سال عرب ها (سال 42 عرب ها ). سنگ نبشته معاویه از سال عرب ها نام برده است و نه از سال اسلامی ( هجرت ).

برای اسلام شناس آلمانی کرت بانگرت دلیل نقش صلیب بر روی سنگ نبشته ام قیس شهروندان مسیحی در فلسطین و سوریه بودند که معاویه نمی توانست این مسیحیان را نادیده بگیرد. بانگرت ادامه می دهد: ؛علامت صلیب دلیل بر مسیحی بودن معاویه نیست، اما هیچ سندی ( سکهُ سنگ نبشته) هم که نشان دهد معاویه مسلمان بوده یافت نشده است؛.

از طرف دیگر تاریخ شناس دانشگاه یوتا Peter von Sivers ( آمریکا) اشاره به مسیحی بودن معاویه می کند: ؛بعد از خاتمه درگیری بین عرب های شرق و غرب معاویه حدود سال 650 پادشاه اعراب سوریه عراق، ایران و مصر می شود، معاویه خود را یک پادشاه مسیحی می دانست

Peter von Sivers, Christology and Prophetology in the Umayyad Arab Empire. In : Markus Groß / Karl-Heinz Ohlig (Hg.) Die Entstehung einer Weltreligion, Berlin/Tübingen, 2014, P. 279

دو نویسنده مسیحی قرن 7 به سیاست های صلح آمیز معاویه اشاره می کنند:

به نقل از وحنا بن فنکی( john bar Penkaye ) ، کشیش نستوری „با به قدرت رسیدن معاویه صلحی برقرار شد که ما قبل از او نشنیده و ندیده بودیم“Yehuda D. Nevo and Judith Koren, Crossroads to Islam, The Origins of the Arab Religion and the Arab State,New York 2003, P. 131

و کشیش بیزانسی سبئوس نیز به صلح در زمان فرمانروایی معاویه اشاره می کند:

Yehuda D. Nevo, P. 131-132

„خیلی خون در ارتش اسماعیلی ریخته شد، افراد زیادی کشته شدند و آنها هم دیگر را کشتند. آنها نتوانستند شمشیر را کنار بگذارند ، زندانی نشوند و جنگ در زمین و دریا نکنند تا اینکه معاویه قدرتمند شد و توانست صلح برقرار کنند“.

————————-

در سنگ نبشته ها و سکه های

معاویه یک عرب ایرانی

به همین دلیل ( به دلیل درست نبودن اخبار عباسیان ) می بایست برای بازسازی شخصیت تاریخی (حقیقی) معاویه به سکه، سنگ نوشته ها و به گزارش های نویسندگان مسیحی قرن 7 از این امیرالمؤمنین رجوع کرد

دوران قبل از معاویه

(ع. شمس اشراق ،نخستین سکه های امپراتوری اسلام ، اصفهان 1369 ، ص 38 – 3)

تمام اطلاعات از این چهار خلیفه را تاریخ نویسان عرب و ایرانی حدود 150 سال بعد، بدون ارائه یک سند، به ما داده‌اند.

اسلام شناس آلمانی Barbara Köster در کتاب „اشتباه فهمیدن قران “ missverstandene Koran) (Derقبل از توضیح دادن متن قران فقط در چهار صفحه تاریخ اسلام را بازگو می کند که با تولد محمد در سال 570 در مکه شروع می شود و با نام بردن از چهار خلیفه راشدین با این اشاره به پایان می رسد:
“ در آخر در سال 661 معاویه به قدرت می رسد “ و ادامه می دهد: “ می شد مفصل تر این دوره ( دوره محمد و چهار خلیفه اول) را شرح داد، چون شخصیت های بیشتری بودند که نقشی در این دوره بازی کردند و اتفاقات بیشتری هم در مکه و مدینه در زمان زندگی محمد پیش امدند، اما می توان خیلی کوتاه تر هم این دوره را شرح داد. کافی است فقط از معاویه نام برد، چون به قدرت رسیدن معاویه تنها اتفاق تاریخی ( حقیقی ) است و شخصیت ها و اتفاقات قبل از معاویه تخیلی ( ساختگی ) هستند.

به نقل از دو اسلام و باستان شناس اسرائیلی „هودا دی. نوو و جودیت کورن“ حدود سال 640 معاویه به قدر کافی قدرت داشت که بتواند به عنوان فرماندار سوریه تایید شود. به عقیده ما معاویه حکمران سوریه بود و خارج از اسناد عباسیان سند دیگری از حکومت راشیدین در آن زمان در دست نیست“. این دو باستان شناسان ادامه می دهند: “ با به قدرت رسیدن معاویه شرایط برای شهروندان این مناطق عوض نشد. و شرایط قبل از معاویه، آنطور که تاریخ نویسان سنتی از خلفای راشدین خبر داده اند، نیز تغییر نکرده بود“

(Yehuda D. Nevo u Judith u Judith Koren, Crossroad to Islam, N.Y. 2003 )

اولین سند کتبی از خلفای عرب سکه معاویه است که در سال 662 در داربگرد فارس ضرب شده

معاویه در سکه داراب از سال 662 اسم خود و لقب امیرالمومنین را به خط پهلوی ( ماآویا امیری وریوشنیکان ) و نه به عربی بر روی سکه ها نوشته است. همچنین معاویه بر روی سکه خود اشاره ی به نسبت ابی سفیان نکرده است. زبان پهلوی و نماد زرتشت بر روی سکه‌ معاویه نشان می‌دهد که فرهنگ (سنت) ایرانی در دوران این امیرالمومنین عرب هنوز باب روز و مطرح بود ()

“ آنچه که ما می دانیم این است که پایه قدرت معاویه دمشق بود و بیشتر قبیله های صحرا نشین از معاویه پشتیبانی می کردند تا شهر نشینان. در سال 640 معاویه به آن اندازه قدرت داشت که بتواند فرماندار دمشق بشود. به نظر ما قبل از معاویه دمشق حکمران عرب نداشت و فقط اسناد عباسیان اشاره به خلفای راشدین کرده اند“

. از سال 678 یک سنگ نبشته از معاویه در سد الطائف ( حجاز) حکاری شده است. این سنگ نبشته از معاویه نشان می دهد که حجاز از دمشق تصرف شد و نه بر عکس ، دمشق از حجار (حمله اعراب از حجاز به دمشق – جنگ یرموک) . تاریخ نویسان مسلمان جهت حمله را تغییر دادند

What we do know is that Muawiyah’s power base was the Damascus area; that he relied for his power, not on the settled Arab population but on the desert tribes; and that among these were some whom he imported ( as had the Byzantine government before him) from the south. By ca 640 C.E. he had amassed enough power to be acknowledged as governor of Syria. In our opinion he was ruler of Syria, for there is no evidence outside the Abbasid sources that the Rasidum caliphs actually ruled , i.e., that was any all-َArab ruler before Muawiyah ( Nevo and Koren – Crossroads to islam, 2003 )

ارکولف، کشیش فرانسوی ،کـه حدود سـال 676 (دوران حگمفرمایی معاویه) به اروشلیم سفر کرد و جند روزی هم در دمشق اقامت گزیده بود خبر می دهد که این شهر (دمشق )، در دشتی وسیع قرار دارد که با مداری وسیع از دیوارها احاطه شده است و علاوه بر آن با چندین برج هم مستحکم شده است در این شهر پادشاه ساراسین (معاویه ) ها با به دست آوردن امپراتوری خود (Saracinorum rex adeptus eius principatum regnat) سلطنت می کند. در آنجا نیز کلیسای بزرگی به افتخار یحیی باپتیست مقدس ساخته شده است. ساراسین های کافر نیز در همین شهر نوعی کلیسا (quaedam eclesia) ساخته اند که در آن رفت و آمد می کنند.

این خبر آرکولف به خوبی با اسناد کتبی (سکه ها، پاپیروس ها و کتیبه ها) مطابقت دارد که هیچ حاکم عرب قبل از معاویه در دمشق حکومت نمی کرد

Adomnán and the holy places, London, 2007, P. 192-194
اما به نقل از تاریخ نویسان سنتی اسلام اعراب در زمان خلافت عمر در سال 636 در جنگ یرموک ( رودخانه یرموک در مرز ادردن و سوریه) ارتش بیزانس را شکست دادند و دمشق را تصرف کردند

یوحنا بن فنکی ( john bar Penkaye ) ، کشیش نستوری قرن 7 ، اشاره می کند که با به قدرت رسیدن معاویه صلحی برقرار شد که ما قبل از او نشنیده و ندیده بودیم:

henceforth, since Muawyah came to power, this peace has been current in the wor, the like of which neither we nor our fathers nor our fathers’ fathers have ever heard or seen (1

و کشیش بیزانسی قرن 7 ، سبئوس، نیز به صلح در زمان فرمانروایی معاویه اشاره می کند:

خیلی خون در ارتش اسماعیلی ریخته شد، افراد زیادی کشته شدند و آنها هم دیگر را کشتند. آنها نتوانستند شمشیر را کنار بگذارند ، زندانی نشوند و جنگ در زمین و دریا نکنند تا اینکه معاویه قدرتمند شد و توانست صلح برقرار کنند

Much blood flowed in the Ishmaelite army, through the massacre of great numbers, because the sad work of war compelled them to kill each other. And they had no respite from the sword, captivity, violent combat on land and sea, until Muawiyah became powerful and overcame them all. When he had submitted them to himself, he ruled over all the possessions of the children of Ishmael, and made peace with them all

——————————

———————————————

معاویه یک عرب ایرانی؟

متن این نوشته مبتنی است بر سکه ها ، سنگ نوشته ها و اخبار نویسندگان مسیحی قرن 7 از معاویه

دوران قبل از معاویه

تمام اطلاعات از این چهار خلیفه را تاریخ نویسان عرب و ایرانی حدود 150 سال بعد، بدون ارائه یک سند، به ما داده‌اند.

اسلام شناس آلمانی Barbara Köster در کتاب „اشتباه فهمیدن قران “ ( Der missverstandene Koran) قبل از توضیح دادن متن قران فقط در چهار صفحه اشاره به تاریخ اسلام می کند که با تولد محمد در سال 570 در مکه شروع می شود و با نام بردن از چهار خلیفه راشدین با این اشاره به پایان می رسد:
“ در آخر در سال 661 معاویه به قدرت می رسد “ و ادامه می دهد: “ می شد مفصل تر این دوره ( دوره محمد و چهار خلیفه اول) را شرح داد، چون شخصیت های بیشتری بودند که نقشی در این دوره بازی کردند و اتفاقات بیشتری هم در مکه و مدینه در زمان زندگی محمد پیش امدند، اما می توان خیلی کوتاه تر هم این دوره را شرح داد. کافی است فقط از معاویه نام برد، چون به قدرت رسیدن معاویه تنها اتفاق تاریخی ( حقیقی ) است و شخصیت ها و اتفاقات قبل از معاویه تخیلی ( ساختگی ) هستند

ارکولف، کشیش فرانسوی ،کـه حدود سـال 676 به اروشلیم سفر کرد و جند روزی هم در دمشق اقامت داشت خبر می دهد، همانطور که آرکالف نقل می کند، که چند روز در آن اقامت گزیده بود، در دشتی وسیع واقع شده است که با مداری وسیع از دیوارها احاطه شده است و علاوه بر آن با چندین برج با چندین باغ زیتون مستحکم شده است. در قلمرو اطراف دیوارها چهار رود بزرگ، که در آن جریان دارند، آن را به طرز خوشایندی حاصل خیز می کنند. در آنجا پادشاه ساراسین ها با به دست آوردن امپراتوری خود (Saracinorum rex adeptus eius principatum regnat) سلطنت می کند. در آنجا نیز کلیسای بزرگی به افتخار یحیی باپتیست مقدس ساخته شده است. ساراسین های کافر نیز در همین شهر نوعی کلیسا (quaedam eclesia) ساخته اند که در آن رفت و آمد می کنند.

این به خوبی با شواهد مستند (سکه ها، پاپیروس ها و کتیبه ها) مطابقت دارد که هیچ نشانه ای از حاکم عرب قبل از معاویه را نشان نمی دهد.

henceforth, since Muawyah came to power, this peace has been current in the wor, the like of which neither we nor our fathers nor our fathers’ fathers have ever heard or seen (1

و کشیش بیزانسی قرن 7 ، سبئوس، نیز به صلح در زمان فرمانروایی معاویه اشاره می کند:

————————————-

معاویه یک عرب ایرانی؟

معاویه به علت دشمنی با علی (در جنگ صفین) و پسرش یزید (در جنگ کربلا ) نزد شیعیان شهرت خوبی ندارد. بیشتر اطلاعات ما از معاویه را تاریخ نویسان عرب و ایرانی در دوران عباسیان به ما داده اند. اما این اخبار از قرن 8 و 9 با سکه ها ، سنگ نبشته های معاویه همخوانی نمی کنند. همچنین نویسندگان مسیخی قرن 7 هم تصویر دیگری از معاویه به ما ارائه دادندو اخبار نویسندکان مسیحی و آنهم به علت جنگ صفین که سپاهیان معاویه در مقابل سپاهیان علی قرار داشتند . اما دشمنی شیعیان با خوانواده همچنین شیعیان یزید را ، پسر این امیرالمومنین ، در جنگ کربلا چون این خلیفه عرب نه فقط خودش در جنگ صفین

با علی ( امام اول شیعیان ), در جنگ صفین و بعد پسرش ، یزید، در جنگ کربلا امام سوم شیعیان، امام حسین، را به قتل رساند.

دوران قبل از معاویه

“ آنچه که ما می دانیم این است که پایه قدرت معاویه دمشق بود و بیشتر قبیله ها ی صحرا نشین از معاویه پشتیبانی می کردند تا شهر نشینان. در سال 640 معاویه قدرت به آن اندازه داشت که بتواند فرماندار دمشق بشود. به نظر ما قبل از معاویه دمشق حکمران عرب نداشت و فقط اسناد عباسیان اشاره به خلفای راشدین کرده اند“. از سال 678 یک سنگ نبشته از معاویه در سد الطائف ( حجاز) حکاری شده است. این سنگ نبشته از معاویه نشان می دهد که حجاز از دمشق تصرف شد و نه بر عکس ، دمشق از حجار (حمله اعراب از حجاز به دمشق در جنگ یرموک. تاریخ نویسان مسلمان جهت حمله را تغییر دادن

در واقع معاویه که نامش از روی سکه ها، کتیبه ها (یکی به زبان عربی و دیگری به یونانی) و منابع مکتوب مانند Sebeos، John Phenek و زندگی ماکسیموس Ctedonfessor شناخته شده است، اولین حاکم تاریخی عرب است که از نظر باستان شناسی کامل شده است. و به صورت کتیبه ای تأیید شده است.

In fact Muawiyah, whose name is known from coins, inscriptions ( one in Arabic and one in Greek ) , and written sources such as Sebeos, John Phenek, and the Life of Maximus the Ctedonfessor, is the first historical Arab ruler to be fully archaeologically and epigraphically attested. (2)

آرکولف، کشیش فرانسوی که در سـال 676 ،در دوران خلافت معاویه، به اروشلیم سفر کرده بود خبر از اختلاف بین یهودیان می دهد:

آرکولف دهه‌ها بعد، پس از برگشت به فرانسه، به شاگردش ادمنان گفت که با „یهودیان کافر“ روبرو شد که با „یهودیان مؤمن“ بر سر داشتن „لباس مقدس خداوند“ مشاجره داشتند، اختلافی که خلیفه معاویه به نفع «یهودیان مسیحی» حل کرد

آرکولف حدود سه سال در اروشلیم اقامت داشت و در اخبار خود هیچ اشاره ی به مسلمانان در اروشلیم نکرد، این کشیش فقط از اعراب (ساراسن) نام می برد..

رکولف، کشیش فرانسوی ،کـه حدود سـال 676 به اروشلیم سفر کرد و جند روزی هم در دمشق اقامت داشت خبر می دهد، همانطور که آرکالف نقل می کند، که چند روز در آن اقامت گزیده بود، در دشتی وسیع واقع شده است که با مداری وسیع از دیوارها احاطه شده است و علاوه بر آن با چندین برج با چندین باغ زیتون مستحکم شده است. در قلمرو اطراف دیوارها چهار رود بزرگ، که در آن جریان دارند، آن را به طرز خوشایندی حاصل خیز می کنند. در آنجا پادشاه ساراسین ها با به دست آوردن امپراتوری خود (Saracinorum rex adeptus eius principatum regnat) سلطنت می کند. در آنجا نیز کلیسای بزرگی به افتخار یحیی باپتیست مقدس ساخته شده است. ساراسین های کافر نیز در همین شهر نوعی کلیسا (quaedam eclesia) ساخته اند که در آن رفت و آمد می کنند.

معاویه یک عرب ایرانی؟

معاویه به علت دشمنی با علی (جنگ صفین) و پسرش یزید در فرهنگ شیعه شهرت خوبی ندارد و همچنین شیعیان یزید را ، پسر این امیرالمومنین ، در جنگ کربلا چون این خلیفه عرب نه فقط خودش در جنگ صفین

دوران قبل از معاویه

این به خوبی با شواهد مستند (سکه ها، پاپیروس ها و کتیبه ها) مطابقت دارد که هیچ نشانه ای از حاکم عرب قبل از معاویه را نشان نمی دهد.خبر می دهد : «اعراب بادیه‌نشین به‌ عبادتگاهی چـهارگوش‌ رفـت‌ و آمد می‌کنند که تیرها و ستون‌هایش‌ با‌ گستاخی‌ تمام‌ بر ویرانه‌های بنای مشهوری‌ اسـتوار‌ شـده که روزی معبدی با شکوه بوده اسـت».طبق‌ تخمین او این بنا می‌توانسته سـه هـزار تن را‌ در‌ خود‌ جای دهد.

از طرف دیگر دو اسلام شناس آلمانی ، کرت بانگرت و فولکر پپ، اشاره می کنند که معاویه یک عرب ایرانی بود:

اسلام شناس آلمانی کرت بانگرت (Kurt Bangert ) اشاره می کند : “ اگر ما به سکه ها مراجعه کنیم اصل و نسب معاویه از جنوب عربستان نبود، بلکه از ایران بود „:

Gehen wir allein von der Numismatik aus, müssten wir die Herkunft Muʿāwiyas nicht in Südarabien, sondern in Persien zu verorten haben.

و اگر ما نظریه این دو اسلام شناس آلمانی را قبول کنیم این خود ایرانیان

بودند که علیه خاندان علی لشگرکشی کردند

نظریه فولکر پپ در رابطه با معاویه:

معاویه یک عرب ایرانی بود که سنت حکمرانان ایرانی را ادامه داد

به نقل از دو اسلام شناس آلمانی ، کرت بانگرت و فولکر پپ، معاویه یک عرب ایرانی بود:

کرت بانگرت (Kurt Bangert ) اشاره می کند “ اگر ما به سکه ها مراجعه کنیم اصل و نسب معاویه از جنوب عربستان نبود، بلکه از ایران بود „:

Gehen wir allein von der Numismatik aus, müssten wir die Herkunft Muʿāwiyas nicht in Südarabien, sondern in Persien zu verorten haben.

همچنین فولکر پپ هم اشاره می کند که معاویه یک عرب ایرانی بود که سیستم اداری ساسانیان را دگرگون نکرد و سنت حکمرانان ایرانی را ادامه داد

شهر بزرگ سلطنتی دمشق، همانطور که آرکالف نقل می کند، که چند روز در آن اقامت گزیده بود، در دشتی وسیع واقع شده است که با مداری وسیع از دیوارها احاطه شده است و علاوه بر آن با چندین برج با چندین باغ زیتون مستحکم شده است. در قلمرو اطراف دیوارها چهار رود بزرگ، که در آن جریان دارند، آن را به طرز خوشایندی حاصل خیز می کنند. در آنجا پادشاه ساراسین ها با به دست آوردن امپراتوری خود (Saracinorum rex adeptus eius principatum regnat) سلطنت می کند. در آنجا نیز کلیسای بزرگی به افتخار یحیی باپتیست مقدس ساخته شده است. ساراسین های کافر نیز در همین شهر نوعی کلیسا (quaedam eclesia) ساخته اند که در آن رفت و آمد می کنند. این به خوبی با شواهد مستند (سکه ها، پاپیروس ها و کتیبه ها) مطابقت دارد که هیچ نشانه ای از حاکم عرب قبل از معاویه را نشان نمی دهد.

“ آنچه که ما می دانیم این است که پایه قدرت معاویه دمشق بود و بیشتر قبیله ها ی صحرا نشین از معاویه پشتیبانی می کردند تا شهر نشینان. در سال 640 معاویه قدرت به آن اندازه داشت که بتواند فرماندار دمشق بشود. به نظر ما قبل از معاویه دمشق حکمران عرب نداشت و فقط اسناد عباسیان اشاره به خلفای راشدین کرده اند“. از سال 678 یک سنگ نبشته از معاویه در سد الطائف ( حجاز) حکاری شده است. این سنگ نبشته از معاویه نشان می دهد که حجاز از دمشق تصرف شد و نه بر عکس ، دمشق از حجار (حمله اعراب از حجاز به دمشق – جنگ یرموک) . تاریخ نویسان مسلمان جهت حمله را تغییر دادند

معاویه در سنگ نبشته ها و سکه های خود هیچ اشاره ی به اسلام نکرده ، از قرار این خلیفه عرب اسلام را نمی شناخت

henceforth, since Muawyah came to power, this peace has been current in the wor, the like of which neither we nor our fathers nor our fathers’ fathers have ever heard or seen (1

و کشیش بیزانسی قرن 7 ، سبئوس، نیز به صلح در زمان فرمانروایی معاویه اشاره می کند:

——————————

he great royal city of Damascus, as Arculf relates, who lodged for some days in it, is situated on a broad plain, surrounded by an ample circuit of walls, and fortified moreover by several towers, with several olive orchards
in the territory surrounding the walls. Four great rivers,
which flow throughit, make it pleasingly fertile. There the king of the Saracens reigns, having acquired his empire (Saracinorum rex adeptus eius principatum regnat). There, too, a great church has been founded in honour of the holy John the Baptist. The unbelieving Saracens have also constructed a kind of church (quaedam eclesia) in this same city, which they frequent It is implied in this passage that ‘Saracen’ rule is not of long duration, their empire having only recently been ‘acquired’, and this fits well with the documentary evidence (coins, papyri and inscriptions), which reveals no indications of an Arab ruler prior to Mu‘awiya. Previously, the new Arab polity had been based in faraway Medina, in west Arabia, and it was in any case more focused on conquest than on administration. It was Mu‘awiya who established the capital in Damascus and began the business of putting in place a functioning Muslim empire. Adomnán’s account of Damascus also accords with Muslim sources which state that
the Arabs had a place of prayer in Damascus. When they first captured the city, they made an agreement with its inhabitants to take the eastern half of the church of John the Baptist (which may have meant the courtyard area rather than the interior of the church) in order to use it as a mosque. Mu‘awiya ‘wanted to use more of the church of John [the Baptist] for the mosque in Damascus, but the Christians refused this and so he refrained’. A second reference to Arab rule occurs in the DLS

—————————-

تاریخ ساختگی اسلام

اسلام شناس آلمانی Barbara Köster در کتاب „اشتباه فهمیدن قران“ ( Der missverstandene Koran) قبل از توضیح دادن قران فقط در چهار صفحه اشاره به تاریخ اسلام می کند که با تولد محمد در سال 570 در مکه شروع می شود و با نام بردن از چهار خلیفه راشدین با این جمله به پایان می رسد:
“ در آخر در سال 661 معاویه به قدرت می رسد “ و ادامه می دهد: “ می شد مفصل تر این دوره ( دوره محمد و چهار خلیفه اول) را شرح داد، چون شخصیت های بیشتری بودند که نقشی در این دوره بازی کردند و اتفاقات بیشتری هم در مکه و مدینه در زمان زندگی محمد پیش امدند، اما می توان خیلی کوتاه تر هم این دوره را شرح داد. کافی است فقط از معاویه نام برد، چون به قدرت رسیدن معاویه تنها اتفاق تاریخی ( حقیقی ) است و شخصیت ها و اتفاقات قبل از معاویه تخیل ( ساختگی ) هستند
„Im Jahre 661 schließlich kam Muawiya an die Macht…
Man könnte alles noch viel ausführlicher darstellen, denn es gibt noch weit mehr handelnde Personen und bedeutsame Ereignisse in Mekka und Medina zu Lebzeiten Mohammeds und
seiner Nachfolger. Man könnte aber auch alles viel kürzer fassen. Man bräuchte nur den letzten Satz mit dem Namen Muawiya stehen zu lassen. Seine Herrschaft ist das einzige historisch
bewiesene Faktum in dieser Geschichte … Alle davor aufgeführten Geschehnisse, ob nun knapp oder ausführlich erzählt, sind Erfindungen.“

—————————————————————————————

The great royal city of Damascus, as Arculf relates, who lodged for some
days in it, is situated on a broad plain, surrounded by an ample circuit of
walls, and fortified moreover by several towers, with several olive orchards
in the territory surrounding the walls. Four great rivers, which flow through
it, make it pleasingly fertile. There the king of the Saracens reigns, having
acquired his empire (Saracinorum rex adeptus eius principatum regnat).
There, too, a great church has been founded in honour of the holy John the
Baptist. The unbelieving Saracens have also constructed a kind of church
(quaedam eclesia) in this same city, which they frequent (II.28).
33
It is implied in this passage that ‘Saracen’ rule is not of long duration,
their empire having only recently been ‘acquired’, and this fits well
with the documentary evidence (coins, papyri and inscriptions), which
reveals no indications of an Arab ruler prior to Mu‘awiya. Previously, the
new Arab polity had been based in faraway Medina, in west Arabia, and
it was in any case more focused on conquest than on administration. It
was Mu‘awiya who established the capital in Damascus and began the
business of putting in place a functioning Muslim empire. Adomnán’s
account of Damascus also accords with Muslim sources which state that
the Arabs had a place of prayer in Damascus. When they first captured
the city, they made an agreement with its inhabitants to take the eastern
half of the church of John the Baptist (which may have meant the
courtyard area rather than the interior of the church) in order to use it
as a mosque. Mu‘awiya ‘wanted to use more of the church of John [the
Baptist] for the mosque in Damascus, but the Christians refused this
and so he refrained’.
34
A second reference to Arab rule occurs in the DLS

جمهوری یک نظم و یک ایده سیاسی قدیمی (اروپایی ) است که سه ویژگی بخصوص دارد:

1- آزادی های سیاسی را تضمین می کند

2 – مدیریت و سمت های دولتی را تعیین می کند

3 – شرایط رفاه شهروندان را فراهم می کند

آزادی های سیاسی را اروپایی ها از کتاب “ سیاست“ ارسطو برداشت کردند و سیسرون این ایده آزادی فیلسوف یونانی را به „موضوع عمموی “ (res publica ) ترجمه کرد. تعیین سمت ها و مقام های دولتی امروز در کشور های اروپایی اقتباسی است از مدیریت اداری روم باستان ( magistratus) . و در آخر وآژه شهروند (citoyen ) در فلسفه روسو رفاه عمومی را به نمایش می گذارد.

کشور های اسلامی نه سنت های یونان و روم باستان را قبول دارند و نه واژه شهروند روسو را می شناسند. و به همین علت هم در هیچ کشور اسلامی تا امروز جمهوریت به معنی غربی آن شکل نگرفته است

تاریخ روشنگری درون دینی در حوزه مسیحیت اتفاق افتاد. این دین وحی است که به پایداری الهیات را توسعه داد، یعنی به معنای تأمل و کار عقلانی از طریق آنچه مورد اعتقاد بود. تا آنجا که به یهودیت مربوط می شود، با وجود برخی از پیشگامان در قرون وسطی، احتمالاً می توان این روند را تنها به قرن 18 منسوب کرد. آنچه در اسلام می‌توان آن را الهیات نامید، هنوز محدود به تفسیر متونی است که در قرآن گردآوری شده و مستقیماً کلام خدا محسوب می‌شوند. به همین دلیل است که کودکان مسلمان در مدارس قرآن باید سوره ها را به زبان عربی از زبان بیاموزند، هر چند که یک کلمه از آنها را نمی فهمند. 13 از آنجایی که جزم شناسی مسیحی در توسعه خود فقط اندکی به متون کتاب مقدس و نیز رواقی و عرفان بسیار وابسته است. و نوافلاطونی برای همگام شدن با رقابت فلسفه های هلنیستی، مقاومت مسیحیت در برابر روشنگری بسیار کمتر از اسلام است. و آنچه مربوط به موضوع ایمان هم می شود فرق زیادی بین مسیجیتت و اسلام هست. مرکز توجه در مسیحیت شخص مسیح ، پسر خدا، است و نه چهار انجیل ( کتاب مقدس ) این چهار انجیل اما به طور متفاوت از مسیح خبر می دهند . در اسلام کانون توجه قران است و نه شخص محمد. اما قران حرف خدا و یک منن واحد دست نخورده است. همچنین قران مصون از هرگونه انتقاد است.

یک متن واحد و دست نخورده است که امکان هیچگونه انتقاد به آنیست: خرف خدا را نمی توان تغییر داد

مصون است، مانند قرآن (در اینجا، به هر حال، بنیادگرایان مسیحی با اسلام موافق هستند.) Scientia Christiana، به شکلی که اساساً توسط آگوستین شکل گرفته بود، آمیزه ای باشکوه از دین مکشوف و متافیزیک بود که خود از سطح بالایی از عقلانیت برخوردار بود.

——————————————————————————–

تاریخ روشنگری درون دینی در حوزه مسیحیت اتفاق افتاد. مسیحیت یک دین وحی است (revelation religion ) ، به این معنی که خدا در مسیح تجلی می کند و مسیح پسر خدا است. در مسیحیت تفکر نقش بزرگی دارد و ایمان به طور منطقی شرح و بسط داده می شود. تأمل و اندیشه یکی از ویژگی های مسیحیت است. اما در یهودیت، با وجود برخی از پیشگامان در قرون وسطی، این ویژگی های مسیحیت، به احتمال زیاد در قرن هیجده خود را نشان می دهد. اما آنچه در اسلام می‌توان آن را الهیات نامید، هنوز محدود به تفسیر متونی است که در قرآن گردآوری شده. برای مسلمانان این متون (سوره ها) را خدا مستقیم به پیغمبر مسلمانان، به محمد، به زبان عربی ارسال کرده است و به همین دلیل هم کودکان مسلمان در مدارس قرآن باید سوره ها را به زبان عربی بیاموزند، هر چند که یک کلمه از آنها را نمی فهمند. جزم اندیشی (dogmatic ) مسیحیت در پیشرفت و روند خود فقط اندکی به متون انجیل استناد کرد و بیشتر دیدگاه ها و موضوعات رواقیون (Stoicism) و عرفان گرایان را در نظر گرفت. مسیحیت برای رقابت با فلسفه یونان باستان (هلینیسم ) به نئوپلاتونیسم روی آورد (مسیحیت ایده آسمانی در فلسفه پلاتون را از آن خود کرد ) و به همین جهت مقاومت مسیحیت در مقابل روشنگری به مراتب کمتر از اسلام بودردست برای همگام شدن با رقابت فلسفه های هلنیستی، مقاومت مسیحیت در برابر روشنگری بسیار کمتر از اسلام بود. در مورد آنچه که هدف ایمان تلقی می شود، تفاوت وجود دارد: یک شخص الهی که کارش در متون مختلف به گونه ای متفاوت گزارش شده است، همانطور که در کتاب مقدس چنین است، یا یک متن واحد و دست نخورده که از هر گونه انتقاد مصون است، مانند قرآن (در اینجا، به هر حال، بنیادگرایان مسیحی با اسلام موافق هستند.) Scientia Christiana، به شکلی که اساساً توسط آگوستین شکل گرفته بود، آمیزه ای باشکوه از دین مکشوف و متافیزیک بود که خود از سطح بالایی از عقلانیت برخوردار بود.

تاریخ روشنگری درون دینی در حوزه مسیحیت اتفاق افتاد. این دین وحی است که به پایداری الهیات را توسعه داد، یعنی به معنای تأمل و کار عقلانی از طریق آنچه مورد اعتقاد بود. تا آنجا که به یهودیت مربوط می شود، با وجود برخی از پیشگامان در قرون وسطی، احتمالاً می توان این روند را تنها به قرن 18 منسوب کرد. آنچه در اسلام می‌توان آن را الهیات نامید، هنوز محدود به تفسیر متونی است که در قرآن گردآوری شده و مستقیماً کلام خدا محسوب می‌شوند. به همین دلیل است که کودکان مسلمان در مدارس قرآن باید سوره ها را به زبان عربی از زبان بیاموزند، هر چند که یک کلمه از آنها را نمی فهمند. 13 از آنجایی که جزم شناسی مسیحی در توسعه خود فقط اندکی به متون کتاب مقدس و نیز رواقی و عرفان بسیار وابسته است. و نوافلاطونی برای همگام شدن با رقابت فلسفه های هلنیستی، مقاومت مسیحیت در برابر روشنگری بسیار کمتر از اسلام است. و آنچه مربوط به موضوع ایمان هم می شود فرق زیادی بنن مسیجیتت و اسلام هست. مرکز توجه در مسیحیت شخص مسیح ، پسر خدا، و نه چهار انجیل ( کتاب مقدس ) است. این چهار انجیل اما به طور متفاوت از مسیح خبر می دهند ددر مورد آنچه که هدف ایمان تلقی می شود، تفاوت وجود دارد: یک شخص الهی که کارش در متون مختلف به گونه ای متفاوت گزارش شده است، همانطور که در کتاب مقدس چنین است، یا یک متن واحد و دست نخورده که از هر گونه انتقاد مصون است، مانند قرآن (در اینجا، به هر حال، بنیادگرایان مسیحی با اسلام موافق هستند.) Scientia Christiana، به شکلی که اساساً توسط آگوستین شکل گرفته بود، آمیزه ای باشکوه از دین مکشوف و متافیزیک بود که خود از سطح بالایی از عقلانیت برخوردار بود.

14.01.2019 — وحی در مسیحیت دو معنا دارد: یکی به معنای تجلی خدا در حضرت مسیح است که به همین دلیل حضرت مسیح فرزند خدا می‌شود و معنای دیگر، تجلی خدا در تاریخ …

بُعد عقلی مسیحیت

Die große Zeit des Islam war eigentlich ein Fortleben der Antike im Islam. Der Niedergang des Islam begann, als die Muslime sich endgültig gegen die Antike entschieden haben, d.h. als religiöser Dogmatismus endgültig das unabhängige Denken an den Rand gedrängt hatte. Der Niedergang Europas wurde verursacht durch ein dogmatisches Christentum, das ebenfalls die
Antike ablehnte. Umgekehrt waren das Erwachen Europas und sein Weg in die Moderne mit einer Emanzipation vom religiösen Dogmatismus und einer Wiederentdeckung der Antike verbunde

The inner Arabian biography of the Prophet ( Meca, Quraysh and the battle of Badr, but with a slightly deviant chronology ) is first attested in a papyrus of the late Umayyad period No seventh-century source identifien the Arab era as that of the hijra. The Arabic material ( coins, papyri, inscriptions ) consistently omits to name the era ( the tombstone dated year twenty nine of hijra cited by Grohmann is known only from a late literary source. The Greek and Syriac material tells us whose era it was , usually referring to it as that of of the Arabs; but the only clue to the nature of the event which constituted its starting-point is the dating of two Nestorian ecclesiastical documents of 676 and 680 by the year of the rule of the Arab

—————————————–

neuen Weltreligion und schon dieser Punkt lässt die islamische Geschichtsschreibung als äußerst fragwürdig erscheinen, denn sie ist Heilsgeschichte, die bereits bei Muhammad selbst und dann bei seinen Nachfolgern das Bewusstsein einer neuen Weltreligion behauptet. Die Araber seien aus Arabien in die Welt gezogen, um den Menschen zu verkünden, dass nunmehr Gott zum letzten Mal einem Propheten seine Botschaft gebracht und die menschliche Heilsgeschichte nunmehr ihren Höhepunkt erreicht habe. Alle Menschen müssten nun diese letzte Botschaft und den letzten Propheten anerkennen. Wäre das wirklich das Selbstverständnis der Araber des 1. islamischen Jahrhunderts gewesen, dann hätten die Andersgläubigen davon etwas bemerken und dann hätte sich dies selbstverständlich auch auf Münzen oder Inschriften manifestieren müssen. Außerdem hätten andere Religionsgemeinschaften auf Bekehrungsversuche sicherlich mit einer intensiven Auseinandersetzung mit dem neuen religiösen Rivalen reagiert. Selbst wenn die Araber sich schon als religiös verschieden von ihren Untertanen betrachtet haben sollten und selbst wenn sie sogar schon eine neue Religion namens Islam hatten – wofür außerhalb der islamischen Überlieferung zunächst nichts spricht – dann haben sie diese nicht als neue Weltreligion begriffen und sie hatten kein Bedürfnis 43 Ohlig, Hinweise auf eine neue Religion in der christlichen Literatur „unter islamischer Herrschaft“?.

خش اول مصاحبه با استاد منتظری مقدم را در زیر بخوانید:

در ابتدا به صورت مختصر درباره نحوه ورود اسلام به ایران توضیح دهید. آنکه مردم اجمالاً اطلاع دارند این است که اولین دعوت ایرانیان به اسلام، جریان نامه‌ای است که پیامبر(ص) به خسرو پرویز می‌نویسند و او نامه را پاره می‌کند و افرادی می‌فرستد تا پیامبر(ص) را دستگیر کنند.

Auch die Tatsache, dass es in der ‚Abbasidenzeit zu massiver Konversion zum Islam kam impliziert, dass zur Zeit der Umayyaden die Annahme des Islam eher zögerlich voranging, sonst hätten in späterer Zeit ja kaum noch Menschen zum Islam konvertieren können. Man könnte aber auch annehmen, dass es zur Zeit der Umayyaden noch gar keine Religion Islam gab, zu der man hätte konvertieren können. Die islamischen Quellen berichten davon, dass die Annahme des Islam das Eingehen eines Klientenverhältnisses mit einem arabischen Stamm beinhaltete, was für den Klienten zunächst einmal eine Demütigung und Herabsetzung bedeutete, da man als Klient nicht besonders angesehen war 5. Das Klientensystem wäre ohne Zweifel keine gute Werbemethode für eine neue Weltreligion gewesen. Offensichtlich ging es dabei weniger um die Annahme eines Glaubens als um die Aufnahme in eine bestimmte Bevölkerungsgruppe oder Bevölkerungsschicht. In Transoxanien bezeichnete man die Konversion zum Islam als,,zum Araber werden“46.
45

Qorban Abasi

لوکاچ یکی از برجسته ترین تئوریسین ها و منتقدان مارکسیسم بود، نگاه کنید به کتاب „تاریخ و آگاهی طبقاتی“- (Geschichte und Klassenbewusstsein ) – و همچنین به کتاب “ تئوری رمان“ ( 1920). این کتاب را حتا آدرنو (فیلسوف آلمانی ) یک اثر برجسته „فلسفه تاریخ“ نامید. اگر درست به خاطر داشته باشم لوکاچ در کتاب تئوری رمان به واژه معروف «transzendentalen Obdachlosigkeit» یا (transcendental homelessness) انسان ها اشاره کرد. این وآژه هنوز هم مطرح است که آیا انسان ها در دوران مدرن یک شرایط transcendental homelessness به سر می برند

https://www.giordano-bruno-stiftung.de/sites/gbs/files/download/kalisch.pdf

Dass wir weiterhin friedlich mit muslimischen Bürgern zusammenleben, steht nicht zur
Diskussion, aber nur, wenn wir uns auf unsere westlichen Werte zurückbesinnen – wobei
‚westlich‘ hier vielmehr universell auf hellenistisch-christlicher Grundlage heißen sollte –
sogar Nietzsche sah das Christentum an als Platonismus für‘s Volk. Immerhin war der hl.
Augustin, quasi der Erfinder des Abendlandes, ein punischsprachiger Berber aus dem
Maghreb. Borniertheit ist immer Dummheit

https://www.islamic-awareness.org/history/islam/papyri/pvindob519

https://library.oapen.org/bitstream/handle/20.500.12657/89805/external_content.pdf?sequence=1&isAllowed=y

https://dbis.ur.de/dbinfo/dbliste.php?bib_id=ulbms&colors=31&ocolors=40&lett=k&jq_type1=AL&jq_term1=&jq_bool2=AND&jq_not2=1&jq_type2=KT&jq_term2=&jq_bool3=AND&jq_not3=1&jq_type3=CO&jq_term3=&jq_bool4=AND&jq_not4=1&jq_type4=KW&jq_term4=&db_type%5B%5D=8&db_type%5B%5D=10&formal_type=0

https://dbis.ur.de/dbinfo/dbliste.php?bib_id=ulbms&colors=31&ocolors=40&lett=k&gebiete%5B%5D=28&db_type%5B%5D=8

https://www.chip.de/downloads/Monitorian_147510267.html

https://www.newsecularism.com/2008/0308-A/030308-Religion-and-Sasanid-state.pdf

we believe that only Mr. Scince and Mr. Democracy can bring salvation from all the darkness in China, be it political, moral , intellectual, or spritual

In the history of human governance, spanning thousands of years, there have two major experi.mment in democracy. The first was Athens, wich lasted a century and a half; the second is the modern west. If one defines democracyas one citizen one vote, American democracy is only 92 Years old. In practice it is only 47 years old, if one begins counting after the Rights Act of 1965- far more ephemeral than all but a handful of China’s dynasties. Why, then , do so many holdly claim they have discovered the ideal political system for all mankind and that its success is forever assured?
To be sure, the comparison Li made might raise some eyebows. In targeting American democracy, why did Li ( like the enthusiastic proposers of reform from the previous century) focus on classical Athens , when few of its institutions are relevant to modern Am militaryerican democracy? Unlike both China and the US, Athens was a direct democracy in which officials ( aparat from military and financial leaders) were chosen by lottery, After Pericles’s citizenship legislation of 451 BCE , both parents of a citizen had to be Athenian , changing the meaning of democracy as we understand it into a closed system into which entry was admitted only by blood. And classical Athens boasted 30,000 citizens at its height

In the history of human governance, spanning thousands of years, there have two major experi.mment in democracy. The first was Athens, wich lasted a century and a half; the second is the modern west. If one defines democracyas one citizen one vote, American democracy is only 92 Years old. In practice it is only 47 years old, if one begins counting after the Rights Act of 1965- far more ephemeral than all but a handful of China’s dynasties. Why, then , do so many holdly claim they have discovered the ideal political system for all mankind and that its success is forever assured?
To be sure, the comparison Li made might raise some eyebows. In targeting American democracy, why did Li ( like the enthusiastic proposers of reform from the previous century) focus on classical Athens , when few of its institutions are relevant to modern Am militaryerican democracy? Unlike both China and the US, Athens was a direct democracy in which officials ( aparat from military and financial leaders) were chosen by lottery, After Pericles’s citizenship legislation of 451 BCE , both parents of a citizen had to be Athenian , changing the meaning of democracy as we understand it into a closed system into which entry was admitted only bye blood. And classical Athens boasted 30,000 citizens at its height
Chinese has a surefooted and temperate educational. tradition . However, under the impact of the modern culture of western civilization has already been shattered to pieces able to have a comprehensive and profound grasp… thorough understanding of the whole pattern of western
probably be un destiny cutting edge shaped thought denounced suppressed

در هیچ یک از کشور های اسلامی (52 کشور ) دموکراسی و جمهوریت به معنی غربی آن تا به امروز به عنوان یک سیستم سیاسی شکل نگرفته است. الگوی دموکراسی و جمهوری کشور های غربی دموکراسی و جمهوری یونان و روم باستان است و کشور های اروپایی خود را وارث این فرهنگ یونان و روم باستان می دانند. کشور های اسلامی این گذشته یونان و روم باستان را نمی شناسند. برای کشور های اسلامی تاریخ با هجرت محمد از مکه به مدنیه ( در قرن هفت ) شروع می شود. حال نگاه کنیم به تاریخ دموکراسی

موکراسی برای اولين بار (؟ ) در آتن , در قرن پنج قبل از میلاد , به عنوان یک ايده و یک سيستم سیاسی پدیدار شد

پریکلس ( 429 – 490)، فرمانده ارتش و سياستمدار آتنی، پایه گذار اولین سیستم دموکراسی در جهان است

”اسم قانون اساسی که ما داریم دموکراتی است ، چرا که دولت ما را اکثريت و نه اقليت تعيين می کند “ – پریکلس

پریکلس فرمانده جنگ آتن با اشپارتا که قصد نابودی دموکراسی در آتن را داشتند بعهده داشت. پریکلس بر مزار سربازان آتنی که در این جنگ کشته شده بودند گفتار مهمی در باره آزادی ايراد کرد که به ” گفتار بر مزار “ معروف است.

تتوکودیدس، تاريخ نويس يونانی، از اين گفتار پریکلس خبر می دهد.

پریکلس گفتار خود را چنين آغاز می کند:

اسم قانون اساسی که ما داریم دموکراتی است ، چرا که دولت ما را اکثريت و نه اقليت تعيين می کند

” مبداء قانون اساسی که ما داريم قوانين بيگانه نيستند و بيشتر ما برای ديگران نمونه هستيم تا ديگران برای ما. قانون اساسی ما نشان دهنده خواسته اکثريت است و به همين علت نيز اين قانون قدرت اکثريت را نمايان می کند. حق تمام شهروندان در مقابل قانون يکسان است و مقام های بلند پايه در اين دولت به يک گروه خاص تعلق ندارند بلکه در اختیار افرادی است که استعداد ها و نبوغ خود را ثابت کرده باشند. همچنين فقر و تنگدستی نیز نبايد سدی باشند برای رسيدن به مقام های دولتی. و درست به علت همين دست آورده های دولت آتن است که اين سربازان جان خود را از دست داده اند : برای دفاع از آزادی و دموکراسی „

در خقیقت سربازان آتنی اولين کشته شدگان تاريخ برای دفاع از دموکراسی بشمار می آيند.

دموکراسی ، جمهوری

در هیچ یک از کشور های اسلامی (52 کشور ) دموکراسی و جمهوریت به معنی غربی آن تا به امروز واقعیت اجتماعی نشده است و کشور های غربی خود را وارث فرهنگ یونان و روم باستان می دانند. و درست مبداء هر دو وآژه ( دموکراتی و جمهوری ) یونان و روم باستان هستند.

دموکراسی و جمهوری هر دو واژه های سیاسی از دوران باستان هستند ، اولی از یونان و دومی از روم

برای اولين بار در آتن , در دوره باستان , دموکراسی به عنوان یک ايده و نوعی سيستم اداری شکل گرفت. الگوی مدرنبر قانون اساسی کشور های امروزی غرب دموکراسی آتن است و اروپایيان خود را وارث فرهنگ يونان می دانند. به همين علت اين ايده ( دموکراسی ) قديمی قرن ۵ قبل از ميلاد هنوز مسئله روز است.

پریکلس، فرمانده ارتش و سياستمدار آتنی (93 4 – 429 قبل از ميلاد )
”اسم قانون اساسی که ما داریم دموکراتی است ، چرا که دولت ما را اکثريت و نه اقليت تعيين می کند “ – پریکلس
پریکلس يکی از برجسته ترين شخصيت های تاريخی دوران باستان در آتن و پايه گذار اولين سيستم دموکراسی در تاريخ است. پریکلس فرماندهی جنگ را علیه همسايه جنوبی اشپارتا ( Sparta ) که قصد نابودی دموکراسی در آتن را داشتند بعهده داشت. در سال 431 قبل از ميلاد پریکلس بر مزار سربازان آتنی که برای دفاع از دموکراسی در آتن در این جنگ کشته شده بودند گفتار مهمی در باره آزادی ايراد کرد که به ” گفتار بر مزار “ در تاريخ ثبت شده است. تتوکودیدس، تاريخ نويس يونانی از اين گفتار پریکلس خبر می دهد. سربازان آتنی که در جنگ با اشپارتا جان خود را از دست دادند در واقع اولين کشته شدگان تاريخ برای دفاع از دموکراسی بشمار می آيند.
پریکلس، به نقل از توکودیدس، گفتار خود را بر مزار سربازان آتنی چنين آغاز می کند:
” مبداء قانون اساسی که ما داريم قوانين بيگانه نيستند و بيشتر ما برای ديگران نمونه هستيم تا ديگران برای ما. قانون اساسی ما نشان دهنده خواسته اکثريت است و به همين علت نيز اين قانون قدرت اکثريت را نمايان می کند. حق تمام شهروندان در مقابل قانون يکسان است و مقام های بلند پايه در اين دولت به يک گروه خاص تعلق ندارند بلکه در اختیار افرادی است که استعداد ها و نبوغ خود را ثابت کرده باشند. همچنين فقر و تنگدستی نیز نبايد سدی باشد برای رسيدن به مقام های دولتی. روابط انسان ها در اين دولت بر پايه احترام متقابل است….. ما از زيبائی لذت می بريم و فکر و خرد ما بيدار و آگاه است و همانطور که ما نگران و مراقب خانه شخصی خود هستیم همانطور نيز از دولت خود پاسداری می کنيم و درست به علت همين دست آورده های دولت آتن است که اين سربازان جان خود را از دست داده اند ، برای دفاع از آزادی و دموکراسی

—————————————————————————-

Praxiteles خالق قدیمی ترین ایده آل زیبایی زن در هنر مجسمه سازی است. هیچ هنرمندی نتوانسته است تا به امروز در تاریخ هنر پیکر تراشی انسان های این چنین زیبا خلق کند که Praxiteles در مجسمه های خود به نمایش گذاشته است. نسخه های اصلی مجسمه های Praxiteles از بین رفته اند و آنچه ما امروز از این هنرمند یونانی در موزه ها مشاهده می کنیم کپی های رمی هستند که بین سال های ۲۰۰ قبل تا ۲۰۰ بعد از میلاد ساخته شده اند. اصل فقط یک پایه سنگی از مرمر با نام هنرمند است که بر روی آن مجسمه یکی از خدایان یونان باستان قرار داشته است. این پایه امروز در موزه Louvre نگهداری می شود. یکی از معروف ترین مجسمه های دوران کلاسیک Aphrodite of Kindos که به عنوان اولین مجسمه از یک زن برهنه شناخته شده نیز ساخته Praxiteles است. Aphrodite , خدای عشق در یونان باستان است و در جزیره قبرس ساکن بود. گفته می شود که مجسمه تراش معشوقه خود , Phryne . را برای مدل انتخاب کرده بود .

مجسمه Venus von Arles از Praxiteles پیکر تراش یونانی قرن 4 قبل از میلاد

https://news.gooya.com/2022/07/post-66296.php

http://ethik-werkstatt.de/Kant_a_priori.htm

„Sehet, ich habe Euch gegeben alle Pflanzen, die Samen tragen, auf der ganzen Erde. Und alle Bäume mit Früchten, die Samen tragen, zu Eurer Speise.“

Heißt es im ersten Buch Mose, erstes Kapitel. Fleischliche Kost haben Adam und Eva nicht gekannt. Die Geschichte vom ursprünglichen Garten Eden beschreibt das Ideal einer friedlichen Welt.

Berger: „Ja. Das ist die urchristliche oder auch urjüdische Vision. Dass am Anfang unter den Lebewesen kein Streit, kein Kampf, kein Töten und Sterben war. Und das spätere Kämpfen, Töten, Sterben, Fressen und Gefressenwerden, das kommt erst nach dem so genannten Sündenfall.“

در سال 1998 دو جلد کتاب با عنوان „ افسون زرتشت “ ( ( Fasznation Zarathushtra به زبان آلمانی در هزار صفحه از دین شناس آلمانی میشائل استاسبرگ منتشر شد ( 1). نويسنده سنت پژوهشی در رابطه با زرتشت که بيشتر به چگونگی پیدايش اين دين می پردازد و یا زندگينامه زرتشت و کتاب اوستا را بررسی می کند دنبال نکرد، بلکه برای مذهب شناس آلمانی مهم تاثير افکار زرتشت بر محققان بيزانسی (اروپايی ) و همچنين درک آنها از این دین است. کتاب افسون زرتشت با فیلسوف بيزانسی جورج گمیستوس (( Georgios Gemistas معروف به پلتون (1360 – 1452) شروع و با انکتیل دوپرون ،خاور شناس فرانسوی(1805 – 1731 ) ، که برای اولين بار کتاب اوستا را در اروپا به زبان فرانسوی ترجمه کرد خاتمه می يابد. به طور مثال نويسنده اين پرسش را مطرح می کند که چرا ولتر دين زرتشت را بر يهوديت ترجيح داد و چرا این فیلسوف از نام زرتشت برای تبليغ از ايده های خود استفاده کرد. همچنين چرا آمادئوس موتسارت، موسیقی دان اتریشی، در اپرای ” نی جادو ” از وآژه Sarastro که همان نام زرتشت است استفاده کرد و يا اينکه چرا نيچه زرتشت را با “ ستاره طلايی ” مقايسه می کند
استاسبرگ ادامه می دهد که اطلاعات محققان دوره رنسانس در اروپا و بيزانس از زرتشت از اسناد و مدارک دوران باستان که به زبان يونانی و يا به لاتين بودند بودند به دست آوردند. این محققان اسناد ایرانی در رابطه با زرتشت را نمی شناختند. تاريخ نويس يونانی قرن 5 قبل از ميلاد خانتوس لیدیایی به زوروستر ( Zoroster ) اشاره می کند که همان زرتشت است. اين اسم در زبان يونانی تشکيل شده از ” آتش ” و ” ستاره ” و شايد به همين دليل پلوتارش ( Plutarch) ، تاريخ نويس يونانی قرن يک بعد از ميلاد ، از زرتشت به عنوان یک ستاره شناس نام می برد. پژوهشگران بیزانسی و اروپایی زوروستر یونانی را می شناختند و نه زرتشت ( Zarathushtra ) ایرانی را . در تمام دوره قرون وسطا اسناد و مدارک فراوانی درباره زرتشت در بيزانس وجود داشتند، اما شدت گرفتن تحقيقات پيرامون زرتشت در اوائل قرن 15 ميلادی به علت اين مدارک نبودند ، بلکه به علت وجود يک سند تاريخی دیگر به نام پيشگويی کلدانی: Chaldean Oracles ”
محتوی قسمت های از پیشگویی کلدانی که به عنوان آخرين نوشته مقدس دوران باستان از آن ياد شده است مطابقت دارد با نظريه های فلسفی پلاتون. فيلسوف بيزانسی گمیستوس پلتون، اين سند را به زرتشت نسبت می دهد. تاثير نوشته های پلتوتن بر افکار انديشمندان قرن 15 زياد نبود، اما پلتون با سبت دادن پيشگويی کلدانی به زرتشت کنجکاوی و علاقه محققان اروپايی را به اين سند جلب کرد. از پلتون سی و هفت کتاب بجا مانده و او در سه نوشته خود ( کتاب قانون ، مقاله ای بنام آموزش زرتشت و پلاتون و در يک نقد از پيشگويی کلدان) به زرتشت اشاره کرده است.
پیشگویی کلدانی شامل 226 بخش است که در آنها الهيات، علم کهکشان در کلدان و مقوله روح. اين پيشگويی برای پيروان آن مقدس بوده و از قرار معلوم انجمنی نيز باين نام وجود داشته است. محقق آلمانی
Wilhelm Kroll در رساله دکترا خود (1972) به اهميت آتش در اين پيشگويی اشاره می کند و حتی بر اين عقيده است که پايه فلسفی اين پيشگويی کيش آتش و مبدا آن ايرانی است. اصل اين پيشگويی در دست نیست، اما قسمت های از آن در نوشته های Proklos
موجودند. همانطور که اشاره شد Plethon اين پيشگويی را تفسير کرد. او توضيح می دهد که آسمان از يک بخش نورانی و يک بخش تاريک تشکيل شده است و اگر روح خدمت خوبی به تن کرده باشد به بخش نورانی عزيمت می کند که اين تفسير با فلسفه افلاطون مطابقت دارد. افلاطون در کتاب های Timaios و Phaidon باين پديده اشاره کرده است. Plethon ادامه ميدهد که اصل اين پيشگويی در کلدان بوجود آمده و در همين مکان نيز زرتشت متولد شده است. بدين ترتيب پيشگويی کلدان نظريات زرتشت را بیان می کند و فيثاغورث در سفر آسيا از شاگردان زرتشت اين پيشگويی را فرا گرفته و آنرا در يونان منتشر نموده است. بدين ترتیب مقوله روح در فلسفه افلاطون از افکار زرتشت اقتباس شده است. در آخر Plethon اضافه می کند که فقط با آموزش زرتشت بشر بخوشبختی دست می یابد. آخرين چاپ از پيشگوِيی کلدان در سال 1992 توسط Bruno Lucentio در رم بنام Oracoli Caldaici انتشار يافت

———————————————————————————

سحر زرتشت

در سال 1998 دو جلد کتاب با عنوان „ افسون زرتشت “ ( Fasznation Zarathushtra) ذر هزار صفحه از مذهب شناس آلمانی میشائل استاسبرگ منتشر شد. نويسنده سنت پژوهشی در رابطه با زرتشت که بيشتر به چگونگی پیدايش اين دين می پردازد و یا زندگينامه زرتشت و کتاب اوستا بررسی می کند دنبال نکرده است. بلکه برای دین شناس آلمانی مهم تاثير افکار زرتشت بر محققان و فیلسوفان بيزانسی (اروپايی ) بود و همچنين درک اين محققان از زرتشت مبحث مورد بررسی نويسنده است. کتاب با فیلسوف بيزانسی Georgios Gemistas معروف به Plethon ( 135 – 1454 ) شروع و با Anquetil Duperron (1731- 1805) که برای اولين بار کتاب اوستا را در اروپا به زبان فرانسوی ترجمه کرد خاتمه می يابد. به طور مثال نويسنده اين پرسش را مطرح می کند که چرا ولتر دين زرتشت را بر يهوديت ترجيح داده است و چرا این فیلسوف از نام زرتشت برای تبليغ از ايده های خود استفاده کرد. همچنين چرا موتسارت در اپرای ” نی جادو ” از Sarastro که همان زرتشت است نام برده است و يا اينکه چرا نيچه زرتشت را با “ ستاره طلايی ” مقايسه کرد.
نويسنده اضافه می کند که محققان دوره رنسانس در اروپا و در بيزانس اطلاعات خود از زرتشت را از اسناد و مدارک دوران باستان که به زبان يونانی و يا به لاتين بودند بودند کسب می کردند. تاريخ نويس يونانی قرن 5 قبل از ميلاد Xanthos به سوروستر ( Zoroster ) اشاره کرد . اين اسم در زبان يونانی از تشکيل شده است، از ” آتش ” و ” ستاره ” و شايد به همين دليل پلوتارش ( Plutarsch )، تاريخ نويس يونانی قرن يک بعد از ميلاد ، از زرتشت به عنوان ستاره شناس نام برده است . اين منشاء اطلاعاتی پژوهشگران بیزانسی و اروپایی از زرتشت يونانی بود و نه ایرانی که افکار و درک پژوهشگران بيزانس و اروپا را تحت تاثير خود قرار داد و نه منشاء ايرانی از زرتشت. به این معنی که اين محققان زرتشت را تحت نام Zoroster می شناختند و نه با نام ايرانی آن Zarathushtra. در تمام دوره قرون وسطا اسناد و مدارک فراوانی در باره زرتشت در بيزانس وجود داشتند، اما شدت گرفتن تحقيقات پيرامون زرتشت در اوائل قرن 15 ميلادی به علت اين مدارک نبودند ، بلکه وجود يک سند تاريخی دیگر بنام پيشگويی کلدانی: “ The chaldean oracle ”
محتوی قسمت های از The chaldean oracle که بعنوان آخرين نوشته مقدس دوران باستان از آن ياد شده است مطابقت دارد با نظريه های فلسفی افلاطون. نويسنده مسيحی Anrobius ( قرن سوم بعد از میلاد) و فيلسوف يونانی Proklos ( قرن ۵ بعد از میلاد ) از آن بعنوان پيشگويی کلدانی ياد می کنند. فيلسوف بيزانسی Plethon اين سند را به زرتشت نسبت می دهد. تاثير نوشته های Plethon بر افکار انديشمندان قرن 15 زياد نبوده است، اما Plethon با نسبت دادن پيشگويی کلدانی به زرتشت کنجکاوی و علاقه محققان اروپايی را باين سند بر انگيخت. از Plethon سی و هفت کتاب بجا مانده است و او در سه نوشته خود ( کتاب قانون ، مقاله ای بنام آموزش زرتشت و افلاطون و در يک نقد از پيشگويی کلدان) به زرتشت اشاره کرده است.
پيشگويی کلدان در يک محيط فرهنگی که تحت تاثير افکارافلاطون قرار داشته به تحرير در آمده است. محققی بنام Michael Psellos ( قرن ۱۱) متن اين پيشگويی را جمع آوری نموده و بعقيده او نويسنده اين پيشگويی شخصی است بنام Julianos که در زمان امپراتور Trajan ( قرن ۲ بعد از میلاد ) از بابل به رم سفر کرده بود. Julianos به ساحر نيز شهرت یافته بود و طبق روايتی او قادر بوده در يک حالت خلسه با خدايان ارتباط بر قرار کند. اين پيشگويی شامل 226 بخش است که مجموعه ای از مباحثی در مورد الهيات، علم کهکشان در کلدان و مقوله روح. اين پيشگويی برای پيروان آن مقدس بوده و از قرار معلوم انجمنی نيز باين نام وجود داشته است. محقق آلمانی
Wilhelm Kroll در رساله دکترا خود (1972) به اهميت آتش در اين پيشگويی اشاره می کند و حتی بر اين عقيده است که پايه فلسفی اين پيشگويی کيش آتش و مبدا آن ايرانی است. اصل اين پيشگويی در دست نیست، اما قسمت های از آن در نوشته های Proklos
موجودند. همانطور که اشاره شد Plethon اين پيشگويی را تفسير کرد. او توضيح می دهد که آسمان از يک بخش نورانی و يک بخش تاريک تشکيل شده است و اگر روح خدمت خوبی به تن کرده باشد به بخش نورانی عزيمت می کند که اين تفسير با فلسفه افلاطون مطابقت دارد. افلاطون در کتاب های Timaios و Phaidon باين پديده اشاره کرده است. Plethon ادامه ميدهد که اصل اين پيشگويی در کلدان بوجود آمده و در همين مکان نيز زرتشت متولد شده است. بدين ترتيب پيشگويی کلدان نظريات زرتشت را بیان می کند و فيثاغورث در سفر آسيا از شاگردان زرتشت اين پيشگويی را فرا گرفته و آنرا در يونان منتشر نموده است. بدين ترتیب مقوله روح در فلسفه افلاطون از افکار زرتشت اقتباس شده است. در آخر Plethon اضافه می کند که فقط با آموزش زرتشت بشر بخوشبختی دست می یابد. آخرين چاپ از پيشگوِيی کلدان در سال 1992 توسط Bruno Lucentio در رم بنام Oracoli Caldaici انتشار يافت

Seiten: 1 2

Mittelalter[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

Michael Psellos, ein byzantinischer Universalgelehrter des 11. Jahrhunderts, befasste sich intensiv mit den Orakeln. Dabei vermerkte er auch Übereinstimmungen und Unterschiede zwischen ihrem Weltbild und der christlichen Lehre. Die Grundlage seiner Kenntnis des Werks war der Kommentar des Proklos, den er aber möglicherweise nicht direkt benutzen konnte; vielleicht lagen ihm nur Auszüge und Zitate in einer spätantiken christlichen Gegenschrift vor.^[26] Er erwähnte die Orakel in verschiedenen seiner Werke und verfasste drei Schriften, in denen er ausschließlich ihre Lehren behandelte. Diese drei Schriften sind erhalten. Es handelt sich um einen Kommentar (griechisch Exḗgēsis) zu den Orakeln, eine „Skizze“ (Hypotýpōsis) und eine „Darlegung“ (Ékthesis). Die Werke des Psellos sind wichtige Quellen für unsere Kenntnis der Chaldäischen Orakel; 42 Fragmente sind durch ihn überliefert. Eine weitere Quelle ist der „17. Brief“ des byzantinischen Gelehrten Michael Italikos (12. Jahrhundert), der sein Wissen über die Lehren der Orakel aus einer verlorenen Schrift bezog, die auch Psellos vorlag.

Im Spätmittelalter stellte der byzantinische Gelehrte Georgios Gemistos Plethon, der sich besonders für die religiöse Dimension des Platonismus interessierte, 36 der 42 Orakelsprüche, die er bei Psellos fand, zusammen (60 teils defekte Hexameter); die übrigen sechs, die er für unecht hielt, ließ er weg. Dabei nahm er erhebliche editorische Eingriffe in den Text vor. Außerdem verfasste er einen Kommentar und eine „kurze Erklärung der unklaren Aussagen in diesen Orakeln“. Als Urheber der Lehren betrachtete er Zarathustra, dessen Schüler sie aufgezeichnet hätten. Nach seiner Überzeugung wurden die Lehren Zarathustras von Platon übernommen und stimmten daher mit dem Platonismus überein. Die Orakelsprüche hielt er für das älteste überlieferte Dokument dieser Weisheitstradition, die er wiederbeleben wollte.^[27] Im 15. Jahrhundert wurde seine Sammlung von Orakeltexten im Osmanischen Reich ins Arabische übersetzt.

Frühe Neuzeit[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

Plethons Sammlung machte die Sprüche im 15. Jahrhundert auch im Westen bekannt. Der Humanist Marsilio Ficino († 1499) besaß eine Abschrift des Textes samt Plethons Kommentar. Giano Lascaris übersetzte die Orakel zwischen 1500 und 1503 ins Lateinische.^[28] Die Erstausgabe des griechischen Textes erschien 1538 in Paris. Im folgenden Jahr wurde in Paris eine lateinische Übersetzung der Sprüche und des Kommentars Plethons gedruckt. Der Dichter François Habert (* um 1510; † um 1561) übertrug die Sprüche in französische Verse (Les divins oracles de Zoroastre, 1558 in Paris publiziert). Johannes Opsopoeus (1556–1596) veröffentlichte 1589 eine Ausgabe mit einer neuen lateinischen Übersetzung; er edierte auch die Kommentare des Psellos und Plethons.^[29]

Im Westen wurde Plethons Ansicht über die Herkunft der Sprüche in der Renaissance zunächst kritiklos übernommen. Man glaubte, es handle sich um authentische Lehren Zarathustras. Gelehrte wie Marsilio Ficino, der päpstliche Bibliothekar Agostino Steuco († 1548) und Francesco Patrizi († 1597) erforschten die Orakel unter dieser Annahme.^[30] Allgemein verbreitet war die Überzeugung, man habe es mit Zeugnissen ältester Weisheit zu tun, die sich zur Bekräftigung philosophischer Behauptungen und Beweisführungen eigneten. 1591 erschien Patrizis Werk Zoroaster et eius CCCXX oracula Chaldaica („Zarathustra und seine 320 chaldäischen Orakel“), die erste eigenständige neuzeitliche Sammlung chaldäischer Fragmente (Edition und lateinische Übersetzung). Patrizi entnahm die Stellen aus Werken von Proklos, Damaskios, Simplikios, Olympiodoros und Synesios. Damit vergrößerte er den Umfang der bekannten Fragmenttexte um mehr als das Fünffache. Seine Begeisterung für die Lehren des Pseudo-Zarathustra gehörte zu den Umständen, die ihn in Konflikt mit der Inquisition brachten. 1596 kam sein Werk Nova de universis philosophia, das zahlreiche Orakelzitate und im Anhang die Edition enthielt, auf den Index der verbotenen Bücher, alle in Rom auffindbaren Exemplare sollten vernichtet werden.^[31] Dennoch blieb die Rezeption seiner Edition der Orakel außerordentlich breit, bis um die Mitte des 18. Jahrhunderts erschien fast in jedem Jahrzehnt eine Neuauflage. Im 17. Jahrhundert verwarfen jedoch bereits zahlreiche Gelehrte die Behauptung der Urheberschaft Zarathustras. Die Kritik an der traditionellen Zuschreibung setzte sich im 18. und 19. Jahrhundert zunehmend durch.^[32] In der Theosophie des 19. und frühen 20. Jahrhunderts (Helena Petrovna Blavatsky, Annie Besant) hielt man jedoch an der Authentizität der pseudo-zarathustrischen Orakel fest.^[33]

Ausgaben und Übersetzungen

ه ویکی پدیا خوش آمدید اکنون 6615648 صفحه داریم.
اوراکل کلدانی – Chaldean Oracles
پرش به ناوبریپرش به جستجوی
متون معنوی و فلسفی مورد استفاده فلاسفه نوافلاطونی
اوراکل های کلدانی مجموعه ای از متون معنوی و فلسفی که به طور گسترده توسط فیلسوفان نئوپلاطونی از قرن 3 تا 6 میلادی استفاده می شود. در حالی که متن اصلی از بین رفته است ، اما به صورت تکه هایی متشکل از نقل قول ها و تفسیرهای نویسندگان نئوپلاطونی باقی مانده است. آنها احتمالاً در ابتدا یک شعر رمزآلود را تشکیل داده اند که ممکن است بخشی از آن توسط فرزندانش در قرن 2 م از طریق ترنس ، یا به احتمال زیاد ، از طریق ترنس دریافت شده باشد. نئوپلاطونیستهای بعدی ، مانند Iamblichus و Proclus ، آنها را بسیار عالی ارزیابی کردند. قرن 4 „جولیان مرتد “ (جولیان امپراطور) (با جولیان کلدانی یا جولیان Theorgist اشتباه گرفته نشود) در سرود خود به مگنا ماتر پیشنهاد می کند که وی آغازگر خدای هفت اشعه ، و از تعالیم آن تبحر داشت. وقتی پدران کلیسای مسیحی یا دیگر نویسندگان اواخر دوران باستان اعتبار „کلدانی ها“ را می دانند ، احتمالاً آنها به این سنت اشاره می کنند.

تجزیه و تحلیل Oracles کلدانی الهام بخش آموزه های معاصر عرفانی است: نشأت گرفته از آتش اول از پدر بزرگ استعلایی آغاز می شود ، که از او عقل دوم ، دمورژ کیهان و همچنین خودش را درک می کند. در درون عقل اول ، یک قدرت زن ، منصوب هکات ، مانند سوفیا ، واسطه جهانی روح است. در پایه و اساس همه وجود ماده وجود دارد، ساخته شده توسط Demiurgic Intellect. مسئله ای که از بالاترین خدای (پدر اول / عقل) دورتر است پوسته ای متراکم در نظر گرفته می شد که روح روشن باید از آن بیرون بیاید و لباس های بدن خود را بریزد. ترکیبی از رفتار زاهدانه و مناسک صحیح برای رهایی روح از محدودیت مواد و محدودیت ها و دفاع از آن در برابر قدرت های اهریمنی که در برخی از قلمروهای بین خدایان و انسانها در کمین است ، توصیه می شود.

محتویات
1 منبع
2 اهمیت اوراکل
3 متافیزیک اوراکل
4 وضعیت متن
5 یادداشت
6 منبع
7 پیوندهای خارجی
منبع
منشأ دقیق منشورهای کلدانی ناشناخته است ، اما معمولاً به جولیان دین شناس و / یا پدرش جولیان کلدانی نسبت داده می شود. „کلده “ اصطلاحی است که یونانیان قرن 4 و بعداً برای بابل از آن استفاده کردند. این روشی است که آنها به نویسه آشوری نام Kaldū ، که منطقه ای واقع در جنوب شرقی بابل به سمت ساحل خلیج فارس بود ، برگردانده اند. مشخص نیست که آیا جولیان کلدانی واقعاً از نژاد شرقی بوده است یا اصطلاح „کلدانی“ در زمان خود به معنای „جادوگر“ یا مجری هنرهای مرموز بوده است.

پسرش ، جولیان قانونگذار ، در طول کارزار مارکوس اورلیوس علیه کوادی در ارتش روم خدمت کرد. جولیان ادعا کرد با ایجاد طوفان باران اردوگاه روم را از خشکسالی شدید نجات داده است. حداقل چهار گروه مذهبی دیگر نیز اعتبار این طوفان باران را ادعا کردند. اوضاع و احوال پیرامون نوشتن اوراكل نیز مرموز است ، و محتمل ترین توضیح این است كه جولیان آنها را پس از ایجاد نوعی ترنس به زبان آورد و منجر به این باور شد كه آنها توسط خدایان به جولیان تحویل داده شده اند. هیچ سند اصلی حاوی اوراكل ها تا به امروز باقی نمانده است و آنچه از متن می دانیم از قطعات و نقل قول های فلاسفه متأخر نوافلاطونی و همچنین فلاسفه مسیحی تحت تأثیر افكار افلاطونی بازسازی شده است. نوافلاطونیان از جمله Porphyry ، Iamblichus و Proclus تفسیرهای گسترده ای درباره Oracles نوشتند که اکنون گم شده اند. گسترده ترین تفسیر برجای مانده توسط فیلسوف مسیحی مایکل پسلوس در قرن یازدهم نوشته شده است. کارهای Psellus ابزاری مهم برای تفسیر گزیده های مقدماتی و پراکنده تر از اوراکل بوده است.

این که آیا توسط جولیان ساخته شده است یا نه ، یا اینکه جولیان آنها را از نسخه های اصلی کلدانی جمع کرده است ، خطابه ها عمدتا محصول هلنیستی (و دقیق تر اسکندریه ) هم گرایی همانطور که در قابلمه ذوب فرهنگی که اسکندریه بود انجام می شود و به عنوان تجسم بسیاری از ویژگیهای اصلی به آنها اعتبار داده می شود „فلسفه کلدانی“. آنها در سراسر دوران باستان باستان و توسط پیروان بعدی نوافلاطونی بیشترین احترام را داشتند ، گرچه غالباً با آگوستین کرگدن مخالفت می کردند. برخی از آموزه های مندرج در آن را به زرتشت .

اهمیت اوراکل
نسبت داده اند ، اوراکلدهای کلدانی توسط بسیاری از فلاسفه متأخر نوافلاطونی بعنوان یک متن اصلی در نظر گرفته شده اند ، از نظر اهمیت تقریباً برابر با تیمائوس افلاطون . این امر باعث شده است تا برخی از محققان ، با كامونت كامونت ، اوراكلز را „كتاب كتاب نوافلاطونیان“ اعلام كنند.

جوهر تمدن یونانی تلفیق بود یک هسته اصلی هلنی از اعتقادات مذهبی و سازمان اجتماعی با فرهنگهای ایرانی-بابلی („کلدانی „) ، اسرائیلی و مصری ، از جمله آیین های مرموز و پرشور و سنت های خردمندانه آنها. متفکران هلنیستی اسطوره شناسی و فرقه های و نیز سخنان شفاهی بیگانه و ادبیات آغازین را فلسفی کردند. فلسفه ای که از این دو حوزه سرچشمه می گرفت یا به سادگی به آنها نسبت داده می شد ، به منزله داشتن دانش منتقل شده از قدیمی ترین سنت های حکمت قلمداد می شد.

در مصر ، تلاش برای فلسفه پردازی و سنتز محتوای مذهبی باستان منجر به بخشی از نوشته هایی شد که به طور متعارف به هرمس تریزمیستوس نسبت داده می شد. اوراکلس کلدانی تلاشی موازی است ، در مقیاس کوچکتر ، برای فلسفه حکمت کلدئا. با این حال ، به جای نوشته های منثوری که از مصر بیرون آمد ، منشورهای کلدانی از قطعات یک شعر رمز و راز منشأ گرفته اند ، که به طور کامل حفظ نشده است. بیشترین بخشهای شناخته شده این شعر را می توان در کتابهای بعدی افلاطون فیلسوفان یافت ، که از زمان پورفیری و احتمالاً مربوط به پلوتینوس ، این اوراکل ها را در بالاترین تخمین برگزار کرد. Iamblichus از سوریه اغلب به اوراکل ها مراجعه می کرد و عقاید آنها را با ایده های خود عجین می کرد.

متافیزیک اوراکلها
طرح متافیزیکی اوراکلس کلدایی با خدایی کاملاً متعالی به نام پدر آغاز می شود ، که با او در قدرت زندگی می کند ، یک اصل تولیدی که بنظر می رسد عقل از آن پیش می رود. این عقل وظیفه ای دوگانه دارد ، تدبر در اشکال قلمرو صرفاً فکری پدر و ساخت و اداره قلمرو مادی. در این ظرفیت اخیر ، Intel Demiurge است.

همچنین اوراکل سدی بین قلمرو روشنفکری و مادی است که به عنوان هکات مجسم شده است. در مقام مانع یا به عبارت بهتر „غشای“ ، هکات دو „آتش“ ، یعنی آتش کاملاً فکری پدر و آتش مادی را که کیهان از آن ایجاد می شود ، از هم جدا می کند و واسطه نفوذ الهی در سطح پایین است قلمرو

از هکات World-Soul مشتق شده است ، که به نوبه خود طبیعت ، فرماندار قلمرو زیر ماه است. از طبیعت سرنوشت گرفته شده است ، که قادر است قسمت پایین روح انسان را به بردگی بکشد. بنابراین هدف وجود این است که روح پایین هر گونه تماس با طبیعت و سرنوشت را با گذران زندگی با ریاضت و تفکر پاک کند. رستگاری با صعود از طریق کره های سیاره ای حاصل می شود ، که طی آن روح جنبه های مختلف روح پایین خود را از بین می برد و به عقل ناب تبدیل می شود.

در زیر دنیای سه گانه قابل فهم پدر ، مگنا ماتر یا هکات و عقل سه جهان نزولی امپراتوری ، اثیری و عناصر بعدی قرار دارند. دومین عقول دیمورژیک قدرت الهی را در جهان امپریایی نشان می دهد ، عقلی سوم نشان دهنده قدرت الهی در جهان اثیری است. یک جهان ابتدایی تحت کنترل یا گل آتش قرار دارد.

Oracles کلدانی اولین بار توسط توماس استنلی در سال 1662 به انگلیسی ترجمه شد ، و توسط توماس تیلور در 1797 و پس از آن آیزاک پرستون کوری در 1832 رواج یافت. آنها در نوزدهم- قرن سنت غیبی نظم هرمتیک طلوع طلایی و ترجمه تیلور در نسخه ای توسط ویلیام وین وستکات در سال 1895 منتشر شد ، تحت عنوان „سخنرانان کلدایی زرتشت“ به عنوان بخشی از سریال „Collectanea Hermetica“ طلوع طلایی.

وضعیت متن
شعر اصلی به هیچ وجه به هم پیوسته به ما نرسیده است و از طریق نقل قول در آثار نوافلاطونیان ، به ویژه داماسیوس .

شناخته شده است ویلهلم کرول نسخه ای را منتشر کرد ، De oraculis Chadaicis در سال 1894 همه قطعات شناخته شده را به ترتیب موضوع با ترجمه لاتین تنظیم کرد ، و این اساس بیشتر کارهای علمی بعدی است ، از جمله مطالعه هانس لوئی (1956) ، یک نسخه یونانی-فرانسوی از اوراكل ها توسط ادوارد دس مكان در سال 1971 و نسخه استاندارد (البته نه چندان مهم) در حال حاضر به زبان يوناني و انگليسي توسط روت ماجرسيك در سال 1989. هيچ يك از اينها تصور نمي شود كه بازسازي شعر اصلي باشد بلكه به تركيب قطعات باقي مانده است.

خلاصه های شعر (و „اوراکل آشوری“ مربوط به آن ، که از جاهای دیگر مشخص نیست) توسط مایکل پسلوس ساخته شده است ، و تلاش شده است که قطعات باقی مانده مطابق با این خلاصه ها: ترجمه Westcott (در بالا) نمونه ای از چنین تلاشی است. این بازسازی ها معمولاً دارای ارزش علمی نیستند ، اما گاهی اوقات در استفاده از تئوسوفی یا غیبی ظاهر می شوند.

یادداشت ها
منابع
Des Places، Édouard، Oracles chaldaïques، 3rd edn. اصلاح شده و تصحیح شده توسط A. Segonds ، پاریس 1996 (متن یونانی ، رو به ترجمه فرانسوی ؛ مقدمه و یادداشت ها ؛ همچنین شامل نسخه هایی از آثار Psellos در مورد سخنان کلدایی است).
Dillon، JM افلاطونیان میانه. ایتاکا: انتشارات دانشگاه کرنل 1977.
Fernández Fernández، Álvaro، La teúrgia de los Oráculos Caldeos: cuestiones de léxico y de contexto histórico . پایان نامه دکترا ، به کارگردانی خوزه لوئیز کالوو مارتینز. Granada: Universidad de Granada، 2011.
جانستون ، سارا ایلز. حکات سوتیرا: بررسی نقش های حکات در اوراکل کلدانی و ادبیات مرتبط. آکسفورد: انتشارات دانشگاه آکسفورد ، 1990.
لوی ، هانس. کلاهه های مقدس و مذهبی: جادوی عرفانی و افلاطونی در امپراتوری روم بعد ، چاپ سوم. اصلاح شده توسط میشل تاردیو. Paris: Institut des Études Augustiniennes ، 2011 (2nd edn. 1978؛ 1st edn. 1956).
Seng، H.، Un livre sacré de l’Antiquité tardive: les Oracles chaldaïques. Bibliothèque de l’École des Hautes Études، Science Religieuses 170. Turnhout: Brepols، 2016، ISBN978-2-503-56518-7
لینک های خارجی
مجموعه از اوراکلس کلدانی ، جمع آوری و ترجمه شده توسط توماس تیلور (نئوپلاطونیست)
پژواک از گنوز: اوراکلس Chald ، توسط GRS مید
سخنرانان Chaldæan زرتشت ، ویرایش و بازبینی شده توسط Sapere Aude. ویلیام وین وستکات ، با مقدمه ای از LO پرسی بولاک ، (1895)
فرناندز فرناندز ، varlvaro (2013) ، «En búsqueda del paraíso caldaico »، ‚Ilu: revista de ciencias de las religiones، 18: p. 57–94.
Fernández Fernández، varlvaro (2015)، «La ἴυγξ mediadora: ornitología، magia amorosa، mitología y teología caldaico-neoplatónica» ، Cuadernos de Filología Clásica. Estudios griegos e indoeuropeos ، 25: ص. 2Wikipedia site:fa.wikide2.com

دو اسلام، دو محمد و دو علی

به نقل از زبان شناس لبنانی آلمانی کریستف لوکزنبرگ ما دو اسلام و دو

محمد داریم:

اسلام اول در سنگ نبشته های عبادتگاه گنبد صخره ( 692) در اروشلیم مشاهده می شود ( عکس پایین ) اما اسلام در این سنگ نبشته دین اسلام نیست، بلکه به معنی “ همخوانی با کتاب است.“، یعنی آن مذهبی اعتبار دارد که مطابق و هماهنگ با کتاب مقدس باشد. اسلام دوم، به معنی دین اسلام مدت زمانی بعد شناخته شد، باستان شناس انگلیسی و پژوهشگر زبان های سوری و آرامی سباستیان بروک ( Sebastian Brock) اشاره می کند که ما با Dionysios of Tellmahre (ديونيسيوس تلمحری ، 773 – 845) ، کشیش مسیحی ، برای اولین، حدود بیش از 100 سال بعد، از دین اسلام اطلاع پیدا کردیم.

واژه محمد (اول) نیز در گنبد صخره حکاری شده ( عکس)، اما این محمد به معنی پیغمبر اسلام نیست، بلکه به معنی ستایش باد ( مسیح است). به محمد دوم ( پیغمبر مسلمانان) ابن اسحاق و ابن هشام حدود 60 تا 70 سال بعد( ابن اسحاق ) اشاره کردند

ولین اشاره تاریخی به دین اسلام:

قدیمی ترین وآژه اسلام در سنگ نبشته های عبادتگاه قبه صخره ( اروشلیم ) مشاهده می شود:

در یکی از سنگ نبشته های که به دستور خلیفه عبدالملک مروان ساخته شد ( 692 ) این عبارت به خط کوفی حکاری شده است – ( سوره 3:19):

“ در حقيقت دين نزد خدا همان اسلام است و كسانى كه كتاب [آسمانى] به آنان داده شده با يكديگر به اختلاف نپرداختند مگر پس از آنكه علم براى آنان [حاصل] آمد آن هم به سابقه حسدى كه ميان آنان وجود داشت و هر كس به آيات خدا كفر ورزد پس [بداند] كه خدا زودشمار است“.

کریستف لوکزنبرگ ، زبان شناس آلمانی – لبنانی ، این جمله در گنبد صخره را این چنین ترجمه می کند:

“ حقیقت پیش خدا همخوانی با کتاب است.“، یعنی آن مذهبی اعتبار دارد که مطابق و هماهنگ با کتاب مقدس باشد. واژه اسلام اینجا به معنی همخوانی، یا هماهنگی است و نه دین اسلام. منظور عبدالملک مروان از این جمله در گنبد صخره انتقادی است به مسیحیان که گفتار آنها همخوانی با انجیل نمی کند.

دو باستان‌شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جودیت کورن (Yehuda D. Nevo and Judith Koren) اشاره می کنند که در ادبیات بیزانس تا اوائل قرن 8 اسلام ناشناخته بود. نویسندگان سوری اسلام را به عنوان یک مذهب جدید دیرتر شناختند. باستان شناس انگلیسی و پژوهشگر زبان های سوری و آرامی سباستیان بروک ( Sebastian Brock) معتقد است که ما با Dionysios of Tellmahre (ديونيسيوس تلمحری ، 773 – 845) ، کشیش مسیحی ، از اسلام اطلاع پیدا کردیم. در حقیقت هیچ مدرک سوری ، یا یونانی قرن 7 اشاره ای به دین اسلام نکرده. دلایل زیادی بیان شدند که چرا در اسناد سوری و یونانی اسمی از دین اسلام برده نشده ، اما ساده ترین دلیل این است که مسیحیان قرن 7 اسلام را نمی شناختند.

Byzantine literature displays no knowledge of Islamic teachings until the early 8th century

Syriac authors recognize Islam as a new religion only late in the day; as Brock points out, “ it was perhaps only with Dionysios of Tellmahre ( 773 – 845) ) that we really get a full awareness of Islam as a new religion. In fact not one early Syriac or Greek source describes the Arabs of the early 7th century as Muslim. Various reasons for this have been proposed ; none fits the case as well as the simple proposition that the 7th-century Christians did not discern Islam because it was not there to discern .

حتا در اوائل حکومت عباسیان هم دین اسلام ناشاخته بود

————————————————————-

In ihrem Studium der traditionellen islamischen Berichte über die frühe Eroberung verschiedener Städte – Damaskus und Cäsarea in Syrien, Babilyn/al-Fusat und Alexandria in Ägypten, Tustar in Khuzistan und Cordoba in Spanien – finden die Gelehrten Albrecht Noth und Lawrence Conrad ein verdächtiges Muster, bei dem die Städte „genau in der gleichen Art und Weise“ gefallen sind. Es gibt einen „Verräter,… weist auf eine schwache Stelle in der Stadtbefestigung zu den muslimischen Belagerer; eine Feier in der Stadt, die die Aufmerksamkeit der Belagerten umlenkt; dann ein paar Angriffstruppen, die die Mauern skalieren,… ein Schrei von Allahu akbar!… von den Angriffstruppen als Zeichen, dass sie die Stadt betreten; die Öffnung eines der Tore von innen sind sie, und die ganze Geschichte

دو فرهنگ متفاوت : فرهنگ جشن و شادی ایرانی و فرهنگ عزاداری شیعه ی

در سال 1989 شادروان احسان یارشاطر ( بنیانگذار دانش‌نامه ایرانیکا) در یک گفتمان رادیویی شرکت کرد و به پرسش های شنوندگان دررابطه با تاریخ و با فرهنگ ایران پاسخ داد. یکی از شنوندگان این پرسش را مطرح کزد (1)

„بیشترین ضرر و عقب ماندگی ایران مربوط به کدام دوران بوده، حمله اعراب، حمله ترکان یا حمله مغول؟“

و پاسخ یارشاطر:

„“مهمترین صدمه ای که از لحاظ پیشرفت فرهنگی به ما خورده، صفویه به ما زدند. برای اینکه مردم را به زور شیعه کردند. این مذهب یک محدودیت هایی در آزادی فکری و اینها پیش آورد و در نتیجه فرهنگ ایران شروع به انحطاط کرد“.

یکی از این انحطاط های فرهنگ ایران، بعد از به قدرت رسیدن صفویان، از بین رفتن و یا نادیده گرفتن آئین ها و جشن های باستانی ایرانیان بود. صفویان مراسم عزاداری در ماتم امامان شیعه را جایگزین جشن های ایرانی کردند.

از دوران صفویه به بعد عزاداری در ميان ایرانیان به عنوان يک سنّت معمول و رايج شد

اما ایرانیان، حتا بعد از آغاز جکمفرمایی اعراب در ایران، جشن های باستانی مهرگان و نوروز را برگزار می کردند. اما جالبی این جشن ها این بود که عرب ها نیز همراه با ایرانیان نوروز و مهرگان را جشن می گرفتند.

یولیوس ولهاوزن ( 1844 – 1918) ،شرق- و اسلام شناس المانی، به این رخداد در کتاب “ امپراتوری اعراب و سقوط آن“ اشاره می کند:

„اعراب خودشان را تطبیق داده بودند و این احساس را داشتند که مانند بومی ها هستند، همانند خراسانی ها. آنها مثل ایرانی ها شلوار می پوشیدند، شراب می نوشیدند، نوروز و مهرگان را جشن می گرفتند “ (2)

The Arabs grew accustomed to being Khurasanites ; in the common province they felt at one with the people of the country. They wore trousers like the Iranians, drank wine, celebrated the festivals of New Year and Mihrigan, and the prominent ones among them assumed the airs of the Marzbans.

https://www.radiofarda.com/a/f10_ehsan_yarshater_anwers_questions_part_two/2236274.html

————————————————————————————————————

دو فرهنگ متفاوت : فرهنگ جشن و شادی ایرانی و فرهنگ عزاداری شیعه ی

در سال 1989 شادروان احسان یارشاطر ( بنیانگذار دانش‌نامه ایرانیکا)در یک گفتمان رادیویی شرکت کرد و به پرسش های شنوندگان درباره تاریخ و فرهنگ ایران پاسخ داد. یکی از شنوندگان این پرسش را مطرح کزد (1 )

„بیشترین ضرر و عقب ماندگی ایران مربوط به کدام دوران بوده، حمله اعراب، حمله ترکان یا حمله مغول؟“

و پاسخ یارشاطر:

یکی از این انحطاط های فرهنگ ایران، بعد از به قدرت رسیدن صفویان، از بین رفتن و یا نادیده گرفتن آئین ها و جشن های باستانی ایرانیان بود. صفویان مراسم عزاداری در ماتم امامانشان را جایگزین جشن های ایرانی کردند

عزاداری شيعيان در ماتم و عزای امامانشان، بخصوصً در عزای حسين ابن علی

از دوران صفویه به بعد عزاداری در ميان ایرانیان به عنوان يک سنّت رايج شد

یولیوس ولهازن ،شرق و اسلام شناس المانی قرن گذشته، به این رخداد در کتاب “ امپراتوری اعراب و سقوط آن“ اشاره می کند:

اعراب ( در خراسان ) “ مانند ایرانیان شلوار می پوشیدند، مهرگان و نوروز را جشن می گرفتند و شراب می نوشیدند.“ (2)

https://www.radiofarda.com/a/f10_ehsan_yarshater_anwers_questions_part_two/2236274.html

———————————————————

دو فرهنگ متفاوت : فرهنگ جشن و شادی ایرانی و فرهنگ شیون و گریه شیعه ی

احسان یارشاطر، ایران شناس ، در یک برنامه رادیویی ( سال 1989 ) به پرسش های شنوندگان پاسخ داد. یکی از شنوندگان این پرسش را مطرح کرد:

„بیشترین ضرر و عقب ماندگی ایران مربوط به کدام دوران بوده، حمله اعراب، حمله ترکان یا حمله مغول؟“

و پاسخ یارشاطر:

یکی از این انحطاط های فرهنگ ایران، بعد از به قدرت رسیدن صفویان، از بین رفتن و یا نادیده گرفتن آئین ها و جشن های باستانی ایرانیان بود. شیعیان صفویه مراسم عزاداری و گریه را جایگزین جشن ها کردند.

ایرانیان حتا بعد از به قدرت رسیدن اعراب در ایران هم جشن های باستانی مهرگان و نوروز را برگزار می کردند، اما با قدرت رسیدن شیعیان صفویه بر ایران مراسم عزاداری و گریه جایگزین جشن ها شدند.

————————————————-

دو فرهنگ متفاوت : فرهنگ جشن و شادی ایرانی و فرهنگ شیون و گریه شیعه ی

احسان یارشاطر، ایران شناس معروف ایران، در یک برنامه رادیویی ( سال 1989 ) شرکت کرد و به پرسش های شنودگان پاسخ داد. یکی از شنوندگان این پرسش را مطرح کرد:

„یشترین ضرر و عقب ماندگی ایران مربوط به کدام دوران بوده، حمله اعراب، حمله ترکان یا حمله مغول؟“

و پاسخ یارشاطر:

„مهمترین صدمه ای که از لحاظ پیشرفت فرهنگی به ما خورده، صفویه به ما زدند. برای اینکه مردم را به زور شیعه کردند. این مذهب یک محدودیت هایی در آزادی فکری و اینها پیش آورد و در نتیجه فرهنگ ایران شروع به انحطاط کرد.“

https://www.radiofarda.com/a/f10_ehsan_yarshater_anwers_questions_part_two/2236274.html

https://edoc.ub.uni-muenchen.de/27319/1/Sirotenko_Anastasiia.pdf

Zwei Deutsche. – Vergleicht man Kant und Schopenhauer mit Plato, Spinoza, Pascal, Rousseau, Goethe in Absehung auf ihre Seele und nicht auf ihren Geist: so sind die erstgenannten Denker im Nachteil: ihre Gedanken machen nicht eine leidenschaftliche Seelen-Geschichte aus, es gibt da keinen Roman, keine Krisen, Katastrophen und Todesstunden zu erraten, ihr Denken ist nicht zugleich eine unwillkürliche Biographie einer Seele, sondern, im Falle Kants, eines Kopfes, im Falle Schopenhauers, die Beschreibung und Spiegelung eines Charakters (»des unveränderlichen«) und die Freude am »Spiegel« selber, das heißt an einem vorzüglichen Intellekte. Kant erscheint, wenn er durch seine Gedanken hindurchschimmert, als wacker und ehrenwert im besten Sinne, aber als unbedeutend: es fehlt ihm an Breite und Macht; er hat nicht zu viel erlebt, und seine Art zu arbeiten nimmt ihm die Zeit, etwas zu erleben, – ich denke, wie billig, nicht an grobe »Ereignisse« von außen, sondern an die Schicksale und Zuckungen, denen das einsamste und das stillste Leben verfällt, welches Muße hat und in der Leidenschaft des Denkens verbrennt. Schopenhauer hat einen Vorsprung vor ihm: er besitzt wenigstens eine gewisse heftige Häßlichkeit der Natur, in Haß, Begierde, Eitelkeit, Mißtrauen, er ist etwas wilder angelegt und hatte Zeit und Muße für diese Wildheit. Aber ihm fehlte die »Entwicklung«: wie sie in seinem Gedankenumkreise fehlte; er hatte keine »Geschicht

The earliest Arab-Sassanian coin is from the mint of Darabjird and
is dated Y.E. 20 ( = A.H. 31/651).^’* The earliest coins with Arabic legends are from Merv, dated A.H. 31, i.e., the same year. The legend is jayyid (= “good”), as on the Arab-Byzantine coins, and we consider that, here as there, it indicated less that the currency was suitable for market use tha that confirmation to this effect by the Arab ruler was required. During th decade from Y.E. 20-31, i.e., A.H. 31/651 to A.H. 42/662, the religious legend bism Allah, in Arabic, appears on Arab-Sassanian coins struck at various
mints all over the former Sassanian realm. It provides evidence for Arab control of a political entity still recognizably Sassanian in appearance. But no ruler’s or governor’s name appears on the coins until the early 40s/660s. Coins issued by three different governors^^ appear in A.H. 41/ 661-62; coins bearing Mu’^awiyah’s name, in A.H. 44/664-65, three years after his final accession to the caliphate. Later, ‚Abd al-Malik’s name appears, and the coins continue to bear the caliph’s or a governor’s name down to 83 A.H., near the end of ‚Abd al-Mahk’s reign. From a historical point of view, the interesting aspect of the coins of this period is their silence regarding the pre-Sufyanid rulers; and the two
dates, A.H. 31/651 for the first dated Arab-Sassanian coins, and A.H. 41/661 for the earliest coin bearing any Arab ruler’s name, provide a pair of chronological parentheses marking the Sufyanid-‚^Alid struggle for the ascendancy. As far as numismatics can tell the story, it was Mu’^awiyah who, while still governor of Syria, conquered the Sassanian realm. In this
connection, the occurrence of pre-Mohammedan (Arab-Byzantine) coins of
types a) and b), bearing Pehlevi legends, is of interest. Grierson considers
that the legends on these coins limit their possible provenance—i.e., that
they were “evidently struck in Persia with Pehlevi inscriptions,
another possibility is that this was a Damascene issue (of Mu’^awiyah),
intended to be circulated in areas once under Sassanian control and now in
36

file:///C:/Users/User/Downloads/Crossroads%20to%20Islam%20The%20Origins%20of%20the%20Arab%20Religion%20and%20the%20Arab%20State%20by%20Yehuda%20D.%20Nevo%20Judith%20Koren%20(z-lib.org).pdf

http://inarah.de/sammelbaende-und-artikel/inarah-2/vom-

muhammad-jesus-zum-propheten-der-araber/

https://www.jstor.org/stable/40186237?

refreqid=excelsior%3Ab20d532588bff13b2be42ec71ca53751&seq=2#metadata_info_tab_contents

https://www.jstor.org/stable/pdf/40186237.pdf?refreqid=excelsior%3Ae9f3910634fc7760d8bbcd24b8a67778

https://www.jstor.org/stable/pdf/25183190.pdf?

refreqid=excelsior%3Acdbe5aed766c65df74d6e2a4bdd42a47

————————————————————————————-

„Mark, the writer, chose the written
medium, not to recapitulate oral messages, but to transform them.

The question, indeed, is not whether the traditions can be moulded to make sense, but whether they are demonstrably historical.“

The earliest occidental studies of Sayf’s materials—especially those
dating from the turn of the 19th century and undertaken by such
pioneers of the field as Wellhausen, de Goeje, Caetani, and Brockelmann—emerged from an attempt to discern the sources used by the
Sunnī historian Ṭabarī, the doyen of classical Islamic historical writing. The prognoses of these scholars concerning the remains of the
Sayfian corpus redacted by Ṭabarī were surprisingly unanimous in
their devaluation of Sayf’s materials as devoid of historical value. Generally speaking, they regarded the Sayfian corpus as a body of materials characterized by fantastic scenarios and implausible events that
strained credulity and lacked any basis in historical reality. Dismissing Sayf as undeserving of any role in the repertoire of the modern
historian and as an unreliable source for historical information, they
regarded much of his material as merely tendentious, invented fictions
laced with heavily ideological overtones

————————————————————————

A little later, Muir passes an even more damning judgement on traditions, while written records would have fixed „the terms in which the evidence was given; whereas tradition purely oral is affected by the character and habits, the associations and the prejudices, of each witness in the chain of repetition. No precaution could hinder the commingling in oral tradition of mistaken or fabricated matter with what at the first may have been trustworthy evidence. The floodgates of error, exaggeration, and fiction were thrown open;

——————————–

Es gibt so viele Erinnerung wie Menschen und jede Kollektivität , die darüber gestülp wird, ist m.E. a priori Ideologie oder Mythos. Keine Ideologie und nkein Mythos ist dagegen jene Erinnerung, die durch die Düse der historischen Kritik gelaufen ist

https://www.jstor.org/stable/40186010?

refreqid=excelsior%3A4c51463682c47f4eb47c59c55292bef7&seq=1#metadata_info_tab_contents

https://www.jstor.org/stable/40186237?refreqid=excelsior%3Ab20d532588bff13b2be42ec71ca53751&seq=1#metadata_info_tab_contents

And when they came in accord with a divine commandment, they

seized – so to say – the two Kingdoms without war or difficulty

When the day of Muawiya ended and he departed from the world , his son Yazdin reigned after him . He did not walk in the ways of his father . Rather, he loved children’s games and worthless pleasures. He devoured man’s power through his vain subjugation. For Satan devoured men’s discipline through profitless exertion, But God quickly took Yazdin. And when he too passed from the world, one of the Arab, named Zubayr, was found making his voice heard from afar

یوحنا ابن فنکی یکی از روحانیان کلیسای نسطوری در قرن هفتم میلادی بود

یوحنا ابن فنکی یکی از روحانیان کلیسای نستوری در قرن هفتم میلادی بود. (687 ) . کتاب تاریخ عالم تنها کتاب ابن فنکی است که بخش های از آن به دست ما رسیده است.

مذهب شناس آمریکایی Michael Philip Penn اشاره به آخرین تاریخ چاپ این کتاب می کند

The oldes of wich is dated 1874/75

اما یک علامت بر روی این کتاب از قرن 13 مشاهده می شود

The 1874/75 manuscript includes a colophon stating that its scribe copied the text from an exemplare dating from 1262

به این معنی که قدیمی ترین نسخه کتاب یوحنا بن فنکی از قرن 13 است

اسلام شناس آمریکایی رابرت هویلند به این کتاب بن فنکی اشاره می کند که بازسازی بخشی از اتفاقات اخبار تاریخ نویسان سنتی مسلمانان را به خاطر می آورد

The reconstruction of events also follows remarkably traditional Muslim account

—————————————————————-

file:///C:/Users/User/Downloads/gege.2008.34.1.96.pdf

https://www.jstor.org/stable/40186010?refreqid=excelsior%3A4c51463682c47f4eb47c59c55292bef7&seq=2#metadata_info_tab_contents

———————————————————————————————————–

https://dbis.uni-regensburg.de/dbliste.php?

bib_id=ulbms&colors=2&ocolors=32&lett=k&jq_type1=AL&jq_term1=&jq_bool2=AND&jq_not2=1&jq_type2=KT&jq_term2=&jq_bool3=AND&jq_not3=1&jq_type3=CO&jq_term3=&jq_bool4=AND&jq_not4=1&jq_type4=KW&jq_term4=&db_type%5B%5D=8&formal_type=0

————————————————————————————————————————————–

https://books.google.de/books?id=wOMO2s7RRsYC&pg=PA84&lpg=PA84&dq=volkert+popp,+Abd+Allah+ibn+al-Zubayr&source=bl&ots=qxuatYoy-3&sig=ACfU3U0nPhLDfBzaYKEF3SovunTb71DK1A&hl=de&sa=X&ved=2ahUKEwiG4oqeoqf0AhXbwQIHHcXRCYQQ6AF6BAgMEAM#v=onepage&q=volkert%20popp%2C%20Abd%20Allah%20ibn%20al-Zubayr&f=false

من بعید می دانم که گیبسن سندی برای نظریه خود که بن زبیر حکمران در پترا بوده ارائه کرده باشد. تاریخ نویس آلمانی

راینهارت کوزلک اشاره می کند که منبع ( سند) حق وتو دارد ( Vetorecht der Quellen) و این اسناد که حق وتو دارند سکه های بن زبیر در فارس و کرمان هستند که نشان می دهند این خلیفه عرب (ایرانی) در ایران بوده و نه در پترا، به این واقعیت هم فولکر پپ اشاره می کند :

Ibn Zubayr durfte sich noch für weitere zehn Jahre als Amir gerieren, sein Tatendrang war allerdings auf Kirman und die Persis beschränkt “

بن ربیر توانست 10 سال حکمفرمایی کند و فعالیتش محدود بود در فارس و در کرمان“. بر روی سکه کرمان بن زبیر نام “ زوپیران“ با پسوند ایرانی“ آن“ ضرب شده. اگر به سکه ها رجوع کنیم بن زبیر نه در عربستان بود ( طبری ) و نه در پترا ( گیبسن)

http://inarah.de/sammelbaende-und-artikel/inarah-1/fruehe-islamgeschichte-nach-inschriftlichen-und-numismatischen-zeugnissen/

Gefällt mir
Antworten
1 Min.

ن باستان به عنوان گهواره خیلی چیز های خوب ستایش می شود: یونانی ها، ما می دانیم، دموکراسی را بنیان گذاشتند ، فلسفه، تئاتر، رومی ها جاده درست کردند که ما هنوز از آن استفاده می کنیم، یک امپراتوری تشکیل دادند و تا به امروز اروپا را در بسیاری از عرصه ها تحت تاثیر قرار می دهند، در زبان ،قانون (قضایی ). اما دوران باستان گهواره پدرسالاری، دشمنی بیمارگونه مردها به زنان و زور هم بود

Die Antike wird gern als Wiege vieler schöner Dinge gelobt: Die Griechen, so weiß man, erfanden die Demokratie, die Philosophie und das Theater, die Römer bauten Straßen, die wir heute noch befahren, hielten ein phänomenal organisiertes Weltreich am Laufen und beeinflussen Europa bis heute in allen möglichen Bereichen, sei es Sprache oder Rechtsprechung. Aber die Antike ist auch die Wiege des Patriarchats, der Misogynie und Gewalt. Hier zeigen sich bisweilen erstaunliche Parallelen zu heutigen Phänomenen.

—————————————————————————————————–

bis die »Schlachtbader Geschichte, »auf welcher das Glück der Völker, die Weisheit der Staaten und die Tugend der Individuen zum Opfer gebracht worden«

Der Geist des Volkes bestimmt jeweils die individuelle Physiognomie eines über Jahrhunderte traditionsfesten Lebenszusammenhangs; er prägt Struktur und Lebensstil einer Gesellschaft auf ganzer Breite und durchdringt Religion, Wissenschaft, Technik und Kunst ebenso wie Sitte, politische Verfassung und Rechtssystem

یشوع یهب سوم ( وفات 659 ) اسقف نینوا ( 628 تا 637 )، اسقف اربیل ( 637 تا 649 ) و از سال 649 تا

659

اسقف اعظم در نامه ای ( نامه 14C ) به سیمون ، اسقف مسیحیان در رام اردشیر ( استان فارس) ،اشاره می کند که اعراب خواهان تغییر مذهب مسیحیان نبودند .

.این نامه ، به نقل از Philip Penn ، بین سال های 649 تا 659 نوشته شده.

Issho’yahb clearly wrote Letters 14C ( Rev Ardashir ) and 15C in the last decade of his life, while he was catholicos ( 649 – 659 )

در این نامه یشوع یهب به اعرابی اشاره می کند که در فارس به قدرت رسیده بودند. یشوع یهب سوم می نویسد: “ این اعراب پیش ما ( در اربیل ؟) نیز هستند ، اعراب نه فقط دشمن مسیحیت نیستد، بلکه آنها ایمان ما را ستایش می کنند ، به کشیش های ما احترام می گذارند و به کلیسا ها کمک می کنند. اعراب سعی نکردند مذهب مسیحیان را در رام اردشیر تغییر دهند و فقط از شهروندان مسیحی خواستند که از نصف املاک خود صرفنظر کنند“ :

To Simon, the bishop of Rev Ardashir

From Isho’yahb to our honored brother Mar Simon, the metropolitan bishop of Rev Ardashir.. Greeting in our Lord.

For also these Arabs to whom at this time God has given control over the world, as you know , they are [ also here ] with us. Not only are they no enemy to Christianity, but they are even praisers of our faith, honorers of our Lord’s priests and holy ones, and supporters of churches and monasteries. Indeed , how did your people of Mrwny‘ abandon their faith on pretext of [ the Arabs‘ ] ? And this when , as even the people of Mrwny‘ say, the Arabs did not force them to abandon their faith but only told them to abandon half of their possessions and to hold on to their faith ( 27

دریایی معتقد است که اعراب در سال 652 استان فارس را تصرف کردند و در اینصورت می بایست نامه یشوع یهب سوم بین سال 652 تا سال 659 ،سال وفات یشوع یهب سوم، نوشته شده باشد، اما این اسقف نینوا و اربیل در نامه خود اشاره ای به قیام، یا ناآرامی در استان فارس نکرده است.

از طرف دیگر استاد تاریخ دانشگاه یوتا ( آمریکا )، Peter von Sivers ، در رابطه با این نامه یشوع یهب سوم می نویسد:

از این نامه یشوع یهب سوم چنین برداشت می شود که “ اعراب مومئن در آخر دروه باستان وابسته به فرقه نستوری بودند“.

Ischoyahbs Brief….repräsentiert die wohl früheste Dokumentation der Zugehörigkeit der arabischen Gläubigen zum Umfeld der nestorianischen Konfession in der Spätantike

جالب ترین سکه سکه شماره ASCC103 است. بر روی این سکه نمادهای زرتشتی ( tradition of late Sasanian coin ) ، واژه بسم الئه ضرب شده و در پشت سکه یک فرشته با هاله مقدس ( نماد مسیحیت ) دیده می شود. برای سکه شناس فرانسوی این سکه باز تاب شرایط سیاسی – فرهنگی فارس را در اوائل قرن 8 نشان می دهد که:

„بعضی از حاکمان مسلمان شده بودند ( یا مسلمان بودند؟ ) و بعضی زرتشتی و مسیحی ماندند“

This supports the attribution of these coins to local lords, some of whom had perhaps become Muslim while other remained Zoroastrians or Christians

گیزلن ادامه می دهد: “ این سکه نشان می دهد که در فارس در دوران امویان مذهب و فرهنگ با هم آمیخته شده بودند.

In any case, this coinage bears witness to the fact that Fars in

the Umayyad period was a cultural and religious melting pot

و اضافه می کند: „در غیر اینصورت چطور می توان توضیح داد که بر روی یک سکه نماد رزتشتی با واژه بسم الئه و فرشته با هاله مقدس ضرب شوند“.

How else, after all, could one explain the issue of a coin with an obverse showing a Sasanian bust and the term bismillah, whil the reverse bear an angel with a halo

—————————————–

طبری در اخبار ردّه و فتوحات، بر او اعتماد ورزیده و حافظ بن عساکر نیز از او نقل

کرده است، اما این نقل از او، به شیوه روایت و اسناد است و این گونه نیست که از

کتاب‌هایش مطالب را نقل کنند. وی کتاب الفتوح الکبیر و الردّه و الجمل را تالیف کرد، ولی

ازمجموعه کتاب‌هایش اکنون چیزی در دست نیست.

https://www.academia.edu/37235220/The_First_Arab_Conquests_in_Fars_Author_Martin_Hinds_Translated_and_published_in_Journal_New_History_Vol_6_No_19_2017_3_47_This_article_has_been_published_in_British_Institute_of_Persian_Studies_Vol_22_1998?auto=download

———————————————

But in your Persia, pagans and Christians accepted him. Through the consent and
obedience of pagans and the stupor and silence of Christians, he did with them as he wished.
For also these Arabs to whom at this time God has given control over the world, as you know, they are [also here] with us. Not only are they no enemy to Christianity, but they are even
praisers of our faith, honorers of our Lord’s priests and holy ones, and supporters of churches and monasteries. Indeed, how
did your people of Mrwnyʼ abandon their faith on pretext of [the Arabs’]? And this when, as even the people of Mrwnyʼ say, the Arabs did not force them to abandon their faith but only told them to abandon half of their possessions and to hold on to their faith. But they abandoned their faith, which is eternal, and held on to half of their possessions, which are ephemeral. The faith that all peoples have always bought with the peril of their lives and through which they inherit eternal life, your people of Mrwnyʼ did not even buy with half of their possessions. . .

——————————————–

The failure in disentangling the puzzles surrounding the Arab conquest of Iran from the disjointed information provided by the futūḥ and other sources, however, was hitherto precipitated by the

obdurate refusal to integrate the Sasanian dimension of this history into the picture. As our investigations in this chapter demonstrate, the information provided by Sayf on the conditions prevailing in Iran during this period are, in fact, so detailed that it is incredible that scholarship has dismissed them for as long as it did—all the more remarkable, given the paucity of our information for this crucial period of history. Here we hope to have finally proven that “a great many of the Persian traditions have [such] thoroughly individual traitṣ . . [that they] cannot be explained away as constructions out of Islamic futūḥ .”[1631] We also hope to have shown that the majority of traditions concerning the early Arab conquest of Iraq, especially as they are found in the rich accounts of Sayf b.ʾUmar, were probably initially dated relative to the events that were transpiring in Iran during the period 628–632 CE.

The authentic tradition was to be found in Abu Mikhnaf, al-Waqidi,

and al-Mada’ini, while the false tradition was to be found in Sayf b. ‚Umar. For Wellhausen the „value of the isnad depends on the value of the historian who deems it reliable.

If the Prophet was alive during the early conquest of Iraq, moreover,

how are we to perceive the nature of the ridda[1644] as wars of apostasy. Since the early conquest of Iraq occurred in the period 628–632 CE while the Prophet was presumably alive, and for at least two years of which Abū Bakr was not caliph, then the ridda wars will acquire a very different meaning indeed. For, in this case, these wars would have taken place, not as the tradition would have us believe, after the death of the Prophet, as wars of apostasy, but during the lifetime of the Prophet. This would probably mean in turn that, contrary to what the tradition would have us believe, ridda had very little Islamic purport, a view articulated by Ferdowsī in his epic. Were the ridda a series of wars which were Islamicized postfacto, when the early traditionalist superimposed a hijra and a caliphal dating on these? In this scenario, the ridda might still retain their significance as primary theme, but their nature as wars of apostasy would no longer be valid. This, then, would give an added and crucial significance to Lecker’s contention that “in many cases the ridda is a misnomer . . . [for] numerous tribes and communities had had no contact whatsoever with the Muslim state [to begin with] or had no formal agreements with iṬ. . [other tribes] were [simply] 285following chieftains who posed as prophets,” while still other tribes, previously under the domination of Medina, merely refused to pay the taxation, “while stating their readiness to continue practicing Islam.”[1645] So one possible scenario that we shall put on the table in light of our analysis is that Muḥammad was alive during the early conquest of Iraq; Abū Bakr was not yet caliph, but simply a general who was leading the Arab armies; and the intention of the Arabs in launching their conquest was mostly not some ghāzī predisposition through which they sought to spread their creed, but simply the recognition that with the Sasanians and the Byzantines exhausted through three decades of warfare, with the Pārsīg–Pahlav factional strife debilitating the Sasanians, and with the confusing movement and dislocation of troops all over the region, the time was ripe to pursue their goal of gaining access to trade entrepôts and the riches afforded by these.[164

As our investigations in this chapter demonstrate, the

information provided by Sayf on the conditions prevailing in Iran during this period are, in fact, so detailed that it is incredible that scholarship has dismissed them for as long as it did—all the more remarkable, given the paucity of our information for this crucial period of history.

Arab conquest of Iraq

1- The battle of Ubullah – 634

2 – The battle of Dhāt al-Salāsil – 629?

3 – The battle of Madhār – 633

4 – The battle of Walajah – 633

5 – The battle of Ullays – 12 Hjri

6 – The battle of Maqr

7 – The battle of Veh Ardashīr – 643

8 – The battle of Anbār

9 – The battle ofʾAyn Tamr

10 – The battle of Firād

11 – The battle of Namāriq

12 – The battle of Kaskar

13 – The battle of Bridge

14 – The battle of Buwayb (near Kūfa)

Arab conquest of Iran

The conquest of Ctesiphon (تصرف تیسفون)

1 – The battle of Qādisiya

2 – The battle of Jalūlā-

3 – The conquest of Khuzistān ( تصرف خوزستان)

4 -The battle of Nihāvand

5 – The battle of Isfahān

6 – The battle of Wāj Rūdh

7 – The conquest of Rayy (تصرف ری)

8 -The conquest of Gurgān and Ṭabaristān (تصرف گرگان و طبرستان)

9 – The conquest of Khurāsān ( تصرف خراسان)

10 -The conquest of Azarbāyjān (تصرف آدربایجان)

If the Prophet was alive during the early conquest of Iraq, moreover, how are we to perceive the nature of the ridda[1644] as wars of apostasy. Since the early conquest of Iraq occurred in the period 628–632 CE while the Prophet was presumably alive, and for at least two years of which Abū Bakr was not caliph, then the ridda wars will acquire a very different meaning indeed. For, in this case, these wars would have taken place, not as the tradition would have us believe, after the death of the Prophet, as wars of apostasy, but during the lifetime of the Prophet. This would probably mean in turn that, contrary to what the tradition would have us believe, ridda had very little Islamic purport, a view articulated by Ferdowsī in his epic. Were the ridda a series of wars which were Islamicized postfacto, when the early traditionalist superimposed a hijra and a caliphal dating on these?

هگل و دولت هخامنشیان

„نام کوروش بزرگ چه اندیشه ای را در شما بیدار می کند؟“:

هرگاه من به نام کوروش برخورد می کنم و یا دولت هخامنشیان را به حاطر می آورم نظریات هگل در رابطه با ایران باستان در من بیدار می شود. با اینکه می دانم خوانندگان با نظریه هگل آشنا هستند، دو باره، به علت با اهمیت بودن آن، به گفته فیلسوف اشاره می کنم : هگل تمدن یک کشور را ارتباط می دهد به حکمرانان آن و جستجو می کند سرمنشأ دولت را. به عقیده هگل امپراتوری هخامنشیان سرمنشأ اولین دولت در تاریخ بود و ادامه می دهد: “ با امپراتوری ایران باستان ما وارد روابط تاریخ می شویم. ایرانیان اولین ملت تاریخی هستند، ایران اولین امپراتوری بود که سپری شده“.

With the Persian Empire we first enter on continuous History. The Persians are the first Historical People; Persia was the first Empire that passed away. ( Hegel)

هگل در درس نظری “ فلسفه تاریخ“ (در دانشگاه برلین ) ذهن و یا تفکر در چین، در هندوستان و در ایران باستان را بررسی و با یک دیگر مفایسه می کند. به نقل از فیلسوف ذهن در دولت ایران باستان بيدار و تکامل داشت، اما در دولت های چين و هندوستان تفکر در خواب بود و پيشرفتی نداشت. هگل اضافه می کند: با وجود اینکه ذهن در ايران بيدار بود و تکامل داشت اين اولين امپراتوری جهان در فرهنگ اعراب مسلمان حل شد ، اما اگر چه ذهن و یا تفکر در هند و در چين در خواب بود اين دو کشور فرهنگ، مذهب، زبان و مليت خود را حفظ کردند. هگل در يک جمله شاعرانه اين رویداد را چنين توجیه می کند : “ يک کوه (ثابت) هيچ برتری و مزيتی بر يک گل خوشبو که برگ های خود از دست می دهد و پژمرده می شود ندارد ” در اين نقل قول برای هگل هند و چين کوه های ثابتی هستند و ايران باستان

گل خوش بوی که پژمرده شد

مشکل سکه شناسان سنتی با سکه های عرب ساسانی

جان والکر سکه شناس انگلیسی قرن گذشته به سکه های عبدالملک مروان اشاره می کند که سکه های این خلیفه با لقب “ امیرالمومنین ایمانداران“ کمیاب هستند و کمیاب تر سکه های هستند با نام پدر مروان ( عبدالملک بن مروان )، و همچنین مشکل دیگر تاریخ ضرب سکه های عبدالملک مروان است.

یک سکه از اردشیر خره (Ardashir Khurra ) با لقب „امیرالمومنین ایمانداران“ که در سال 70 صرب شده. در این سکه عبدالملک با زبان پهلوی به خود لقب با „عپدالملک امیرالمومنین ایمانداران“ داده، بر روی سکه حرف „پ“ عپد

مشاهده می شود و نه „ب“ عبد.

شکل سکه شناسان سنتی با سکه های عرب – ساسانی

جان والکر سکه شناس انگلیسی قرن گذشته به سکه های از عبدالملک مروان اشاره می کند و ادامه می دهد که سکه های این خلیفه با ضرب لقب “ امیرالمومنین ایمانداران“ کمیاب هستند و کمیاب تر سکه های هستند با نام پدر مروان ( عبدالملک بن مروان )، و همچنین مشکل دیگر تاریخ ضرب سکه های عبدالملک مروان است.

یک سکه از عپدالمک مروان در اردشیر خره (Ardashir Khurra ) با لقب „امیرالمومنین ایمانداران“ در سال 70 (هجری ) صرب شده. در این سکه عبدالملک مروان با خط پهلوی به خود لقب „عپدالملک امیرالمومنین ایمانداران“ را داده، بر روی این سکه حرف „پ“ عپدالملک مشاهده می شود و نه „ب“ عبدالملک.

سکه دومی از مرو در سال 75 (هجری ) ضرب شده و اینجا با خط پهلوی اسم “ عپدولملک ی مروانان“ مشاهده می شود که به نقل از سکه شناس آلمانی فولکر پپ به معنی عپدالملک از مرو است ( عپدالملک ی مروانان یک عر ب ایرانی از مرو )

سکه سومی عپدالملک مروان در دارابگرد در سال 60 ضرب شده. بر روی این سکه حرف پ به خط پهلوی دیده می شود، حالا جان والکر ، سکه شناس انگلیسی ادعا می کند که این سال 60 بر روی سکه سال هجری نیست بلکه سال یزدگردی است که برابر است با سال 72 هجری. اما چرا دو سکه اول در سال هجری ضرب شدند و سکه سوم در سال یزدگردی معلوم نیست. این به این معنی است که عبدالملک مروان از دو تقویم استفاده کرده: تقویم هجری ( سرآغاز 622 میلادی) و تقویم یزدگردی (سرآغاز 632 ) که بعید به نظر می رسد.

Arab-Sassanian coins with Abd al-Malik’s name and title Commander of the Faithful‘ in Pehlevi are by no means common, and those with his own and his father’s name are still rarer. The latter emanate from the mint of Merv, year 75. His other mints are Ardashir – Khurra, year 73 , and Darabjierd, year 60 and 65. There is a very doubtful instance of the Bishapur mint. Alle his dates are in terms of the Hijra era, with the exception of those on the Darabjird coins, which must be according to the Yezdigird era, i-e- A.H 72 and 77

whether this omission was deliberate, or whether he was unaware of the profound religious changes sweeping palestine, but we do know that his portrayal was typical of other Christian travellers in the eighth and ninth centuries, and contrasts sharply with the accounts of Islamic travellers and historians of the time

سکه شناس ایرانی ملک ایرج مشیری در سال 1982 یک سکه عرب – ساسانی از سال 681 را به نمایش می گذارد و ادعا می کند که این سکه به خلیفه یزید بن معاویه (خلافت: 680 تا 683 ) تعلق دارد

این سکه را منتشر کرد ( https://www.islamic-awareness.org ) سایت اسلام شناسی

سکه یزید

در پشت سکه آتشکده زرتشت و سال ضرب سکه ( سال یک) مشاهده می شود و همچنین این حروف هم YZYT ضرب ضرب شده اند که به عقیده نویسنده سایت نام یزید است (Of Yazid )

Reverse field: Typical Arab-Sassanian fire-altar with attendants. The Middle Persian legend on the far left says: ŠNT ’YWK („Year one“). On the far right it reads: Y YZYT („Of Yazīd“).

نویسنده سایت ادامه می دهد که „سال یک“ متعلق به شاهان ساسانی است که سال تاجگذاری را نشان می دهد ( اینجا سال . یک تاجگذاری) و اعراب از سال تقویمی استفاده می کردند که قدیمی ترین آن سال 20 یزدگردی است با این وجود نویسنده معتقد است که ضرب „سال “ بر پشت این سکه عرب – ساسانی بی سابقه است

The dating „Year one of Yazīd“ belongs to Sassanian system; the „Year one“ being the first year of the current reign. The early Arab-Sassanian coins usually have dates from Yazdgird or post-Yazdgird era, the date is a figure 20 or higher.

On the Sassanian and Arab-Sassanian coins, the date is represented by a number corresponding to the year of the reign or the era used. However, the word „sanat“ („year“) makes its appearance as a date prefix. The use of the ideogram „ŠNT“ („year“) in this coin is unprecedented in Arab-Sassanian coinage

آیا اینکه معاویه پسری به نام یزید داشت معلوم نیست و تا به امروز هم هیچ سکه ای به نام یزید پیدا نشده است. سکه شناس انگلیسی والکر (John Walker ) به یک سکه از عبدالملک مروان از سال 60 ( 682 ) اشاره می کند که در دارابگرد ضرب شده است ، به این معنی که در دوره حکومت یزید (680 تا 683 ) عبدالملک مروان به نام خود سکه .ضرب می کند. بعد از پایان خلافت معاویه در سال 680 عبدالملک مروان خلیفه می شود و نه یزید

در کتاب فرهنگ پهلویک ( FRAHANG – I PAHLAVIK) که به دوره ساسانیان تعلق دارد این حروف ( YZYT) که برای مشیری و نویسنده سایت ( Islamic Awareness ) نام یزید است مشاهده می شود

حروف YZYT در کتاب فرهنگ پهلویک

به نقل از سکه شناس آلمانی فولکر پپ حروف „YZYT“ یک فرم

جانبی از وآژه „YZDT“ است که در فارسی جدید yazd (یزد) معنی خدا را می دهد

بر روی سکه ای که مشیری آنرا معرفی کرده نام یک خدای ایرانی ضرب شده است و نه نام یزید

https://www.mortonandeden.com/wp-content/uploads/2020/09/WEB107oct.

با کدام تئوری می توان از مذهب انتقاد کرد: با تئوری مارکس،با تئوری فرگشت (تکامل) داروین، یا با نظریه رادیکال نیچه

مارکس اشاره کرد که “ انتقاد از مذهب شرط تمام انتقادات است“

(Die Kritik der Religion ist die Voraussetzung aller Kritik )

مارکس باور و ایمان انسان ها به مذهب را دست کم گرفت و قبول نداشت که انسان ها برای حفظ تعادل روجی خود احتیاج به یک مرجع بالاتری دارند ، به خدا و مذهب. از طرف دیگر مارکس به بت شدن کالا ها ( commodity

fetishism ) برای انسان ها در سیستم سرمایه داری هم اشاره کرد و اینکه سرمایه داری خود به یک مذهب تبدیل شده.

انتقاد نیچه از مسیحیت به مراتب شدید تر از مارکس بود. نیچه نظریه داروین را برای انتقاد از مذهب مطرح می کند. در مسیحیت از خدایی بودن اصل و نسب انسان سخن گفته شده و نیچه ادامه می دهد اصل و نسب انسان خدایی نیست ، بلکه میمونی (از میمون) است. و در آخر نیچه با بیان اینکه که „خدا مُرده است“ هرگونه مفهوم و معنی زندگی را از انسان ها می گیرد. شرایط „خدا مُرده است“ همان شرایطی است که فیلسوف مجاری گئورگ لوکاچ با این گفته “ بی خانمانی فراگیتی ی “ ( transcendental homelessness ) و در آخر

آهنگساز آلمانی ریشارد واگنر هم رابطه خوبی با مذهب نداشت و معتقد بود که هنر ( اینجا موسیقی ) باید جای مذهب را

بگیرد، اما بدون آنکه واگنر ضد یهود خود بخواهد اپرای „پارسیفال“ ش به یک نوع مذهب برای علاقمندان این آهنگساز تبدیل شد

http://windowsbulletin.com/de/fixing-microsoft-windows-not-responding-error/

History has had assigned to it the office of judging the past and of instructing the present for the benefit of the future ages. To such high offices the present work does not presume: it seeks only to show what essentially happened“ [wie es eigentlich gewesen].

Byzantine literature displays no knowledge of Islamic teachings until the early 8th century

گذشته اعراب

دو باستان شناس اسرائیلی Yehuda D. Nevo and Judith Koren اشاره می کنند که یهودیان می توانستند به تورات و ابراهیم رجوع کنند، به اشغال سرزمین در زمان موسی و به دین حقیقی خود. نخبگان بیزانس خود را از نسل یونانی ها می دانستند و تاریخ ملی خود را تا اسکندر بزرگ دنبال می کردند. مسیحیان به طور کلی گذشته خود را با گذشته یهودیان ارتباط می دادند. اما اعراب به عنوان یک قوم ( در قرن 7 ) تاریخی برای نشان دادن خود نداشتند و به همین علت سیره ( محمد ) را نوشتند

The Jews could point to a history preseved in the old Testament, wich traced thier descent from Abraham, their occupation of the land from the time of Moses, and by divine right. The Byzantine elite ( the Rum ) regarded themselves as Greeks, and could trace their „national“ history back to Alexander the Great. The Christian in general considered themselves the successors of the Jews (Israelites). But the Arab, as an ethnic group, had no history to display…..This deficit was only

«وظیفه‌ی تاریخ‌نگار انتقال دقیق افکار و اندیشه‌های اندیشمندان و صاحبان نفوذ در افکار عمومی ‌جامعه است.»

“ تاریخ نویس فقط باید نشان دهد که ” در واقع گذشته چگونه بود „

.“ the task of the historian is ” simply to show how it really was

( لئوپولد فون رانكه – Leopold von Ranke – تاریخ نویس آلمانی , 1886 – 1795 )

ناچار بايد به اين پرسش پاسخ داد که چرا چنين است؟ چرا روحانيون در هر دو انقلاب نقش اول را دارند. به نظر من، اين به ساختار قدرت در ايران بر می گردد. در ايران هميشه يا ايلات قدرت را در دست داشتند يا روحانيون. قدرت در

ايران همواره بين اين دو جريان در نوسان بوده است.

Was den neuen Begriff einer Geschichte Überhaupt auszeichnete , war seine

https://www.loghatnameh.de

http://www.farsidic.com/en/Lang/EnFa

Verzichtsleistung, nicht mehr auf Gott zurückverweisen zu müssen. Damit

einher ging die Freilassung einer nur der Geschichte eigentümlichen Zeit ( Reinhart Koselleck )

چیزی که اصطلاح جدید تاریخ را برجسته می کند توانی خودداری کردن بود که دیگر به خدا رجوع نکند

(راینهارت کوزلک)

Arab-Sassanian Coin Of Yazid Bin Mu‘awiya, 61 AH / 681 C

Im 19 Jahrhundert zum Beispiel, als die Universitäten neu gegründet wurden, hat die Etablierung der historischen Wissenschaften zu einem radikalen Säkularisierungsschub in der Gesellschaft geführt. Historisierung bedeutete, die zeit als Motor der Veränderung

ernst zu nehmen ( Aleida Assmann )

m 19 Jahrhundert zum Beispiel, als die Universitäten neu gegründet wurden, hat die Etablierung der historischen Wissenschaften zu einem radikalen Säkularisierungsschub in der Gesellschaft geführt. Historisierung bedeutete, die zeit als Motor der Veränderung ernst zu nehmen ( Aleida Assmann )

آلایدا آسمن، فرهنگ شناس آلمانی، معتقد است که پس از تاسیس جدید دانشگاه ها و تثبیت علم تاریخ شناسی روند سکولاریزه شدن جامعه به طور رادیکال آغاز شد . تاریخی شدن (

Historicization

) به این معنی است که زمان به عنوان تغییر جدی گرفته شود

آلایدا آسمن، فرهنگ شناس آلمانی، معتقد است که پس از تاسیس جدید دانشگاه ها در قرن 19، تثبیت علم تاریخ شناسی سکولاریزه رادیکال در جامعه را به حرکت درآورد

E (islamic-awareness.org)

Yazata – Wikipedia

Auch bei Fakten handelt es sich um keine ewigen positiven Wahrheiten, die losgelöst vom Diskurs existieren können. Vielmehr sind diese
Fakten selbst ein diskursives Produkt, bei dem sich – beispielsweise ausgehend von
Beobachtungen – mehrere Subjekte darauf geeinigt haben, dass etwas Bestimmtes
der Fall ist. „Die Welt ist alles, was der Fall ist“237 bemerkt Ludwig Wittgenstein
in der Eröffnung des Tractatus logico-philosophicus

بلاش یکم – ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد (wikipedia.org)

تیرداد پسر بلاش همچنان زمامدار امور ارمنستان بماند، ولی تاج شاهی ارمنستان را در روم از دست قیصر بگیرد. تاریخ این رویداد را سال ۶۹ میلادی گزارش کرده‌اند. تیرداد سه سال پس از این توافق به همراه سه هزار سوار پارتی در سفری طولانی به روم رفت و تاج شاهی ارمنستان را از دست نرون قیصر روم گرفت. معروف است که تیرداد برای پرهیز از اهانت به آب، تن به سفر زمینی داده است؛ به گمان این برداشت نمی‌تواند درست بوده باشد؛ به خصوص که اشکانیان به رواداری و آسانگیری درباره ارزشهای دینی نامدارند؛ برای چنین پرهیزی هیچ نوع سابقهٔ تاریخی در دست نیست. شاید این پرهیز برای به تأخیر انداختن حضور در روم بوده باشد. دیدار با نرون در ناپل روی داد. چون تیرداد به هنگام دیدار با امپراتور حاضر به بازکردن شمشیر خود نشد، آن را با سوزن بر لباس او دوختند. تیرداد پس از گرفتن تاج شاهی در مراسمی بسیار باشکوه از راه آسیای صغیر به ارمنستان بازگشت.

اما چرا زبان ما ،بعد از حمله اعراب، مانند زبان مصری ها، سوریه ها، عراقی ها و …، عربی نشد؟ برای بیشتر پژوهشگران ایرانی تغییر نکردن زبان فارسی به علت مقاومت (فرهنگی ) ایرانیان در مقابل اعراب بود. اما نخست این پرسش مطرح است که آیا اعراب مسلمان به ایران حمله کردند و آیا حکمرانان عرب در ایران سعی کردند زبان فارسی را عربی کنند

اخبار حمله اعراب به ایران را باید به دو دسته تقسیم کرد :

اول اخبار تاریح نویسان ایرانی (طبری ) و عرب ( بلاذری و…. ) است که حدود 150 تا 200 سال بعد (در قرن 9 ) ، بدو ن ارائه یک سند، به این جنگ های قادسیه و نهاوند اشاره کرده اند و دوم اخبار تاریخ نویسان هم زمان این جنگ ها (قرن 7 ) است

از تاریخ نویسان هم زمان فقط سبئوس، تاریخ نویس ارمنی قرن 7، به این دو جنگ اشاره کرده است و به همین علت برای بیشتر پژوهشگران ایرانی و غربی اخبار تاریخ سبئوس از این جنگ ها معتبر و حقیقت هستند

تاریخ نویس ایرانی مقیم آمریکا، تورج دریایی در کتاب خود „ایران ساسانی. صعود و سقوط یک امپراتوری „به جنگ قادسیه اشاره می کند که در سال 636 ساسانیان به فرماندهی رستم از اعراب مسلمان شکست خوردند و تیسفون سقوط می کند :

In 636 CE at the Battle of Qadisiyya the Sasanians under the leadership of Rustam were defeated and the capital, Ctesiphon, fell to the Arab Muslims ( 1)

دریایی برای تایید نظریه خود به تاریخ سبئوس (Sebeos ) ارجاع می دهد (2 )

Then the army of Ismael, which had gathered in the regions of the east, went and besieged Ctesiphon

the village called Hert,ichan

سبئوس از جنگ نهاوند نیر نام نبرده، بلکه اشاره به جنگ در سرزمین مادها کرده.

به نقل از سبئوس این جنگ در نخستین سال پادشاهی پادشاه کنستانتین و دهمین سال پادشاهی یزدگرد سوم، یعنی در سال 642 میلادی، اتفاق افتاده است. تعداد سپاهیان ایران شصت هزار نفر بود و سپاه عرب چهل هزار تن و جنگ در سرزمین مادها اتفاق افتاد. این جنگ سه روز ادامه داشت. هر دو طرف بسیار کشته دادند تا آنکه به ایرانیان خبر رسید که سپاهی به یاری عرب ها می آید. آنها با شنیدن این خبر شبانه گریختند و رفتند. صبح بعد، عرب ها حمله کردند اما در پادگان ایرانیان کسی را نیافتند. پس به هر سو تاختند، اسیر و غنیمت گرفتند و تعداد 22 قلعه را تصرف کردند

این ادعای اسلام شناسان سنتی که در شبه جزیره عربستان قبایل متعدد عرب زندگی می کردند که پس از پذیرفتن اسلام با یک دیگر متحد شدند و با هزاران جنگجو به کشور های مجاور حمله کردند حقیقت تاریخی را بیان نمی کند. بیشتر سرزمین شبه جزیره عربستان ( به جز قسمت جنوبی آن ) پرجمیعت نبود و همین ساکنان کم این مناطق، در هر دوره تاریخی هم، در نهایت فقر زندگی می کردند:

از طرف دیگر کتاب „تاریخ سبئوس“ به دستخط خود نویسنده (از قرن 7 ) در دست نیست، یگانه نسحه تاریخ سبئوس سه قرن بعد و یا شاید باز هم دیر (قرن 11 ) رونویسی شده است

نیستند.

اما اخبار طبری و تاریخ نویسان عرب از این جنگ ها راچگونه می توان توضیح داد ؟

به نقل از دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن پس از نابودی ارتش ساسانیان و عقب نشینی بیزانس از سوریه و اروشلیم (630) قبایل عرب تنها نیروی های مسلح در مناطق میان رودان بودند. جنگ ها و فتوحات ی که طبری و تاریخ نویسان عرب 200 سال بعد خبر داده اند در واقع دستبرد ها و سرقت های مسلحانه این قبایل عرب به سرحدات کشور های مجاور بودند. یک نیروی نظامی برای جلوگیری از سرقت های اعراب در مرز ها مستقر نبود:

پس اگر جنگی اتفاق نیافتاده این اعرابی که در سال 642 ( سال ضرب سکه اعراب در ایران ) در ایران به قدرت رسیدند از کجا آمده بودند؟ این اعراب از شبه جزیره عربستان به ایران حمله نکرده بودند، بلکه این اعراب ایرانی بودند که قرن ها در ایران زندگی می کردند و توانستند بعد نابودی ارتش ساسانیان در جنگ ها با بیزانس در ایران قدرت را به دست یگیرند .

از چهار خلیفه راشدین هیچ مدرک کتبی ( سکه، سنگ نبشته ، پاپیروس) پیدا نشده است و به درستی مشخص نیست که آیا این خلفای صدر اسلام حقیقی (تاریخی ) بودند و یا غیر حقیقی ( مذهبی). اولین سند کتبی از یک خلیفه عرب سکه ای است از معاویه ( 662 ) که در داربگرد ( فارس ) ضرب شده است. معاویه لقب امیرالمومنین را به خط پهلوی ( امیری وریوشنیکان ) بر روی سکه خود ضرب کرده است. به نقل از سکه – و ایران شناس آلمانی „فولکر پپ“ (Volker Popp ) مسیحی معاویه یک عرب بود: که از اماکن مقدس مسیحی حفاظت می کرد

Als Christ schützte er ( Muawiya) nattürlich ein christliches Heiligtum ( 7 )

اسلام شناس آلمانی کرت بانگرت (Kurt Bangert ) اشاره می کند : “ اگر ما به سکه ها مراجعه کنیم اصل و نسب معاویه ایرانی بود

Gehen wir allein von der Numismatik aus, müssten wir die Herkunft Muʿāwiyas nicht in Südarabien, sondern in Persien zu verorten haben (8)

همچنین سکه های از عبدالملک مروان ( 696 ) در مرو ضرب شده اند (سکه ) . بر روی سکه مرو، با خط پهلوی، نام “ عپدولملیک ی مروانان “ و نه عبدالملک بن مروان دیده می شود. در زبان فارسی „آن“ اول حالت اضافی و „آن“ دوم حالت جمع است، به این معنی که “ مروانان “ یعنی شهروندان مروی، یا افرادی که از مرو هستند. عپدولملیک ی مروانان یک عرب ایرانی و از ساکنان شهر مرو بود. نویسندگان عرب و ایرانی ( طبری ) پدری را به نام مروان جایگزین شهر مرو کردند و ” عبدالملک بن مروان ” را به عرصه تاریخ فرستادند.

شرق شناس قرن 19 آلمانی „یولیوس ولهازن“ اشاره می کند „عرب ها خودشان را تطبیق داده بودند و احساس داشتند که مانند بومی ها هستند، همانند خراسانی ها شلوار می پوشیدند، شراب می نوشیدند، نوروز و مهرگان را جشن می گرفتند. “

Die Araber akklimatisirten sich, sie fühlten sich mit den Landeskindern eins in der gemeinsamen Provinz, als Churasanier. Sie trugen Hosen wie die Iranier, tranken Wein; feierten Neuruz und Mihrigan (9)

عربی نشدن زبان ما ایرانیان، بعد از به قدرت رسیدن اعراب در ایران، به علت مقاوت فرهنگی ایرانیان نبود، بلکه به علت ایرانی بودن این اعرابی بود که قرن ها در ایران زندگی می کردند و علاقه ای نداشتند زبان عربی را جایگزین زبان فارسی کنند.

——————————————

1 – Touraj Daryaee. Sasanian Persia, The Rise and Fall of an Empire, Published in 2009 by I.B.T Tauris & Co Ltd, London , P. 37

2– Thomson and Howard- Johnston, Armenian History attributed to Sebeos I, translated, with notes, by R. W. Thomson and Howard- Johnston, Liverpool University Press, 1999, P. 98

3 – Thomson and Howard- Johnston, Armenian History attributed to Sebeos I,

4 – Yehuda D. Nevo und Judith Koren: Crossroad to Islam, Amherst / N.Y 2003, P. 67

5 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 230

6 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 100

7 – Karl – Heinz Ohlig, Die dunklen Anfänge, Berlin, 2007, P. 45

8 – Kurt Bangert,, Muhammad, Wiesbaden, 2016, P. 802

9 – Julius Wellhausen, Das arabische Reich und sein Sturz, Berlin 1960 , P. 307

———————————————————

Die europäische Zivilisation sei damals vor der orientalischen Despotie gerettet worden, schreibt Hegel. Die Schlacht sei bedeutender für die britische Geschichte als jene von Hastings 1066, so der englische Philosoph John Stuart Mill im 19. Jahrhundert. Marathon ist mehr als eine Schlacht. Es ist einer von 33 Erinnerungsorten der griechischen Antike, die jetzt in einem formidablen Sammelband beschrieben werden.

عراب ایرانی حتا اسم خود را به خط پهلوی بر روی سکه ها ضرب کردند. شرق شناس قرن 19 آلمانی ولهازن اشاره می کند که اعراب خراسان جشن نوروز می گرفتند، شراب می نوشیدند و مانند ایرانیان شلوار می پوشیدند، این اعراب که قرن ها در ایران زندگی می کردند علاقه ای نداشتند زبان عربی را جایگزین زبان فارسی کنند.

سند سوم از فیلسوف و قدیس ایتالیایی „توماس آکویناس“ ( قرن 13) است که اشاره کرده “ قدرت دنیوی و قدرت کلیسایی هر دو از قدرت خدایی گرفته شده اند، قدرت کلیسایی مسئول رستگاری انسان ها است و قدرت دنیوی مسئول امور شهروندان“

، چون اعرابی که در ایران به قدرت رسیدند عرب های ایرانی بودند ، مسلمان نبودند و از شبه جزیره عربستلن به ایران حمله نکرده بودند ( سقوط ساسانیان)

ریشه این تفاوت بین ایران و یونان را باید در دو دین اسلام و مسیحیت جستجو ک

Die Araber akklimatisirten sich, sie fühlten sich mit den Landeskindern eins in der gemeinsamen Provinz, als Churasanier. Sie trugen Hosen wie die Iranier, tranken Wein; feierten Neuruz und Mihrigan

„عرب ها خودشان را تطبیق دادند و احساس داشتند که مانند بومی ها هستند، همانند خراسانی ها. آنها مثل ایرانی ها شلوار می پوشیدند ، شراب می نوشیدند، نوروز و مهرگان را جشن می گرفتند. “

Julius Wellhausen, Das arabische Reich und sein Sturz, Berlin 1960 , P. 307

مسیحیت فقط یک دین است و سیاسی نیست، برعکس اسلام که هم سیاست است و هم مذهب. فوکو در بحبوحه تظاهرات ضد شاهی در تهران اقامت داشت و در کتاب خود Iraniens خبر می دهد: “در تمام مدت اقامت ام در تهران حتی يک بار نيز واژه انقلاب را نشنيدم. اما به پنج سوال من چهار بار جواب داده شد: حکومت اسلامی (Le gouvernement islamique ). اينجا انقلابی در جريان نبود که توسط يک گروه پيش آهنگ ( Avantgarde ) برنامه ريزی و يک تشکيلات قوی و مصمم آنرا به مرحله اجرا در آورده باشد. اينجا مذهب بود که بعنوان يک آکتور سياسی انقلاب را رهبری می کرد.” در مسیحیت دولت و دین جدا از یک دیگر هستند : “ به قیصر آن چیزی را بدهید که به قیصر تعلق دارد ( مالیات ) و به خدا که به خدا تعلق دارد“ ( مسیح ) . هنوز هم سیاستمداران غربی برای توجیه سکولار بودن دولت های خود به این گفته مسیح رجوع می کنند. آیا حالا ما باید برای رسیدن به یک ایران ایرانی ( مدرن ) و نه اسلامی به گذشته خود که گذشته است رجوع کنیم ، یا شیعه را از ساختار دولت بیرون بیاندازیم ( اتوپی، خیال باطل ؟ )، یا بیشتر روشنگری ( مذهبی ، شیعه ای ) کنیم ؟ یا شاید بهتر باشد گذشته که گذشته است را به کنار بگذاریم و نگاه کنیم چگونه می توانیم به یک ایران با سیستم دمکراسی برسیم، فرض بر اینکه دمکراسی در فرهنگ اسلامی امکان پذیر است.

مسیح در این نقاشی با یک دست به سکه ای ( مالیات برای قیصر ) اشاره می کند و با انگشت دست دیگر به آسمان ( به خدا )

فوکو در بحبوحه تظاهرات ضد شاهی در تهران اقامت داشت و در کتاب خود Iraniens خبر می دهد: “در تمام مدت اقامت ام در تهران حتی يک بار نيز واژه انقلاب را نشنيدم. اما به پنج سوال من چهار بار جواب داده شد: حکومت اسلامی (Le gouvernement islamique ). اينجا انقلابی در جريان نبود که توسط يک گروه پيش آهنگ ( Avantgarde ) برنامه ريزی و يک تشکيلات قوی و مصمم آنرا به مرحله اجرا در آورده باشد. اينجا مذهب بود که بعنوان يک آکتور سياسی انقلاب را رهبری می کرد.”

بزرگترین سد از جلوگیری پیشرفت و سکولار شدن در کشورهای اسلامی (47 کشور ) جدا نبودن دین از دولت است و ریشه های این پدیده را باید در دوران اقامت محمد در مدینه جستجو کرد. در مدینه ( به نقل از سیره محمد – ابن هشام ) محمد هم رهبر مذهبی بود و هم رهبر سیاسی (نظامی ) شهروندان. این مدل برای مسلمانان تا به امروز اعتبار خود را از دست نداده است. بازگشت به این دوره صدر اسلام آرزوی اکثریت مسلمانان است. در مسیحیت از همان بدو پیدایش این دو ( دین و دولت ) از هم دیگر جدا شدند و با توجه به اینکه کلیسا در قرون وسطا از قدرت زیادی هم برخوردار بود تا این حد که می توانست پادشاه را بر کنار کند. اولین سند از جدایی دین و دولت این نقل قول معروف از مسیح است که به مخالفان دادن مالیات به روم گفت : به قیصر ان چیزی ( مالیات ) را بدهید که به او تعلق دارد و به خدا آن چیزی که به خدا تعلق دارد، مسیح از همان اول با این گفته دین را از دولت جدا کرد. سند دوم ما یک نامه از حواری پولُس (Paul the Apostle ) است که به „نامه به رومی ها “ معروف است . در این نامه پولس پیروان مسیح را قسم می دهد “ از اوامر رهبران دولت های کافر ( که منظور روم است) اطاعت کنید، چون “ همه ما زیردستان صاحبان قدرت هستیم که بر ما حکومت می کنند و صاحبان قدرت را خدا تعیین کرده است“، اینجا هم پولس دولت را از دین جدا می کند. سند سوم از فیلسوف و قدیس ایتالیایی „توماس آکویناس“ ( قرن 13) است که اشاره کرده “ قدرت دنیوی و قدرت کلیسایی هر دو از قدرت خدایی گرفته شده اند، قدرت کلیسایی مسئول رستگاری انسان ها است و قدرت دنیوی مسئول امور شهروندان“

////////////////////////////////////////////////

ابرت هویلند ( اسلام شناس آمریکایی )

هویلند در کتاب “ اسلام از نگاه دیگران: بررسی مأخذشناختی منابع مسیحی، یهودی و زرتشتی درباب اسلام “ ( ترجمه به فارسی ؟ )

Robert G. Hoyland:

Seeing Islam As Others Saw It: A Survey and Evaluation of Christian, Jewish and Zoroastrian Writings on Early Islam

تمام اسناد و منابع بین سال های 630 تا 780 میلادی در رابطه با اسلام را جمع آوری و منتشر کرده. این کتاب کامل ترین اسناد این دوره را به خواننده ارائه می دهد، اما اشکال هویلند در این کتاب این است که او این اسناد را ، تا حدود خیلی زیاد، با رجوع به اسناد تاریخ نویسان ایرانی و عرب قرن 9 میلادی توضیح و تفسیر می کند و می توان ادعا کرد که هویلند ، با کمی انتقاد، تاریخ سنتی اسلام را قبول دارد. این اسلام شناس آمریکایی ( متولد آلمان ) ، مانند بیشتر اسلام شناسان سنتی ( تورج دریایی ) در برگرداندن اسناد لاتین و یونانی به انگلیسی ( ترجمه) به دلخواه واژه ها را نیز تغییر می دهد. یکی از این اسناد که هویلند تغییر داده جواب نامه ای از ایشویاهب سوم ( وفات 659 ) به شکایت کشیش نینوا ( شمال عراق ) از اعراب است. به نقل از کشیش نینوا اعراب از مسیحیان مونوفیزیت پشتیبانی می کنند و ایشویاهب در جواب می نویسد :

مرتد ها (مونوفیزیت ها ) شما را اغفال می کنند وقتی آنها می گویند آنچه اتفاق افتاد به دستور اعراب اتفاق افتاد درست نیست. اعراب مسلمان ( طی هاجر Hagariten) به آنهای که می گویند خدا زجر کشید و درگذشت ( اینجا منظور مسیح است ) کمک نمی کنند. و اگر شما خواستنید به هر دلیلی هم به مسلمانان (هاجر ) کمک کنید به آنها اطلاع دهید و آنها را قانع کنید که چگونه بوده. برادران من به قیصر آن چیزی را بدهبد که به قیصر تعلق دارد و به خدا که به خدا تعلق دارد.

The heretics are deceiving you [when they say] there happens what happens by order of the Arabs, which is certainly not the case. For the Muslim Arabs (tayyiiye mhaggre) do not aid those who say that God, Lord of all, suffered and died. And if by chance they do help them for whatever reason, you can inform the Muslims ( mhaggre) and persuade them of this matter as it should be, if you care about it at all. So perform all things wisely, my brothers; give unto Caesar what is Caesar’s, and to God what is God’s.

این ترجمه را هویلند از نسخه اصلی که به زبان لاتین بود است بر داشته است، از اینجا

R. Duval

Liber epistularum

Išō’yahb Patriarchae III liber epistularum

در این نسخه اصلی دو بار به Tayyaye m-Hagger (طی م – هاجر ) اشاره شده و اسمی از مسلمانان برده نشده.

از قرار پیروان مسیحیت منوفیزیت در منطقه میان رودان با مسیحیت نستوری که ایشویاهب سوم پیرو آن بود رقابت می کردند ( ایشویاهب سوم همزمان با دوران حکمرانی معاویه بود)

نامه دوم ایشویاهب سوم به کشیش ریواردشیر، به سیمون نیز جالب است:

„اما در مورد اعراب که خداوند در این زمان سلطه بر جهان را به آنها ارزانی داشته است، شما خوب می دانید که با ما چگونه رفتار می کنند. آنها نه تنها با مسیحیت مخالفت نمی کنند بلکه عقیده ما را تحسین می کنند، به روحانیون و اولیای مسیح احترام می گذارند و به کلیساها و صومعه ها کمک می کنند

As for the Arabs, to whom God has at this time given rule ( shultiinii) over

the world, you know well how they act towards us. Not

only do they not oppose Christianity, but they praise our

faith, honour the priests and saints of our Lord, and give

aid to the churches and monasteries.

اعراب به کلیسا کمک می کردند! این چگونه اعراب مسلمانی بودند که به کلیسا کمک می کردند؟ اگر این اعراب گرایشی به مسیحیت نستوری نداشتند به کلیسای آنها کمک نمی کردند . و جالب تر توضیح هویلند به نامه های ایشویاهب سوم است که این کشیش رابطه خوبی با مسلمانان داشته:

Isho’yahb is said to have

been on good terms with the Muslims

این دو نامه اسمی از مذهب جدید اعراب ( اسلام ) نبرده اند.

از طرف دیگر این نامه های ایشویاهب سوم قدیم ترین سندهای هستند که از نزدیک بودن اعراب دوران معاویه به مسیحیت نستوری خبر می دهد.

Kommentare

مرتد ها (مونوفیزیت ها ) شما را اغفال می کنند وقتی آنها می گویند آنچه اتفاق افتاد به دستور اعراب اتفاق افتاد درست نیست برای اعراب مسلمان ( طی ماهاجر Hagariten)

خدا اعراب ( ) را به قدرت رساند و آنها ضد مذهب مسیحیت نیستند، بلکه اعراب مذهب ما را ستایش می کنند، به کشیش های ما احترام می گذارند

وی در سال 650 میلادی در گرماگرم جنجالهای داخلی مسیحیان در آن زمان به طرف خطاب و مکاتبه خود سیمون اهل ریوارداشیر می نویسد: «اما در مورد اعراب که خداوند در این زمان سلطه بر جهان را به آنها ارزانی داشته است، شما خوب می دانید که با ما چگونه رفتار می کنند. آنها نه تنها با مسیحیت مخالفت نمی کنند بلکه عقیده ما را تحسین می کنند،

به روحانیون و اولیای مسیح احترام می گذارند و به کلیساها و صومعه ها کمک می نمایند.»

قدیمی تری انجیل (انجیل مرقس ) در سال 70 بعد از میلاد نوشته شد، حدود 35 سال ( یک نسل ) بعد از به صلیب

کشیده شدن مسیح. در سال 70، یعنی زمانی که مرقس زندگی نامه مسیح را نوشت هنوز تعدادی از شاهدان اعدام مسیح زنده بودند و می توانستند مشاهدات ، یا خاطرات خود از به صلیب کشیده شدن مسیح را برای نویسنده اولین انجیل بازگو

کنند ( (oral history – تاریخ شفاهی) .

اولین و آخرین سند از زندگی محمد کتابی است از ابن اسحاق با نام “ زندگی نامه محمد “ . این کتاب به احتمال خیلی .زیاد در سال 750 ، یعنی 120 بعد ( حدود سه ، یا چهار نسل ) از در گذشت محمد نوشته شدبه نقل از تاریخ نویسان سنتی اسلام اول آیشه (همسر محمد ) خاطرات خود از محمد را برای „عروه بن زبیر“ (634 712 ) تعریف می کند (آیشه عمه بن زبیر بود) بعد بین زبیر برای „ابن شهاب زهری“ (وفات 741 ) و زهری برای „ابن اسحاق“ ( 704– زندگی نامه را برای 767) . کتاب زندگی نامه محمد ار ابن اسحاق در دست نیست. اما نقل شده که ابن اسحاق متن این کتاب را برای شاگرد خود „زیاد بن عبدالئه بکایی“ (وفات 799 ) خوانده و بکایی برای ابن هشام ( وفات 834 ) تعریف . کرده یعنی حدود 200 سال بعد از درگذشت محمد این کتاب نوشته شد این دیگر تاریخ شفاهی نیست ( تاریخ شفاهی تاریخ زمان حال است و نه نسل های بعدی ) ، بلکه سنت شفاهی است (oral tradition)

Aufgrund der Quellenlage gilt als relativ gesichert, dass I.I. den uns heute vorliegenden
Text etwa um das Jahr 750 (also etwa 120 Jahre nach dem vermeintlichen Tod Muhammads)
aufgeschrieben oder diktiert haben muss.22 Ibn Hišām dürfte seine Version der Sīra etwa um das Jahr 820 (200 A.H.) zusammengestellt haben.

عروہ بن زبیر 634/35 – ca. 712/

Ibn Šihāb az-Zuhrī (†741–742/

ابن شهاب زهری (†741–742/

زیاد بن عبدالله بکایی †815

Mit dem persischen Reiche treten wir erst in den Zusammenhang der Geschichte. Die Perser sind das erste geschichtliche Volk, Persien ist das erste Reich, das vergangen ist

Dieses persische Reich also, weil es die besonderen Prinzipien frei für sich kann gewähren lassen, hat den Gegensatz lebendig in sich selbst; und nicht abstrakt und ruhig wie China und Indien in sich beharrend, macht es einen wirklichen Übergang in der Weltgeschichte.

The inner Arabian biography of the Prophet ( Mecca, Quraysh and the battle of Badr, but with a slightly deviant chronology ) is first attested in a papyrus of the late Umayyad period ( A. Grohmann, Arabia Papyri from Hirt el – Mir, Louvain 1963, no.71) . No seventh-century source identifies the Arab era as that of the hijra. The Arabic material ( coins, papyri, inscreotion) consistently omits to name the era. The Greek and Syriac material tell us whose era it was, usually referring to it as that of the Arabs; but the only clue to the nature of the event which constituted its starting-point is the dating of two Nestorian ecclesiastical

document of 676 and 680 by the year of the rule of the Arabs ( shultana de-tayyaye)

طَی (به عربی: طیء) یکی از قبیله‌های بزرگ عرب قحطانی و یمنی تبار است = (tayyaye)

Arabic Documents from Early Islamic Khurasan

, ed. G. Khan(London 2005). Nos. 1–32 on leather. [The Nour Foundation– Azimuth Editions

for if we were to worship one god, then we would reduce ourselves to judaism and affiliate with the jews, and, likewise, if we were to worship three Gods, we would affiliate with paganism and we would worship many gods and we would not believe in and worship one God

at this early date. The introduction of walker’s volume i is a mine of informatiin future may reveal other surprise of this sort arms.
In no medium other than numismatics do we have authentic representation documents for the history of arab costume and armon

The exceptionally rare, Arab-Hephthalite, Yazid B. Al-Muhallab Drachm.

To be offerd in our 2 April auction

Die Demokratie als Staatsform kann sich nur dauerhaft etablieren, wenn ihr ein zivilisatorischer Prozess vorausgeht. In der Kulturregionen, in denen der religiöse Fundamentalismus und der politische Machtanspruch der Klerikalen dominiert oder die durch verfeindete kulturelle Gemeinschaften geprägt sind , nimmt die Demokratie als Staatsform die Gestalt religiös angeleiteter Herrschaft oder oder demokratisch bemäntelter Dominanz der einen über die andere Gruppe an

file:///C:/Users/chubin/Downloads/Mu’awiya%20ibn%20abi%20Sufyan_%20From%20Arabia%20to%20Empire%20(%20PDFDrive.com%20)%20(1).pdf

ohne die Domestizierung der der Religionsgemainschaftten im Europäischen Humanismus und ohne Aufklärung, ohne den öffentlichen Einfluss des wissenschaftlichen Weltbild, ohne den Ausgang aus selbstverschuldeter Unmündigkeit ( Kant) wird die Demokratie lediglich zum Herrschaftsinstrument einzelner kultureller und religiöser Gemeinschaften, wie die traurige Geschichte des Arabischen Frühlings erneut gezeigt hat

یولیان نیدا–روملین (Julian Nida-Rümelin)

The demography of the pre-Islamic Arabian Peninsula is a good example. In sharp contrast to the demmographic proliferation described by the Arabic Literature ( ayyam, agani) and the picture given by the Muslim sources of a well-populated pre-Islamic peninsula,economically and politically dominated by a Hijaz enjoying far-flung trading links, our non-Muslim sources of information a sparse, widely scatted peninsular population with a very low economic level. The peninsula, excluding of course the Yemen and Hadramawt , was then as now a parched desert, which could supply only the barestsustenance to societies at verylow level of existence , and the peninsular nomads, this evidence suggests,were few and by any standard extremely poor

Tage der Araber“ [ayyam a. arab] sind Legenden über Kriege, welche unter den arabischen Stämmen in der Zeit der Unwissenheit geführt wurden.

In der deutschen Literatur werden sie auch „Schlachttagserzählungen“ oder Ayyam-Erzählungen genannt. Berichtet wurde von den Heldentaten bzw. Feigheiten einzelner Personen oder Stämme. Jene Erzählungen wurden später weitergeführt. Eine erste Sammlung wird auf das 8. Jh. n.Chr. datiert und als Ort Basra angegeben.

Of course no archaeological excavations have been carried out in the major religious centers, Mecca and Madinah. This in no way affects the argument . The remains of a whole period will be found in any site which was occupied during the period in question. For example, the Biblical period in Palestine was well attested, archaeologically, long before rxcavations were carried out in Jerusalem; many other sites
yielded archaeological evidence of it. This is not the case in the Hijaz and Trans-Jordan, where the phenomena, pagan and Jewish , described in the Muslim sources as characterizing the Jahiliyyah simply do not appear in the archaeological record.

Dr. Sociology and Masters degrees in Geology studied h

The Arabs took over the eastern provinces of the Byzantine Empire without a struggle, because Bytantium had already decided not to defend them, and hat effectively withdrawn from the area long before the Arab takeover . There were no major battles ; at most, there were skirmishes with local troops called up by a local patrikios

The Arab were pagan at the time of the takeover. Soon afterwards some or all of the ruling elite adopted a very simple form of monotheism with Judaeo-Christian overtones. which gradually, over some 100-150 years, developed into Islam. Many Arabs, however, remained pagan throughout the 1st/7th century, and an active pagan Arab cult existed in the Negev desert until abolished in the second half of the 2nd/8th century by the Abbasids. This cult , and not that of the 6th-century Hijaz , provided the basis for the description of Jahili paganism extant in the Muslim Literature

we are left, then, with a mid -8th-century text that refers to an Arab prophet coming with the Ishmaelites. Such an occurrence in a text of this date should occasion no surprise , just as it proves nothing. In fact , as Brock ( ) reminds us, only a few late chronicles provide any details of Muhammad’s early career

Dionysius I Telmaharoyo ديونيسيوس تلمحری), Dionysion of tellmahre

——————————————

Byzantine literature displays no knowledge of Islamic teachings until the early 8th century

Syrische Autoren erkennen den Islam erst spät als eine neue Religion an; wie Brock betont,“ war es vielleicht erst mit Dionysion von Tellmahre (845), dass wir wirklich ein vollständiges Bewusstsein des Islam als eine neue Religion bekommen“ . Tatsächlich beschreibt keine frühe Syrica oder griechische Quelle die Araber des frühen 7. Jahrhunderts als Muslime. .

Various reasons for this have been proposed; none fits the case as well as the simple proposition that the 7th-century Christians did not discern Islam because it was not there to discern

در مکاشفات سیمون بن یوحای، پادشاهی عرب‌ها، به‌مثابۀ زمینه‌ساز ظهور ماشیح از طریق غلبۀ روم فهم شد. در این برداشت نیز، به (اشعیا 6: 7ـ21) استناد شد که در آن، شترسواران (عرب‌ها) پیش از چهارگوش سوار آمده‌اند

کسی که روزی خواهد آمد و جهان را از نو می‌سازد

ماشیح واژهٔ عبری به معنای«مسیح رهایی‌بخش» است

»رازهای ربی شمعونبن یوحای

apocalypse

Esau , Arabisch : عيسو ‚Isaw , was bedeutet , „haarige“ oder „rough“), in der hebräischen Bibel , ist der ältere Sohn von Isaac

Als er das Reich Ismael sah das kommen würde, begann er zu sagen: ‚War es nicht genug, was die böse Reich Edom uns angetan haben, aber wir müssen das Reich haben Ismael auch?‘ Sogleich Metatron der Fürst des Gesichts antwortete und sprach: ‚nicht fürchten nicht, Menschensohn, für das Heilige, gelobt sei Er, bringt nur das Reich Ismael , um Sie von dieser Bosheit zu speichern. Er hebt oben über ihnen einen Propheten nach seinem Willen und wird das Land für sie erobern und sie werden kommen und sie in Größe wieder herzustellen, und es werden große Schrecken zwischen ihnen und den Söhnen Esau .‘ Rabbi Simon antwortete und sprach: ‚Wie können wir wissen , dass sie unser Heil sind‘ Er antwortete: ‚Hatte nicht der Prophet Jesaja sagt also:‚Und er sah einen Trupp mit einem Paar von Reitern usw.‘? Warum hat er die Truppe von Eseln vor dem Trupp Kamele setzen, wenn er braucht nur gesagt: „Ein Trupp von Kamelen und ein Trupp Esel“? Aber als er, der Reiter auf dem Kamel geht hervor das Reich entstünde durch den Fahrer auf einem Esel. Wieder: „ein Trupp Esel“, da er auf einem Esel reitet, zeigt , dass sie das Heil Israel, wie die Rettung des

Fahrers auf einem Esel sind ‚.

When he saw the kingdom of Ishmael that was coming, he began to say: ‘Was it not enough, what the wicked kingdom of Edom did to us, but we must have the kingdom of Ishmael too?’ At once Metatron the prince of the countenance answered and said: ‘Do not fear, son of man, for the Holy One, blessed be He, only brings the kingdom of Ishmael in order to save you from this wickedness. He raises up over them a prophet according to his will and will conquer the land for them and they will come and restore it in greatness, and there will be great terror between them and the sons of Esau.’ Rabbi Simon answered and said: ‘How do we know that they are our salvation?’ He answered: ‘Did not the Prophet Isaiah say thus: “And he saw a troop with a pair of horsemen, etc.”? Why did he put the troop of asses before the troop of camels, when he need only have said: “A troop of camels and a troop of asses”? But when he, the rider on the camel goes forth the kingdom would arise through the rider on an ass. Again: “a troop of asses”, since he rides on an ass, shows that they are the salvation of Israel, like the salvation of the rider on an ass.’

There existed, then, in the areas occupied by the Arabs, several monotheistic creed besides Rabbinic Judaism and the various Christian churches. Samaritanism existed not only in al-sam but also, the evidence suggests , in Iraq. Judeo-Christian sects may still have existed in al-Sam and almost certainly existed in Iraq ( Mesopotamia). And the form of belief we have called Abrahamism semms to have benn especially prevalent in the Negev – though perhaps not there alone – and to have appealed particularly to the Arab

There existed , then, in the areas occupied by the Arabs, several monotheistic creeds besides Rabbinic Judaism and the various Christian churches

but until the discovery of the Negev inscription and pagan sites, we hat no contemporary evidence of how the Arab religion arose, nor any archaeological remains of the pagan culture which the Arab sources describe for although Judaic and Christian notions are everywhere in the Muslim sources, nonetheless “ what they do not, and cannot, provide is an account of the Islamic community during the 150 year or so between the first Arab conquests and the appearance, with the sirah-maghazi narratives of the earliest islamic literature. After all, the extant Arabic literary sources give us the Traditional Account, which crystallized later. Now,however, the finding of the Negev survey and the excavations at Sede Boqer, combined with other evidence such as that of the Arab coins and protocoles, enable us to reconstruct some of the missing links in the development of the Arab religion from a simple, basic from of Judeo-Christian monotheism to full-fledged Islam.

اسطوره جنگ بدر

غزوه بدر یا بدر الکبری ،نخستین نبرد بزرگ دوران محمد میان مسلمانان و اهل مکه بود که در (مارس“ 624 میلادی) پس از هجرت در ناحیه بدر روی داد. وقتی خبر حرکت کاروان ثروتمند ابوسفیان از مکه به محمد رسید، قریب به سیصد تن از مسلمانان برای حمله به آن آماده شدند و در این میان، سپاه هزار نفری مکه برای مقابله با آنان وارد عمل شد و با وجود برتری در شمار نفرات، پیروزی کامل از آنِ „.مسلمانان شد و بسیاری از مکیان کشته و اسیر شدند

(از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد)

در جغرافیای شبه جزیره عربستان مکان بدر مشخص نشده است ، اما به نقل از طبری بدر نام برکه آبی بود که در مسیر راه مکه به مدینه قرار داشت

مکان بدر

قران در سوره 3، آیه 123 به جنگ بدر اشاره کرده است:

وَلَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَأَنْتُمْ أَذِلَّةٌ فَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ

خداوند شما را در بدر ياری كرد (و بر دشمنان خطرناك پيروز شديد) در حالی كه شما (نسبت به آنها) ناتوان بوديد پس از „خدا بپرهيزيد (و در برابر دشمن مخالفت فرمان پيامبر نكنيد) تا شكر نعمت او را بجا آورده

وآژه نصر در این سوره به معنی „یاری کردن برای پیروزی“ نیست ( چون اینجا جنگی اتفاق نیآفتاده بود) ، بلکه نصر به معنی „کمک کردن“ است

اصل سوره 3، آیه 123 بدون نقطه در این نسخه در دست است:

from the facsimile of the ḥiǧāzī codex of the Qurʾān BNF 328a, folio
5b, line 16

به نقل از زبان شناس آلمانی – لبنانی کریستف لوکزنبرگ در وآژه „ببدر“ نقطه دوم از سمت راست را ویرایشگران اشتباهی گذاشتند ( زیادی گذاشتند ) درست آن „بدـدر“ است و نه ببدر

همچنین دو دنده، یا دو خط وآژه

متفاوت هستند ، اولی عمودی است و دومی به طرف چپ خم شده است (ܥ) ، اما دنده دومی ( حرف دومی ) که به طرف چپ خم شده است در زبان :سوری ع خوانده می شود

ܥ Syrica = عـ Arabic

لوکرنبرگ اشاره می کند که اصل وآژه „ببدر“ بدون نقطه بوده و کافی است نقطه دوم را حذف کنیم و به جای آن ع (در زبان سوری: ܥ ) بگذاریم که ببدر می شود: “ بعذر“

bi-idr ܥ ( Syrica ) = بعذر (Arabic)

. لوکزنبرگ ادامه می دهد ریشه وآژه بعذر ( bi-idr) در زبان سوری آرامی edra است به معنی گروه کمکی

the Syro-Aramaic word

/ʿeḏrā.

پس از تغییر „ببدر“ به „بعذر“ سوره 3، آیه 123 چنین خوانده می شود :

خداوند با یک گروه کمکی ( آسمانی ) از شما پشتیبانی کرد – پس از خدا بترسید تا شكر نعمت او را بجا آورده باشید .

ویرایشگران در برگداندن قران از سوری به عربی در سوره 3، آیه 123دچار اشتباه شدند ، آنها حرف “ سوری – آرامی ܥ که ع است ب فهمیدن و وآژه „بعذر“ به معنی گروه کمکی ( در زبان سوری آرامی ) را به ببدر ( به مکان یک جنگ ) برگرداندند به زبان ساده تر: „گروه کمکی“ در زبان سوری – آرامی تبدیل شد به „جنگ بدر“ در زبان عربی

———————————–

which results in the reading: (Syriac) ܥ = (Arabic) بعذر / bi-ʿiḏr

بدـدر

Syriac ܥ = Arabic عـ/ ʿayn ;

ܥ/ ayn:

///////////////////////////////////////////

إِنْ تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَإِنْ تُصِبْكُمْ سَيِّئَةٌ يَفْرَحُوا بِهَا وَإِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا لَا يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَيْئًا إِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ 120

اگر به شما خوشى رسد آنان را بدحال مى ‏كند و اگر به شما گزندى رسد بدان شاد مى ‏شوند و اگر صبر كنيد و پرهيزگارى نماييد نيرنگشان هيچ زيانى به شما نمى ‏رساند يقينا خداوند به آنچه مى كنند احاطه دارد

///////////////////////////////////////

بدـدر

ا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِنْ دُونِكُمْ لَا يَأْلُونَكُمْ خَبَالًا وَدُّوا مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاءُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْآيَاتِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ 118

اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد از غير خودتان [دوست و] همراز مگيريد [آنان] از هيچ نابكارى در حق شما كوتاهى نمى ‏ورزند آرزو دارند كه در رنج بيفتيد دشمنى از لحن و سخنشان آشكار است و آنچه سينه‏ هايشان نهان مى دارد بزرگتر است در حقيقت ما نشانه‏ ها[ى دشمنى آنان] را براى شما بيان كرديم اگر تعقل كنيد

/////////////////////////////////////////

هَا أَنْتُمْ أُولَاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلَا يُحِبُّونَكُمْ وَتُؤْمِنُونَ بِالْكِتَابِ كُلِّهِ وَإِذَا لَقُوكُمْ قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنَامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ 119

هان شما كسانى هستيد كه آنان را دوست داريد و [حال آنكه] آنان شما را دوست ندارند و شما به همه كتابها[ى خدا] ايمان داريد و چون با شما برخورد كنند مى‏ گويند ايمان آورديم و چون [با هم] خلوت كنند از شدت خشم بر شما سر انگشتان خود را مى‏ گزند بگو به خشم خود بميريد كه خداوند به راز درون سينه‏ ها داناست 119)

جنگ صفین، یا جنگ های ارتداد

„جنگ‌های ارتداد یا جنگ‌های رِدّه ( حُروبُ الرِّدّة) مجموعهٔ جنگ‌هایی است که اندکی پس از درگذشت محمد میان شماری از قبایل مرتد عرب و مسلمانان در زمان خلافت ابوبکر درگرفت“. (ویکی پدیا )

تنها حریف علیه حاکمیت معاویه علی در جنگ صفین بود و ما از او اطلاعات مطمئنی داریم . اسناد سنتی مسلمانان نام های زیادی را منتشر کرده اند، نام های خلیفه ها و نام های فرمانده هان. اما درستی تاریخی چهار خلیفه اول خیلی مشوک به نظر می رسد و فرمانده هان هم در یک زمینه غیرممکن تاریخی قرار داده شده اند – تسخیر همانند سرزمین ها با فرمانده ای از حجاز. بدین ترتیب ما کم می توانیم با این اسم ها که در اسناد اسلامی انتشار یافته اند تاریخ تدوین کنیم.

the Only contender for supremacy against Muawiyah of whom we have reliable knowledge is Ali, whom Muawiyah fought at the Battle of Siffin (36/657 ). The Muslim traditions provide a wealth of names , both of the caliphs before Muawiyah, and of field commanders. But the historicity of the four first caliphs is highly suspect, and the commanders are placed within an impossible historical framework – the unified conquest commanded from the Hijaz – so that we can make little history out of the occurrence of names in the Muslim sources . It is likely that the tales of the Riddah campaigns are back-projections of events that occurred in the period leading up to Siffin

What we do know is that Muawiyah’s power base was the Damascus area; that he relied for his power, not on the settled Arab population but on the desert tribes; and that among these were some whomhe imported ( as had the Byzantine government before him) from the south. By ca 640 C.E. he had amassed enough power to be acknowledged as governor of Syria. In our opinion he was ruler of Syria, for there is no evidence outside the Abbasid sources that the Rasidum caliphs actually ruled , i.e., that was any all-َArab ruler before Muawiyah

To sum up the evidence regarding the political events: the local written sources down to the early 8th century do not provide any eviidence that a planned invasion of Arabs from the peninsula occurred, and that great and dramatic battle ensued which crushed the Byzantine army and vanquished the empire.

اخبار سبئوس ( تاریخ نویس ارمنی ) و گاهشمار خوزستان از جنگ های عرب های مسلمان در قر

تاریخ نویسان سنتی از سه جنگ بین اعراب مسلمان و ارتش بیزانس خبر داده اند: اولین جنگ که به جنگ اجنادین ( بیت غوفرین – اسرائیل ) شهرت دارد در سال 634 اتفاق افتاد ، در جنگ دوم اعراب دمشق را تصرف کردند (635 ) و جنگ یرموک ( 636 ) در کنار رودخانه یرموک ( سوریه ) جنگ سوم بود. در این سه جنگ اعراب موفق شدند ارتش یبزانس را به عقب نشینی از جنوب سوریه و فلسطین به طرف شمال مجبور کنند :

“ And according to the Traditional Account, there more years of warfare followed, bringing the great Battel of Ajnadayn (634), the fall of Damasus (635 ) , and finally the Battle of the yarmuk ( 636), which resulted in the withdrawal of the defeated empire to the north, leaving southern Syria and Palestine to the Arabs. “ ( Nevo and Koren)

از طرف دیگر نویسندگان این مناطق ( سوریه و فلسطین) از این حنگ ها خبر نداده اند و گاهشمار های بعدی نیز به این سه سال آشوب اشاره ای نکردند:

„Yet both during these years and after them, the local writers recorded very few references to these tumultuous events in their nonhistorical works, and not much more in the chronicles“.

نویسندگان معاصر ( در زمان جنگ ها ) از این جنگ ها خبری ندادند ، اما مدت زمانی بعد که نویسندگان مسلمان از این جنگ ها خبر دادند نویسندگان یونانی و سوریه ای هم به این رویدادها اشاره کردند. این نویسندگان سوری و یونانی اخبار خود را از تاریخ نوسان مسلمان گرفتند

No description of specific events of the conquest can be found in the region’s contemporary extra-Muslim literature until much later, when the Syria and Greek authors began to borrow from the by-now-established Muslim historiography

اخبار بعدی از جنگ های اعراب از سبئوس ، تاریخ نویس ارمنی اواخر قرن 7 ، است که به جنگ قادسیه و یرموک اشاره کرده است و همچنین از گاهشماره دستکاری شده خوزستان

The closest we get to a specific description is the work of Sebeos, an Armenian historian writing in the late 7th century. He has two accounts of battles which modern scholars have assumed to be those of the Yarmuk and Qadisiyyah. these, like the garbled echoes in the Khuzestan Chronical,

تاریخ نویسان سوری و یونانی قرن 7 اشاره ای به این جنگ ها که سبئوس از آنها خبر داده است نکرده اند.

In the 7thcentury Syriac and Greek literature we have not even the little that we find in Sebeos.

تاریخ سبئوس و گاهشمار خوزستان که برای تاریخ نویسان ایرانی اسناد درست و مهمی از حمله اعراب به ایران به شمار می آیند رونوشت اخبار تاریخ نویس های مسلمان قرن 8 و 9 هستند

////////////////////////////////////

And according to the Traditional Account, there more years of warfare followed, bringing the great Battel of Ajnadayn (634), the fall of Damasus (635 ) , and finally the Battle of the yarmuk ( 636), which resulted in the withdrawal of the defeated empire to the north, leaving southern Syria and Palestine to the Arabs. Yet both during these years and after them, the local writers recorded very few references to these tumultuous events in their nonhistorical works, and not much more in the chronicles. No description of specific events of the conquest can be found in the region’s contemporary extra-Muslim literature until much later, when the Syria and Greek authors began to borrow from the by-now-established Muslim historiography. The closest we get to a specific description is the work of Sebeos, an Armenian historian writing in the late 7th century. He has two accounts of battles which modern scholars have assumed to be those of the Yarmuk and Qadisiyyah. these, like the garbled echoes in the Khuzestan Chronical, will be considered later in this chapter . In the 7thcentury Syriac and Greek literature we have not even the little that we find in Sebeos. It is the much less “ dramatic “ fact of Arab rule which the contemporary writers mobilize to teach the lesson of divine grace.

This situation should at least suggest the possibility that the fact of Arab rule was the most dramatic event available : there had simply been nothing more dramatic or catastophic on which to focus in the process of changing rulers. That, in our opinion, is the most likely explanation why the plain fact of Byzantium’s loss of the East was a favorite “ divine punishment“ theme of non-Chalcedonian works, while they make no use if the empire’s loss of battles
Because there is this vacuum in the contemporary texts, it is very easy for even the most careful scholar who accepts the Traditional Account to read it into them unawares – as even Brock does, for instance, when he remarks that in the Monophysite sources “ the Arab invasion are seen primarily as a punishment….. In fact the passages to which he refers do not mention invasions, but only the loss of the provinces by byzantium, seen as god’s punishment for the persecution of the Monophysites. The “ Ishmaelites “ are seen as God’s agents in effecting this punishment, but how they did it we cannot tell. of the invasion and the battles that Byzantium lost there is no sign (S.109)

———————————————–

Nor did the “ conflict“ between Byzantium and the Arab rulers of her erstwhile provinces stop the pilgrim traffic to the Holy Land. Throughout the whole period from the Takeover to the Crusades, Christian pilgrim of every nationality continued to flow to al-Sam in general and Jerusalem in particular. The enriching influence on Mesopotamia of the trade route to Trebizond, as opposed to the Byzantine economic blockade of the Syrian coastal ports, probably resulted in shifting the center of wealth to Mesopotamia, wich may help to explain why the Abbasids moved the political center from Syria to Mesopotamia when they came to power in the mid-2nd/8th century

،https://service4.szarchiv.de/hh03/hh03.ashx?

req=pagehtm&bid=SZ20200609S7264371.SZ.SZ.def.def.0..NT&uid=libnetubmuenster&usi=10004&ugr=ugroup%5Fabo%5Flibnetretro&z=Z08804 . هنر

Every religion has cavalry, and the cavalry of this religion are the men, who appear i the isnads. The isnad is the believer’s weapon

The isnād is the believer’s weapon.“ Er sagte auch: „The isnād is tradition’s adornment, so he who attends to it is happy

the isnād pertains to the religion; were it not for the isnād, whoever wished would say what he wanted

هگل در پدیده شناسی ذهن (Die Phänomenologie des Geistes ) اشاره کرده که „کلیت حقیقی است“ ( Das

Wahre ist das Ganze) و آدرونو در رد هگل گفته گفت: کلیت دروغ ، نا درست است ( Das Ganze ist das Unwahre)، آیا برای آدرونو همه چیز fake news بود

http://www.almuslih.org/Library

/Hoyland,%20R%20-%20Arabia%20and%20the%20Arabs.pdf

———————————-

http://www.islam-and-muslims.com/Quran-Historical-Context.pdf

صُلح امام حسن(ع)، قرارداد صلحی میان امام حسن(ع) دومین امام شیعیان و معاویه فرزند ابوسفیان، که در سال ۴۱ قمری بسته شد. این توافقنامه بعد از جنگی صورت گرفت که بر اثر زیاده‌خواهی معاویه و خودداری او از بیعت با امام حسن(ع) به عنوان خلیفه مسلمانان روی داد. گفته‌اند که خیانت برخی سرداران سپاه امام حسن(ع)، حفظ مصلحت مسلمانان، حفظ جان شیعیان و خطر خوارج از دلایل تن دادن امام حسن(ع) به این صلح بوده است. بنابر این صلح‌نامه‌، حکومت از امام حسن(ع) به معاویه واگذار می‌گشت

n der vorislamischen Zeit werden die Araber sich bei ihren alltäglichen

Kommunikationen meist auf Arabisch verständigt haben (bis auf jene Araber in Syrien und Mesopotamien, die selbst Aramäisch sprachen); wollten sie aber etwas schriftlich

fixieren bediente sich man in der vorislamischen Zeit offenbar häufig aramäisch-nabatäischen Schrift, die weithin im Gebrauch war. In dem Maße jedoch, wie in den arabischen Sprachräumen das Aramäische als Lingua Franca mehr und mehr durch das Arabische als offizieller Sprache ersetzt wurde , bediente man sich des arabischen auch auch als Schriftsprache ( Kurt Bangert)

کی قران را نوشت و در چه زمانی

اسلام شناسان سنتی ادعا می کنند که قران در زمان عثمان، خلیفه سوم، جمع آوری و نوشته شده ، اما هیچ نشانه، یا سندی از این قران عثمان تا به امروز پیدا نشده است

https://www.spiegel.de/spiegel/print/d-51074774.html

https://www.youtube.com/watch?v=ur1dDYgZBlM

https://www.jstor.org/stable/26590014?seq=5#metadata_info_tab_contents

https://www.youtube.com/watch?v=mn6L2poLonM

https://www.jstor.org/stable/23983335?seq=1

file:///C:/Users/chubin/Desktop/SeitenNavigator.htm

این هشام ، تاریح نویس عرب قرن 9 ، که زندگینامه محمد را نوشت اشاره می کند : “ محمد بارها یک

جوان مسیحی را ملاقات می کرد. این جوان مسیحی درس های را به محمد آموزش داد که بعد محمد ایندرس ها را بیان کرد“ ( وحی ؟ ). همچنین در زندگینامه محمد نقل شده که محمد در سن دوازده سالگى همراه عموى خود، ابوطالب، با کاروانی برای تجارت رهسپار دمشق شد. در روستایی در نزدیکی دمشق “ راهبى به نام بحیرى که در صومعه ای زندگی می کرد و از علوم مسیحى آگاه بود، برای ابوطالب و محمد غذا تهیه کرد“.
ابوطالب از راهب سوال می کند به چه دلیل ما را به غذا دعوت کردی و بحیرا جواب می دهد: „چون ابرى روشن بر سر رسول اکرم (ص) سایه افکنده بود „. این زندگینامه ادامه می دهد که راهب „برخى خصوصیات را در آن حضرت به دقّت بررسى کرد و خطاب به ایشان گفت: “ اى پسر تو را به لات و عزّى سوگند می دهم که از هر چه سؤال میکنم به من پاسخ دهى، حضرت فرمود مرا به آنها سوگند مده که از هیچ چیز به اندازه آن‏ها نفرت ندارم…. بحیرا سؤالاتى را مطرح کرد و حضرت پاسخ داد که مطابق دانسته‏ هاى آن راهب بود. آن گاه به مهر نبوّت که در میان دو شانه پیامبر بود نگریست“. نه فقط این هشام، بلکه مسیحیان نیز داستان راهب بحیرا را به طور دیگری و اینگونه تعریف کرده اند: راهب بحیرا 40 بیت ( سرود) از ایمانش را برای محمد خواند که بعد محمد این بیت ها را به عنوان وحی بازگو کرد. طبق این خبر مسیحیان از راهب بحیرا وحی محمد در حقیقت سرود های مسیحی بودند و قران یک متن مسیحی است. مسیحیان با پخش داستان راهب بحیرا در دوران مامون این هدف را دنبال می کردند که مسلمان به آزار و تعقیب مسیحیان خاتمه دهند، مالیات زیاد از آنها مطالبه نکنند. چون اصل، یا مبدا اسلام مسیحی است، اما این داستان راهب بحیرا یک واقعیت تاریخی را نیز بازگو می کند و آن گذار مذهب نستوری ( مسیحیت شرقی ) اعراب و ایرانیان در ایران به اسلام در دوران عباسیان است.

یکی از این سرود های راهب بحیرا می تواند سوره 97 باشد:

1 – ما [قرآن را] در شب قدر نازل كرديم
وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ
2 – و از شب قدر چه آگاهت كرد
لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ
3 – شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است
يْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ
4 – در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر كارى [كه مقرر شده است] فرود آيند
تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ
5 – آن شب تا دم صبح صلح و سلام است
سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ

اول اینکه این سوره اشاره ای به قران نکرده است و همچنین قران در یک شب نیز نازل نشده، بلکه بر طبق روایات ها محمد سوره های قران را در طول ۲۳ سال دریافت کرده است. برای آشتی دادن این دو دیدگاه مفسران مسلمان این طرح را پیشنهاد کرده اند که فرشتگان ابتدا قران را در یک شب به پایین‌ترین سطح آسمان فرود آورده‌اند و جبرئیل از آن جا به طور تدریجی متن قران را به محمد در مکه و مدینه وحی کرد.

به نقل از زبان شناس آلمانی – لبنانی کریستف لوکزنبرگ سوره 97 ( سوره القدر ) در اصل خبر از تولد مسیح می دهد و نه از نازل شدن قران. ویرایشگران قران در برگرداندن وآژه های بی نقطه به نقطه دار دچار اشتباه شدند. در سطر 3 حرف ش در وآژه “ شهر“ به معنی ماه باید به حرف س ، به سهر، از ریشه سوری آرامی ( Shahra) به معنی “ نگهبان شب “ برگردانده شود که پس از حذف نقطه ش سطر 3 این معنی را می دهد:

„شب قدر از هزار نگهبان شب ارجمندتر است “ و نه از هزار ماه.

به امکان زیاد سطر 3 سوره 97 از سرود “ تولد مسیح “ که کشیش مسیحی قرن 4 „ماراپرم سریانی “ (وفات 373 ) آن را سروده است اقتباس شده:

ما نمی خواهیم بیدار ماندن امروزمان را مانند بیدار ماندن معمولی به شمار بیآوریم – یک جشن است که اجرت آن “ „.صدبار بیشتر است

Let us not count our vigil as everyday vigils;—it is a feastday whose wage increases a hundredfold. (Ephrem’s Nativity Hymn No. 21)

در سطر4 ریشه وآژه عربی “ امر“ از وآژه آرامی ممرا ( memra) است که از زبان آرامی گرفته شده

the Qur’ānic word ’amr sometimes displays equivalence with the Aramaic word from the same root, memrā. (Daniel A. Beck)

:به نقل از لوکزنبرگ وآژه آرامی ممرا به معنی سرود است که پس از تصحیح سطر 4 این خبر را می رساند

( در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى سرور خود ( مسیح) سرود فرود آورند ( سرود آوردند

: این سطر چهار نیز از سرود کشیش سوری ماراپرم سریانی اقتباس شده است

„امروز فرشته و ابر فرشته ( اسرافیل ) فرود آمدند و یک سرود جدید برای ستایش زمین خوانند“

Today the angels and even the archangels—came down to sing a new song of
praise on earth.—by this mystery they come down and rejoice with vigils

. لوکزنبرگ ادامه می دهد که وآژه های شب، محافظان شب ، فرشته ، روح و صلح که سوره 97 به آنها اشاره کرده است وآزه های هستند که در انجیل „لوقا 2“ آمده اند است. این بخش از انجیل اشاره به فرشته ای می کند که شب به چوپان های که از دام های خود حفاظت می کردند خبر تولد مسیح را می دهد :

And there were shepherds residing in the fields nearby, keeping watch over their flocks by night. Just then, an angel of the Lord stood before them, and the glory of the Lord shone around them, and they were terrified. But the angel said to them, “Do not be afraid! For behold, I bring you good news of great joy that will be for all the people: Today in the city of David a Savior has been born to you…..and on earth peace to men

و همچنین سوره 97 نیز ترجمه و تغییر سرود “ تولد مسیح“ به عربی از کشیش مسیحی „ماراپرم سریانی “ است

Yet the ‘hymns’ reading makes so much sense here, and the usual Arabic reading is so peculiar (which is why Paret translates it in a hypostatic sense), that it is difficult to see how the ’amr reading could have been original. Dye has proposed an innovative solution to this problem,
83 noting that the correct Syriac term here would have been a form of zmar, which is what Ephrem’s Hymn No. 21 uses in its fifth strophe to describe the song sung by the Christmas celebrant: “But let us sing [nzammer] the birth of the First-born—how Divinity in the womb wove itself a garment.” Borrowings from the Syriac zmr root are attested in Arabic as psalm (tazmīr) and chant (mizmār). In the Qur’ānic rasm, the word zmar would be identical to ’amr
except that it begins with the letter zā’ rather than ‘ayn.84 If just one letter in the Qur’ānic rasm was changed, the parallel would be perfect.
And both Sinai and Dye have shown that Q 97:4
was subjected to greater interpolation (Sinai actually argues that the entire fourth verse is ‘very likely’ an interpolation), so changing just one letter to make it less objectionably Christian, while preserving the rhyme, would not seem improbable. But does any other evidence support Dye’s
theory that a derivative of zmr might have been changed to read ’amr?

„if the facts do not conform to the theory, so much the worse for the facts“

https://books.google.de/books?id=kJUelxbOxPIC&pg=PA29&dq=ephrem+beck+csco&hl=de&sa=X&ved=0ahUKEwiXkd3G2s7nAhUQ0qYKHRWzBW4Q6AEINDAB#v=onepage&q=ephrem%20beck%20csco&f=false

Qadr is usually translated as destiny, decree, determination, or divine power. The Qur’ān normally uses derivations of the triliteral root qāf
dāl rā (ر د ق ) to mean power, measuring, determining, or restricting. As the specific noun form
used in Q 97, it is used to mean appraisal (Q 6:91 and Q 39:67), estimation (Q 22:74), and
measure (Q 65:3). Q 97 uses qadr with that same literal meaning – not ‘destiny’ or ‘decree,’ as
it is usually more loosely translated, but rather ‘process of measuring/restriction.’

https://corpuscoranicum.de/kontexte/index/sure/97/vers/1/intertext/147/redirect/1

https://www.academia.edu/12623061/Illibration_or_Incarnation_A_critical_assessment_of_Christoph_Luxenberg_s_alleged_Christmas_liturgy_in_surah_97

http://almuslih.org/Library/Beck,%20D%20-%20The%20Annunciation.pdf

https://vdocuments.mx/document/aweihnachten-im-koranaoe-oder-anacht-der-bestimmungaoe-eine-n-weihnachtenpdf.html

سوره قدر (97 )، سوره نازل شدن قران، یا سوره تولد مسیح

1 – Verily! We have sent it (this Qur’an) down in the night of Al-Qadr (Decree)
2 – And what will make you know what the night of Al-Qadr (Decree) is?
3 – The night of Al-Qadr (Decree) is better than a thousand months (i.e. worshipping Allah in that night is better than worshipping Him a thousand months, i.e. 83 years and 4 months).
4 -Therein descend the angels and the Ruh [Jibrael (Gabriel)] by Allah’s Permission with all Decrees,
5 – Peace! (All that night, there is Peace and Goodness from Allah to His believing slaves) until the appearance of dawn.

متن سوره 97 پس از تغییر وآژه ها1

ما [مسیح را] در شب قدر فرستادیم
2- و از شب قدر چه آگاهت كرد
3- شب قدر مزیت دارد به هزار نیایش شبانه
4- در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان سرود های را با خود آوردند5- [آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است

lukas

The Gospel According to Luke

Now in those days a decree went out from Caesar Augustus that a census should be taken of the whole empire.a2This was the first census to take place whilebQuirinius was governor of Syria. 3And everyone went to his own town to register.

4So Joseph also went up from Nazareth in Galilee to Judea, to the city of David called Bethlehem, since he was from the house and line of David. 5He went there to register with Mary, who was pledged to him in marriage and was expecting a child.

6While they were there, the time came for her Child to be born. 7And she gave birth to her firstborn, a Son. She wrapped Him in swaddling cloths and laid Him in a manger, because there was no room for them in the inn.

The Shepherds and the Angels

8And there were shepherds residing in the fields nearby, keeping watch over their flocks by night. 9Just then, an angel of the Lord stood before them, and the glory of the Lord shone around them, and they were terrified. 10But the angel said to them, “Do not be afraid! For behold, I bring you good news of great joy that will be for all the people: 11Today in the city of David a Savior has been born to you. He is Christ the Lord! 12And this will be a sign to you: You will find a baby wrapped in swaddling cloths and lying in a manger.”

13And suddenly there appeared with the angel a great multitude of the heavenly host, praising God and saying:

14“Glory to God in the highest,

and on earth peace to men

on whom His favor rests!”

15When the angels had left them and gone into heaven, the shepherds said to one another, “Let us go to Bethlehem and see this thing that has happened, which the Lord has made known to us.”

16So they hurried off and found Mary and Joseph and the Baby, who was lying in the manger. 17After they had seen the Child, they spread the message they had received about Him. 18And all who heard it were amazed at what the shepherds said to them. 19But Mary treasured up all these things and pondered them in her heart.

20The shepherds returned, glorifying and praising God for all they had heard and seen, which was just as the angel had told them.

————————–

سوره ۹۷: القدر

إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ ﴿۱﴾

ما [قرآن را] در شب قدر نازل كرديم (۱)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ ﴿۲﴾

و از شب قدر چه آگاهت كرد (۲)

لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿۳﴾

شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (۳)

تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ ﴿۴﴾

در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر كارى [كه مقرر شده است] فرود آيند (۴)

سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿۵﴾

[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (۵)

سوره 97 به انگلیسی:

این که قران در یک شب نازل شده بر خلاف روایاتی است که محمد قرآن را به طور تدریجی در طول ۲۳ سال آخر زندگی‌اش دریافت کرده است. برای آشتی دادن این دو دیدگاه مفسران مسلمان این طرح را پیشنهاد کرده اند که فرشتگان ابتدا آن را در یک شب از «لوح محفوظ» (کتاب آسمانی خداوند به پایین‌ترین سطح آسمان فرود آورده‌اند و آن را جبرئیل از آن جا به طور تدریجی به محمد در مکه و مدینه وحی کرد.

حالا زبان شناس آلمانی – لبنانی کریستف لوکزنبرگ معتقد است که ریشه های آرامی سوری وآژه های سوره 97 خبر از تولد مسیح می دهند و نه از نزول قران. همچنین در این سوره از وآژه های “ شب“، “ فرشته“ و صلح “ استفاده شده که در ادبیات خبر از تولد مسیح نیزبه کار گرفته شده اند.
متن سوره 97 پس از تغییر وآژه ها

1- ما [مسیح را] در شب قدر فرستادیم
2- و از شب قدر چه آگاهت كرد
3- شب قدر مزیت دارد به هزار نیایش شبانه
4- در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان سرود های را با خود آوردند
5- [آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است

////////////////////////////////////////////////

ما [قرآن را] در شب قدر نازل كرديم 1

2 و از شب قدر چه آگاهت كرد

شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است 3

در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر كارى [كه مقرر شده است] فرود آيند 4

5 [آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است

The basic problem with the use of written source is that, while purporting to tell us “ what really happened, it actually tells us only what the author thought hat happened or wanted to believe had happened or wanted others to believe hat happened

https://mikhak.mfa.gov.ir/form/landing.xhtml

http://ensani.ir/file/download/article/20110219094521-تصویر%20و%20تصویرپردازی%20و%20انسجام%20ساختاری%20متن%20در%20پرتو%20قرائت%20تنگاتنگ%20سوره%20والعادیات.pdf

http://web.uni-frankfurt.de/irenik/relkultur180.pdf

————

Dabei ist Luxenberg bei allem philologischen Kombinationsgeist völlig entgangen, dass man durch eine zusätzliche Veränderung der Diakritika und dem dadurch sich ergebenden Wechsel von ي„ y“ zu ن „n“ und vom arabischen Schluss-„n“ ن zu ب„ b“ in عين’ īn(in), bzw. ‘īn(un) in Sura 44, 54; 52, 20; 56,
22 tatsächlich zu der Neulesung عنب حور ḥūr ‘inab gelangen könnte = „weiß an Weintrauben“, ohne auf Ephraem zu rekurrieren. Dies möge als Exempel dafür dienen, wie man im willkürlichen Spiel mit
Buchstabenformen und Diakritika beinahe alles „beweisen“ kann, wenn man nur will

——————————————

The Grape in the cluster is a type representing the righteous in the Nation; and the blessing in it, him who was promised to Abraham,

Robert Murray, Symbols of Church and Kingdom: A Study in Early Syriac Tradition,, Cambridge university Press 1975, P. 119

Yahweh says this: As when a bunch of grapes is found still to have juice in it, people say, ‚Do not destroy it, for it contains a blessing,‘ so I shall act for my servants‘ sake, I shall not destroy them all.

8. Thus says the LORD: When the juice is pressed from grapes, men say, „Do not discard them, for there is still good in them“; Thus will I do with my servants: I will not discard them all;

„Whoever has abstained from wine on earth, for him do the vines of Paradiese yearn. Each one of them holds out to him a bunch of grapes . And if a man has lived in chastity, they [ fem] receive him into a pure bosom, because he as „a monk did not fall into the bosom and bed of earthly ( muhammd, p. 384)

کریستف لوکزنبرگ، زبان شناس آلمانی – لبنانی ، و سوره 44 آیه 54 (حور عین )

وزوجنهم بحور عین „: [آرى] چنين [خواهد بود] و آنها را با حوريان درشت‏ چشم همسر مى‏ گردانيم „

نه فقط قران ، بلکه همچنین کشیش سوری قرن 4 „ماراپرم سریانی“ (وفات 373 ) هم به حوریان بهشت اشاره کرده:

هر کس در روی زمین شراب ننوشد در بهشت دسترسی به انگور فراوان دارد و هر کسی که روی زمین پاکدامن باشد در بهشت سینه ( زنان) را در آغوش می گیرد:

„Whoever has abstained from wine on earth, for him do the vines of Paradiese yearn. Each one of them holds out to him a bunch of grapes . And if a man has lived in chastity, they [ weiblich] receive him into a pure bosom, because he as „a monk did not fall into the bosom and bed of earthly“
( Ephrem the Syrian)

قدیمی ترین نسخه قران بدون نقطه نوشته شده بود ( نگاه کنید به قران بیرمنگام ) اوائل قرن 8 ( در دوران خلافت عبدالملک مروان) ویرایشگران قران را نقطه گذاری کردند. به نقل از زبان شناس آلمانی – لبنانی کریستف لوکزنبرگ در قران „بخش های تاریک“ ، یا واژه های نامفهومی مشاهده می شوند. این بخش های تاریک را ویرایشگران نتوانستند به درستی به عربی برگردانند. بخصوص ویرایشگران در نقطه گذاری حروف های بی نقطه اشتباه کردند. لوکزنبرگ برای روشن کردن این بخش های نامفهوم در قران به ریشه های آرامی – سوری این حروف رجوع می کند. لوکزنبرگ ادامه می دهد که می توان با مشخص کردن ریشه های آرامی – سوری این حروف نامفهوم معنی درست این بخش های تاریک قران را روشن کرد، فهمید. به عنوان مثال لوکزنبرگ به آیه “ حور عین “ اشاره می کند. در این آیه وآژه حور زیاد مهم نیست، بلکه وآژه “ زوجنهم “ به معنی „همسر گرفتن „مهم است. اگر ما دو نقطه „زوجنهم“ را حذف کنیم ( نقطه „ز“ و „ج“ ) و آنرا به “ روحنهم “ برگردانیم معنی این واژه می شود „استراحت کردن“.

اما چون ویرایشگران قران بر این باور بودند که منظور وآژه „و زوجنهم“ (ازدواج کردن ) ازدواج مردان است می بایست دو اصطلاح بعدی آیه “ حور عین“ به زنان مربوط شود که به همسر مردان در می آیند. وآژه „زوجنهم“ ویرایشگران را مجبور به این تفسیر از سوره “ حور عین “ کرد. به نقل از لوکزنبرگ ریشه واژه „حور“ از زبان آرامی ( hwar) به معنی سفید است ( حور حالت جمع حوارء“ hawra“ و مونث است)، که ویرایشگران آنرا به حوری نسبت دادند. ویرایشگران بر این باور بودند که وآژه حور از حوری ( که در قران نیآمده ) مشتق می شود

دانشنامه اسلام (Encyclopaedia of Islam ) واژه „حور“ را اینچنین شرح می دهد:

„زنی که چشم های بزرگ سیاه دارد که مغایر است با سفید بودن پوست او. جمع حور ، حوریان، در قران به “ .دخترانی ( باکره ) نسبت داده می شود که در بهشت در خدمت دینداران هستند

a woman whose big black eyes are in contrast to their whites and to the whiteness of the skin. The plural hur is a substantival adjective used in the Kuran for the virgins of paradise promised to the believers

وآژه سوری آرامی “ عین“ (حالت جمع ) از صفت عیناء را ویرایشگران به معنی „چشم های بررگ“ تفسیر کردند و آنرا به چشم های بزرگ حوری مربوط دانستند. حالا لوکزنبرگ معتقد است که این توضیح اشتباه است، چون اگر ما „حور عین“ را لغت به لغت معنی کنیم می شود „چشم های سفید “ که بی .معنی است . پس باید “ حور عین “ معنی دیگری داشته باشد.

اما معنی درست وآژه „عین“ چیست ؟

1. theThe Arabic term for the poplar is probably borrowed from Classical Syriac ܚܘܪܐ‎ (ḥawwərā), considering that
  the range of distribution of the white poplar is outside Arabia, but inside the Aramaic language area
  Syriac root as well as this Syriac word are in broader use for terms related to whiteness in general and in botanical application
2. the Arabic has multiple vocalizations, ḥawwar, ḥawar, hawr (dialectally also ḥōr and ḥūr), of which ḥawwar sounds foreign for a plant name
But the insinuation by Alexander Borg 2007 that every Arabic word in this root denoting whiteness is a “substratal reflex” from Aramaic is to be dismissed. Such a separation is not conceivable: The Arabic root means in as much “contrasting white” as it means “returning”, “changing one’s position or state”. In the same section Borg fails to earmark يَرَقَان‎ (yaraqān, “blight; jaundice”) as Aramaic-borrowed or to outline any causally plausible chronology of color expressions.

„hur“ ist zwar formal Arabisch, es ist ein Femino-Plural, aber die Wurzel ist Aramäisch und heißt „weiß“.

https://books.google.de/books?id=oRoPO9v5X_wC&pg=PA31&lpg=PA31&dq=luxenberg,+hur+inj&source=bl&ots=uLSVwuubkB&sig=ACfU3U10VTzoyU9hvW-G5W5vNsUdTg70bQ&hl=de&sa=X&ved=2ahUKEwil0LeHh9bmAhUL26QKHX_eAQA4ChDoATABegQICxAB#v=onepage&q=luxenberg%2C%20hur%20inj&f=false

In syrisch-christlichen Hymnen des Kirchenlehrers Ephraem der Syrer (306-373 n. Chr.) wurden solche Weinreben besungen. Diese berühmt gewordenen Hymnen, die schon früh u.a. ins Griechische und Armenische übersetzt wurden, fanden ihren Niederschlag auch im Koran. Allerdings wurden die entsprechenden Passagen, teilweise durch die mehrdeutige frühe arabische Schrift bedingt so verlesen und missdeutet, dass deren ursprünglicher Sinn nicht mehr zu erkennen war. So wurde aus dem Adjektiv „hur“, das syro- aramäisch „weisse Weintrauben“ bezeichnet, sog. „Huris oder Paradiesjungfrauen“, aus dem syro-aramäisch metaphorisch gemeinten Ausdruck „´en“(wörtlich „Augen“) = „Juwelen(gleich)“- sofern die „weißen Weintrauben“ mit „Perlen“ verglichen werden -, wurden „Großäugige (Huris), deren Augenweiß mit dem Schwarz kontrastiert“; aus „Erstlingsfrüchten“, unter denen die Seligen „behaglich“ liegen werden, wurden „(Ewige) Jungfrauen“ mit denen sie „verheiratet“ werden“, aus den in der „Weinlaube tief herabhängenden Zweigen“ wurden „in Zelten abgesperrte (vor fremden Blicken abgeschirmte Huris) mit züchtig gesenkten Blicken (die nur auf ihre Gatten beschränkt bleiben)“, aus der Makellosigkeit der paradiesischen Weintrauben die niemand vor den Seligen „berührt“ hat, wurden „Jungfrauen“, die noch niemand vor ihnen „entjungfert“ hat; aus den „hochgezogenen Weinlauben“ wurden „dick gepolsterte Betten“ oder „erhöhte Teppiche“ (auf denen die Huris zu Diensten stehen); aus den „üppigen und saftigen (Früchten)“ wurden schließlich „vollbusige, junge (Huris)“. Desgleichen erweisen sich die vermeintlichen „ewig jungen Knaben oder Burschen“ syro-aramäisch als „eisgekühlte Früchte“, die wiederum – wie die „Huris“ – mit „Perlen“ verglichen werden.

http://www.hikma-online.com/cms/sites/default/files/HIKMA%20IV%20Art%202.pdf

مفهوم آیه „حور عین“ به این صورت تغییر می کند

( 1 “ ما می گذاریم آنها زیر کریستال های سفید ( انگور ) استراحت کنند.“

اما انگور در ادبیات مسیحیت جایگاه بخصوص خود را دارد :

یهوه ، خدای تورات، گفت خوشه های انگور محتوی آب آنگور هستند، مردم می گویند آنگور ها را از بین“ نبرید زیرا در آن دعای خیر نهفته است و من هم به خواسته خدمتکار خود عمل می کنم و انگور ها را نابود „نمی کنم

فرهاد، یا افراهات ( Aphrahat) قدیس، معروف به دانای پارسی یکی از برجسته‌ترین چهره‌های مسیحیتِ قرن چهارم هم به دعای خیر انگور اشاره می کند :

انگور در خوشه نشان می دهد که خوشه از بین نرفته و نماد درستکاری است . فرهاد این موهبت الهی در .انگور را از آدم تا مسیح دنبال می کند

The grape in the cluster shows that as the cluster is not destroyed because of the righteous. Aphrahat traces down the blessing in the grape from Adam to Christ

و به همین علت، به علت موهبت الهی بودن انگور در مسیحیت، خوشه انگور در عبادتگاه مسیحی قبه صخره حکاری شده است:

خوشه انگور در عبادتگاه قبه صخره

قران در سوره „حور عین“ ، در سنت مسیحیت سوری آرامی ، به موهبت الهی انگور اشاره کرده و نه به .حوریان در بهشت

1 – Christoph Luxenberg, Die Syro-Aramäische Lesart des Koran

https://www.jstor.org/stable/25162292?

Search=yes&resultItemClick=true&searchText=Younes&searchUri=%2Faction%2FdoBasicSearch%3FQuery%3DYounes%26amp%3Bfilter%3D&ab_segments=0%2Fbasic_SYC-4802%2Fcontrol&refreqid=search%3A82fa05c36ace469b75b0ea1f3e1f3f13&seq=3#metadata_info_tab_contents

الغادیات در اوائل روز برآورده شدگان

1- شخصی آیه وَ الْعادِیاتِ ضَبْحاً «3» را (و العادیات صبحا) قرائت کرده است و ابن جوزی آن را (و

الغادیات صبحا) روایت نموده است «4»

http://old.aqeedeh.com/content/548/index/22001/chapter/36303/subject/13045/

https://www.arabdict.com/en/deutsch-arabisch/أثر

«أثرن»از«اثاره»به معنای منتشر ساختن،«نقع»به معنای غبار

http://ww.tadabbor.org/Default.aspx?page=tadabbor&SOID=100&AYID=4&TPIV=T6

«أَثَرْنَ» از مادّه «اثاره» به معناى پراکندن «غبار» یا «دود» است، و گاه به معناى «به هیجان آوردن» نیز به کار رفته است،

http://www.alketab.org/فَأَثَرْن

سوره

100

1- وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا

سوگند به اسبان دونده اي كه نفس نفس مي ، زنند

2 – فَالْمُورِياتِ قَدْحاً

سوگند به اسباني كه به سم از سنگ آتش مي جهانند

3 – فَالْمُغيراتِ صُبْحاً

و سوگند به اسباني كه بامدادان هجوم آورند

4 – فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً

و در آنجا غبار برانگيزند

5 – فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً

و در آنجا همه را در ميان گيرند

مفهوم سوره 100 مبهم است و به همین علت برخی از مفسران قران این نامفهومی را در بی نظیربودن و برتری ادبیات وحی می دانند :

offer an excellent example of how the Quranic arabiyya brings forth a dazzling assembly of word meaning and sound defying the contention of both the Arabian sag and the literary rules of classical Arabic literature. It represents the persuasive, arresting construction, pervasive rhythm, and important message of the Quranic arabiyya which has selected and expressed these materials in just this way (Soraya Mahdi Hajjaji- Jarrah )

و برخی دیگر از مفسران ادعا می کنند که اسب های ها دونده در این سوره اشاره به جنگ ، یا جهاد گری :است

سوگند به اسبان دونده ای که همهمه کنان [به سوی جنگ] می تازند“ ( وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا“ (

اما در این سوره مترجمان در نقطه گذاری اشتباه کردند ( سوره های نخستین نسخه های قران بی نقطه “ هستند) . اگر ما در سوره “ وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا “ نقطه ض در واژه ضبحا را حذف کنیم و بجای آن ص، صبحا بنویسیم این معنی را می دهد :

آنها در صبح بیرون می روند که دیگر از جنگ و جهاد خبری نیست در سوره چهار “ فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً“ نیز باید ق در „نقعا“ را به ف، به نفعا برگرداند که دیگر به معنی „غبار“ نیست بلکه این ترجمه درست است :

„و آنها یک عمل خوب را بهتر می دانند „

به نقل از بعضی مفسران قران آیه 3 “ و سوگند به اسباني كه بامدادان هجوم آورند “ مدت زمانی بعد ، برای

بهتر فهمیدن سوره ،100 به متن اصلی اضافه شد

بعد از تصحیح سوره 100 این معنی را می دهد :

1- آنها صبح زود بیرون رفتند

2 – و آتش روشن کردند

4 – که یک عمل خوب انجام دادند

5 – که آنها به خیلی ها اتقدیم کردند

در واقع چون مترجمان درست ترجمه نکردند ( از زبان سوری – آرامی ) از یک سوره صلح جویانه یک سوره جنگی ساختند

کتاب اشعیا (به عبری: ספר ישעיה) اولین کتاب از پیامبران پسین در عهد عتیق کتاب مقدس عبری است

Isaiah 65:8 (NIV) This is what the LORD says: “As when juice is still found in a cluster of grapes and people say, ‘Don’t destroy it, there is still a blessing in it,’ so will I do in behalf of my servants; I will not destroy them all.

( Jesaja 65:8 (NIV) Der Herr sagt: „Wie wenn Saft noch in einer Traube gefunden wird und die Leute sagen: „Vernichte ihn nicht, es ist noch ein Segen darin“, so werde ich es im Namen meiner Diener tun; ich werde sie nicht alle vernichten. )

کَ وَ زَوَّجْناهُمْ بِحُورٍ عينٍ (سوره 44، آیه 54 )
اینچنین ، و آنها را به حور عین تزویج می کنیم، یا:
[ آری سرانجام کار پرهیزکاران ] چنین است ، و حور العین را به همسری آنان درآوریم
حال کریستف لوکزنبرگ، زبان شناس آلمانی – لبنانی، معتقد است که مترجمان این سوره از زبان سوری – آرامی ( زبان اصلی قران ) به عربی دو نقطه به وآژه اصلی „روحنا هم “ اضافه کردند و از „روحنا هم“ زوجناهم ساختند. „روحناهم“ به معنی استراحت کردن است و „زوجناهم“ معنی ازدواج می دهد. در دانشنامه اسلام به واژه حور (در سوره بِحُورٍ ) اشاره شده که حور جمع حورا است و احوار معنی سفید می دهد و نه حوری. ترجمه سوره 44 ، آیه 54، به نقل از لوکزنبرگ چنین است:

.بگذاریم آنها زیر بوته های انگورهای سفید استراحت کنن“ و نه “ انها با حوریان ازدواج کنند“. شهیدان قربانی غلط مترجمان شدند که فکر می کردند در بهشت حوریان منتظر آنها هستند و نه انگور سفید. ( حوری به معنی مروارید سفید – انگور )

It is not clear how Muhammad’s claim to prophecy was at first received or understood by the Christian, Jews, or Samaritans of the area ( or, for that matter, by those of Arabia… ) Chtistian literary sources from the early Islamic period that actually mention Muhammad ( most do not) generally do not call him prophet, but rather refer to him with terms like “ leader,“ „teacher and guide,“ or king“ or note that he was merchant, or that he called people to the worship of one God. Only a century or more after Muhammad’s death do we begin to find Christian sources noting that his followers call him prophet and apostle

http://tertullian.org/fathers/john_bar_penkaye_history_15_trans.htm

https://link.springer.com/chapter/10.1007/978-3-030-13864-6_5

URL: https://all-inkl.com/members/

> Login/Kundennummer: 217800
> temporäres Passwort: QgbYZGyQFc
> (

https://mikhak.mfa.gov.ir/form/registrationOtp.xhtml

https://tak.mfa.ir/form/registrationOtp.xhtml

http://inarah.de/sammelbaende-und-artikel/inarah-1/fruehe-islamgeschichte-nach-inschriftlichen-und-numismatischen-zeugnissen/

بن ( پسر )

تاریخ شناسان عرب خبر داده اند که “ محمد بن الحنفیه “ پسر علی ، خلیفه چهارم، بود از یک زن برده از قبیله حنفیه ( در سوریه )، اینجا بن به این معنی نیست که محمد پسر الحنفیه است که معنی نمی دهد، اینجا بن به این معنی است که محمد از قبیله حنفیه است، مانند عبدالملک بن مروان ( به پهلوی بر روی سکه مرو: عپدالملک ی مروانان )، نه اینکه عبدالملک پسر مروان است ( مروان, پدر عبدالملک, یک شخصیت تاریخی ؟ )، بلکه عبدالملک از قبیله مرو، یا از شهر مرو است: بن در عربی معنی “ از “ ، یا “ آمدن از“ هم می دهد

It is very difficult to ascertain whether Muhammad bn al-Hanafiyyah link with the Alid is fact or fiction – for instance, his name refers to his mother, and there is some dispute in the texts as to who and what she was , too. But after al Muxtar had publicized the link for propaganda purposes, it mattered little whether it was real or imagined: by Abbasid times it was a „fact“ that could be built on

“ Bashear hints that Muhammad bn al-Hanafiyyah was the prophet Muhammad , but we consider that this is probably too far-reaching a conclusion. there is little evidence that Abd al Malik meant Muhammad bn al Hanafiyyah when he inscribed Muhammad rasul Allah in the Dome of the Rock, and ir is not inherently too likely that he would center the new state religion around an Alid. One could conceivably argue , in view of Muhammad bn al Hanafiyya’s studious avoidance of politics for as long as possible, and his repeated refusal to give his clear support to any side, that Abd al-malikwas making a grand bid for his support and the consequent chanceto win the allegiance of the Alid faction. We, however, consider that events from the life of Muhammad bn al-Hanafiyyah were only used at a later date to anchor the Prophet in history „

https://www.jstor.org/stable/25211312?seq=1#page_scan_tab_contents

https://www.islamic-awareness.org/history/islam/coins/drachm28

the thesis of the identity of names evidently already well-established there, since his supporters did not try to identify him with the Mahdi but with the Mansur ( al-Thbari, ii, 1676), a messianic figure originating in Yemenite beliefe …..,As for the Mansur, no flag of his will be turned back

https://books.google.de/books?id=CxIZAnH35AgC&pg=PA129&lpg=PA129&dq=coin+of+mansur&source=bl&ots=1sN6EqnagB&sig=ACfU3U3hCjT61s2so3DVRFBeoZwHqXhlvA&hl=de&sa=X&ved=2ahUKEwjCwteDmrzkAhXDblAKHVJhDkYQ6AEwDnoECAcQAQ#v=onepage&q=coin%20of%20mansur&f=false

ا این حال، ابومسلم در زمان حیاتش با نام عبدالرحمن نیز خطاب می‌شده‌است. این تغییر نام ظاهراً به سبب درخواست

یا دستور ابراهیم امام (یکی از بزرگان خاندان بنی عباس که برای خلع بنی امیه و بدست گرفتن خلافت تلاش می‌کرد^[۵]) صورت گرفته‌است؛ چرا که وی نام و نسب فارسی ابومسلم را دستاویزی برای دشمنان عباسیان می‌دانسته‌است

https://www.cambridge.org/core/services/aop-cambridge-core/content/view/3BD7E273541165D264BDDDE907A02A9B/S0035869X00153018a.pdf

/coin_of_abu_muslim.pdf

————————————

A Coin of Abu MuslimBY R. GUEST(PLATE IV)copper coin (fals) shown in the plate was unearthedrecently during work for irrigation on the lesser Zab.Mr. W. Allard, Director of Irrigation in ‚Iraq, has kindly allowedit to be photographed for publication. The inscriptions on thecoin are :—ObverseCentre ^ 4)1 VI 41 VBorder tg.^>\ i_3 „^j-U VI 1^o-1 <~lc »A)JL^1 V JiCreed.Say, I ask you not for any reward on account ofof these good tidings but that you should love my relations(Qur’dn, 42, 19).ReverseCentre 4)1Border j^\ A*~• _j>l 4^1 1^ . ^JCreed.By order of Abu Muslim, the amir of the family ofMuhammad. Year 131.Abu Muslim, as will be remembered, brought the Abbasiddynasty to the throne by long sustained effort, not by a suddenstroke. The first Abbasid Khalif did not become acknowledgeduntil more than two years after Abu Muslim raised the Abbasidstandard in Khurasan. Abu Muslim took Merv, then the capitalof the province, in 130 (February, 748), and thenceforwardthat town doubtless remained his usual place of residence.Following Tabari, one finds him ruling there in 132. But earlyin 131 (c. September, 748) after his troops under Qahtaba hadentered Raiy, Abu. Muslim moved westward from Merv tohttps://www.cambridge.org/core/terms. https://doi.org/10.1017/S0035869X0015301801 Sep 2019 at 10:21:33, subject to the Cambridge Core terms of use, available at Downloaded from https://www.cambridge.org/core. Universitäts Landesbibliothek Muenster, on

556 A COIN OF ABU MUSLIMNisabur, where he would have been more closely in touch withhis general. During the year, Qahtaba’s armies advanced withcontinual success through Persia, bearing down the resistanceof the opposing Umaiyad forces, and before the end of it werepassing into Mesopotamia, the chief incidents marking the endof the contest, the occupation of Kufa by the partisans of theAbbasids (August, 749), the accession of the first AbbasidKhalif (November, 749), and the rout of the last Umaiyad KhalifMarwan on the greater Zab (January, 750), all falling in theyear 132. Accordingly it is probable that the coin was struckeither at Merv or at Nisabur. The coin is not unique. Zambaurin his Contributions (i, 7), mentions another apparently identicalspecimen. Coins bearing the name of Abu Muslim seem, however,to be very rare.The text from the Qur’dn on the border of the obverse,exhorting believers to love the relations of the Prophet, was anexcellent watchword. It may be noted that the first AbbasidKhalif introduced it in his inaugural address (Tabari, 3, 29).Abu Muslim does not seem to have been the first to employ thistext on a coin. It seems probable that it was adopted by the’Aliyid ‚Abdallah ibn Mu’awiya in 127.Tabari records that Abu. Muslim used the title amir of thefamily of Muhammad (3,60), just as Abu Salama, the protagonistof the cause in Kufa, was styled the vizier of the family ofMuhammad. The individual member of the family at the headof the movement when it started was in the power of Marwan,so he could not be named. The titles adopted, moreover, hadthe advantage of appealing to the followers of the house of’Ali as well as to the supporters of the Abbasids.The editors of Tabari have altered Abu Muslim’s title toamin dl Muhammad, in deference to the readings of the MSS.of other standard historical works. Amir seems to be writtenon the coin, but amin would be so little different that it isimpossible to be certain

——————————————-

https://www.numisbids.com/n.php?p=lot&sid=2970&lot=1175

Arab-Byzantine, Umayyad Caliphate Æ Fals. Sarmin, circa AD 685-705. Caliph standing facing, wearing long robes, holding pommel of sword; ‚Abd al-Rahman downwards to left and right / Transformed cross on four steps; sarmin (mint) to left and right. Goodwin 50; DOCAB -; SICA I -. 3.43g, 22mm, 12h.

http://orientalnumismaticsociety.org/JONS/Files/ONS_151.pdf

if Sebeos knew anything of Islam, and had earlier written of Muhammad the Arab Prophet, he would put in Muawiyah’s mouth a religious challenge to the Byzantine Emperor that included no reference to Muhammad and defined the Arab faith only as belief in the God of Abraham

تاریخی ( حقیقی ) است که در سال 570 میلادی متولد و 633 درگذشت. برای این اسلام شناسان محمد بنیانگذار اسلام و بازگوکننده وحی (قران) است. اساس و پایه های این باور اسلام شناسان در مرحله اول قران است که بارها از „فرستاده “ ، یا „پیغمبر“ نام می برد. به غیر از قران اسلام شناسان همچنین به کتاب سیره محمد از ابن هشام اشاره می کنند که به طور کامل از زندگی محمد خبر می دهد. مرجع دیگر حدیث ها هستند که به محمد نسبت داده می شوند. اما اسناد غیر اسلامی نیز در دست است که به محمد اشاره کرده اند . این اسناد را نویسندگان و کشیش های مسیحی قرن 7 و 8 میلادی نوشته اند در این مقاله گزارش های این نویسندگان مسیحی از محمد به بحث گذاشته می شود:

1 – سند سال 637 میلادی، قدیمی ترین سند از محمد

در یک صفحه سفید انجیل از قرن ۶ نویسنده ناشناسی متنی (به زبان سوری ) نوشته که به عقیده بعضی از پژوهشگران اولین ( قدیمی ترین ) سندی است در آن به محمد و همراهانش اشاره شده. همچنین این سند خبر از جنگ اعراب نیز می دهد.

„در ماه ژانویه مردم در حمص ( شهری در سوریه) سخنی را برای زندگی شان برداشتند و خیلی از روستا ها را عرب های محمد ویران کردن ، اهالی را کشتند و مردم جلیل ( در شمال اسرائیل ) زندانی شدند. در 26 ماه مه از نزدیکی حمص رومیان را تعقیب کردند. در 10 آگوست رومیان از نزدیکی دمشق فرار کردند و کشته شدند ، خیلی، حدود ده هزار. با بازگشت سال رومیان برگشتند. در 20 آگوست سال 947 رومیان در جابیه تجمع کردند و کشته شدند ، حدود 50000

Im January { the people of } Hims took the word for their lives and many villages were ravaged by the killing of { the Atabs of } Muhammad { Muhmad } and many people were slain and ( taken ) prisoner from Galilee as far as Beth …On the tw{ enty-six}th of May the Sag{ ila} ra went {…. } from the vicinity of Hims and the Romans chased the

On nthe tenth { of August } the Romans fled from the vicinity of Damascus { and there were killed } many { people }, some ten thousand. And at the turn { of the ye }ar the Romans came. On the twentieth of August in the year n{ine hundred and forty-}seven there gathered in Gabithe { a multitude of } the Romans, and many people { of the R }omans were kil{led }, {s}ome fifty thousand (1

به نظر خیلی اسلام شناسان „این متن ناتمام را نویسنده ناشناسی در سال 637 بر روی یک صفحه سفید انجیل از قرن 6 نوشته است. نویسنده اتفاقاتی که خود شاهد آن بوده بر روی صفحه انجیل ( از پوست حیوان) یادداشت کرد. به هر حال این برگ انحیل به بزرگی 5 * 9 اینچ قدیمی ترین سندی است که به محمد و به معروف ترین جنگ اعراب اشاره می کند“.

Probably the earliest, clearly the most dramatic, and arguably the most frustratingly incomplete of early Syrica references to the rise of Islam was likely written in 637. At that time, an anonoymous author used a blank page in the front of his Bible to jot down a brief commemoration of the events he had just seen …Nevertheless, this five-by-nine-inch piece of parchment with poorly preserved jotting constitutes the worl’d oldest surviving artifact to mention Muhammad and likely refers to the most important battle of the Islamic conquests (2

اما به نقل از اسلام شناس آمریکایی Robert G. Hoyland باید „درستی این سند را ،به علت معلوم نبودن مبدا و ناخوانا بودن متن آن، با احتیاط پذیرفت“.

But Donner is right to advise caution given the unknown proveance and frequent illegibility of the text (3

از طرف دیگر در سال 637 نام محمد هنوز برای اعراب ناشناخته بود . نام “ محمد “ در سال 662 بر روی سکه ای از بیشاهپور ضرب شد و در سال 692 وآژه محمد را عبدالملک مروان در سنگ نبشته های مسجد قبه صخره حکاری کرد. به همین علت مذهب شناس آلمانی کارل هاینس اولیگ اشاره می کند که“مشخص کردن سال نوشتن این متن در کتاب انجیل مشکل است ، اما چون از محمد در این سند به عنوان یک شخصیت تاریخی نام برده می شود می بایست نام محمد در اواسط قرن 8 به این صفحه انجیل از قرن 6 اضافه شده باشد“ ( از اواسط قرن 8 محمد برای اعراب یک شخصیت تاریخی شناخته شده بود).

Eine Datierung dieser Glosse ist schwierig. Da Mohmmed offensichtlich als historische Gestalt erwähnt wird, kann sie erst frühesten um die Mitte des 8. Jahrhundert zugefügt worden sein (4

————————–

1 – Robert G. Hoyland, Seeing Islam as other saw it, Princeton, New Jersey, 2001, P. 117

2 – Michael Philip Penn, When Christians First Met Mualims, University of California, 2015, P. 21

3 – Hoyland, P. 117

4 – Karl-Heinz Ohlig, Der frühe Islam, Bedrlin, 2007, P. 307

———————————————-

2 – تعلیمات یعقوبی

سند ضد یهودی “ تعلیمات یعقوبی “ در سال 634 ( برای برخی از پژوهشگران در سال 670 ) نوشته شد. اسلام شناس دانمارکی پاتریشیا کرون ( Patricia Crone ) معتقد است “ تعلیمات یعقوبی “ یک گفتمانی است بین یهودیان در سال 634 در کارتاژ ( شمال آفریفا ) که چند سال بعد متن این گفتمان در فلسطین نوشته شد

It is cast in the form of a dialogue between Jews set in Carthage in the year 634; it was in all probability written in Palestine within a few years of that date ( 1

و به نقل از Harald Suermann , شرق شناس آلمانی, قدیمی ترین سندی است که به محمد ، پیغمبر مسلمانان، اشاره کرده (2 ).

با این وجود این شرق شناس دو انتقاد به این سند دارد: اول اینکه از این سند چنین برداشت می شود که محمد در زمان نوشتن آن ( 634 ، یا 670 ) هنوز زندگی می کرده و دوم در این سند اسمی از محمد برده نشده ( سند از پیغمبر ساراسین ها نام می برد و نه از محمد )

People were saying … that the prophet had appeared, comming from the Saracens ( 3

نویسنده تعلیمات یعقوبی می خواهد نشان دهد که مسیح نجات دهنده ، ناجی است. در این سند به یک تاجر یهودی با نام یعقوب از قسطنطنیه ( کُنستانتینوپول ) اشاره می شود که در سفر خود به کارتاژ دین مسیحیت را به زور می پذیرد و بعد تبلیغ می کند که یهودیان دیگر نیزبه دین مسیح بپیوندند. در کارتاژ یستس ( Justus )، دوست قدیمی یعقوب ، که همچنین به زور مسیحی شده ظاهر می شود. یستس برای یعقوب تعریف می کند که از برادر خود ابراهیم در فلسطین شنیده یک عضو گارد شاهنشاهی بیزانس ( candidatus ) را ساراسین ها ( اعراب ) به قتل رسانند و یهودیان از کشته شدن این عضو گارد بسیار خشنود هستند

When the candidatus was killd by the saracens, I was at Caesarea ( فلسطین ) and I set off by boat to Sykamina. People were saying “ the candidatus ( عضو گارد شاهنشاهی بیزانس) has been killed, “ and we Jews were overjoyed (4

ابراهیم همچنین تعریف می کند که یک پیرمرد اندیشمندی را ملاقات کرده و از او در باره ی پیغمبر اعراب پرسیده. پیرمرد به ابراهیم جواب داده که پیغمبر اعراب دروغین است، پیغمبر با شمشیر نمی آید.

I having arrived at Sykamina, stopped by a certain old man well-versed in the scriptures, and I said to him: “ What can you tell me about the prophet who has appeared with the Saracens? “ He replied groaning deeply : „He is false, for the prophets do not come armed with a sword (5

بعد پیرمرد به ابراهیم می گوید: برو و در باره ی پیغمبر اعراب تحقیق کن. ابراهیم تحقیق می کند واز افرادی که پیغمبر اعراب را ملاقات کرده بودند می شنود او ( پیغمبر ) کلید در بهشت را در اختیار دارد ، که نمی توان آنرا قبول کرد .

But you go , master Abraham, and find out about the prophet who has appeared “ So I, Abraham , inquired and heard from those who had met him that there was truth to be found in the so-called prophet, only the shedding of men’s blood. He says also that he has the keys of paradise, which is incredible (6

پاتریشیا کرون اشاره می کند که نکته های جالبی در این سند دیده می شودند یکی از آنها کلید است که یک سند اسلامی نیست و ادامه می دهد که این کلید اهمیت زیادی در این سند ندارد ، اما با این سند ما با یک اجتماعی از مومنین آشنا می شویم که قدیمی تر از سنت اسلام است :

There are several points of interest. One is the doctrine of the keys It is not of course Islamic …The point is not of great intrinsic interest, but it does suggest that we have in the Doctrina a stratum of belief older than the Islamic tradition itself ( 7

دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن ( Yehuda D. Nevo and Judith Koren) اشاره می کنند که چرا ما باید تعلیمات یعقوبی را به محمد ارتباط دهیم ؟ اگر این محمد وجود داشته بود جای او در یک محیط یهودی و مسیحی (توحیدی) بود، همانطور که کلید بهشت و روغن مالیدن آنرا نشان می دهند. اما اگر واقعیت این بود که گروهی از اعراب را یک پیغمبر مسیحی، یا یهودی همراهی می کرد ما نمی توانیم از مذهب این گروه اطلاعی به دست بیآوریم. این می تواند یک دین توحیدی ( مسیحی یهودی، یا یهودی و یا مسیحی ) باشد ، اما نه اسلام. حقیقت این است که تعلیمات یعقوبی یک محمدی را توصیف می کند که ما نمی شناسیم.:

The question is , why should one identify the reference in the Doctrina Jacobi with Muhammad? If he existed, he clearly fitted into the general Judaic and chritian monotheistic background, as shown by the motifs of ‚ the anointed one ‚ and ‚ the keys of Paradise ‚ connected with him The fact – if fact it was -that a group of the Arabs were accompanied by a monotheistic -Judaic or Christian – prophet, tell us little about that group’s religion. It could have been any form of monotheism; and indeed it accords much more with Jewish, Judeo-Christian, or even Christian belief than it does with Islam. In fact, if one thing is clear, it is that account in the Doctrina Jacobi does not describe the Muhammad that we know ( 8

////////////////

1 – Patricia Crone, Michael Cook Hagarism Cambridge, 1977, P. 4 – 6

2 – Harald Suermann“ Juden und Muslim gemäß christlichen Texten zur Zeit Muhammad und in der Frühzei des Islams “ , in Holger Preißler, Heidi Stein (Hg ): Annährung an das Fremde,XXVI. Deutscher Orientalistentag vom 25. bis 29.9.1995 in Leipzig, Stuttgart 1998,S.. 147 f

3 – Kurt Bangert, Muhammad, Eine historisch-kritische tudie zur Entstehung des Islam und seines Propheten, Springer, 2016, P. 705

4 – Banger

5 – Bangert

6 – Bangert

7 – Patricia Crone, Michael Cook Hagarism Cambridge, 1977, P. 4

8 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, Crossroad to Islam. The Origins of the Arab Religion and the Arab State. N.Y. 2003, P. 20

———————————————-

توماس پرسبیتر

به نقل از اسلام شناس آمریکایی Robert Hoyland نوشتن این رویداد در اخرین سال های سلطنت هراکلیوس ( 640) پایان یافته بود. در صفحه آخر این رویدادنامه نام خلیفه یزید ابن عبدالملک (724 ) مشاهده می شود، اما از آنجاییکه در اخر بخش 7 نوشته شده “ تمام شد “ می بایست نام خلیفه بعدها در صفحه ای جداگانه به رویدادنامه اضافه شده باشد

he Chronicle was completed in 640 when Heraclius was in his final year. The last folio of the manuscript contains a list of caliphs down to Yazld ibn ‚Abd al-Malik (d. 724), but, as is emphasised by the curt „it is finished“ at the end of Section 7, this list should be seen as a separate item (1

رویدادنامه توماس پرسبیتر (Thomas the Presbyter ) یکی از قدیمی ترین اسنادی است ( 640 ) که به محمد اشاره می کند. این سند خبر از جنگی می دهد که „در روز جمعه 7 فوریه در ساعت 9 (634 ) بین اعراب محمد ( طایی محمت) و بیزانس در فلسطین ، 12 مایل شرق غزه، اتفاق افتاد. رومی ها فرار می کنند و استاندار بیزانسی منطقه بریردن (bryrdn ) را جا می گذارند که اعراب او رابه قتل می رسانند. اعراب 4000 یهودی، مسیحی و سامری را می کشند. اعراب تمام منطقه را ویران کردند.

اعراب در سال 636 سوریه را به تصرف خود درآوردند و بعد به طرف ایران رفتند و ایران را تصرف کردند. اعراب به کوهی نزدیک شهر ماردین (در شرق ترکیه ) صعود کردند و بسیاری از کشیش های صومعه را به قتل رساند.

In the year 945, indiction 7, on Friday 7 February (634) at the ninth hour, there was a battle between the Romans and the Arabs of Muhammad (tayyaye d-Mhmt) in Palestine twelve miles east of Gaza. The Romans fled, leaving behind the patrician Bryrdn, whom the Arabs killed. Some 4000 poor villagers of Palestine were killed there, Christians, Jews and Samaritans. The Arabs ravaged the whole region. In the year 947 (635—36), indiction 9, the Arabs invaded the whole of Syria and went down to Persia and conquered it. The Arabs climbed the mountain of Mardin and killed many monks there in ( the monasteries of ) Qedar and Bnata ( Bnotho) – 2

ایران اما ، به نقل از طبری، در سال 642 به تصرف اعراب در آمد و نه در سال 636

اسلام شناس امریکایی Robert Hoyland ادعا می کند که برای اولین بار به نام محمد در یک سند غیر اسلامی ( رویدادنامه Thomas the Presbyter ) اشاره شده است و تاریخ دقیق نشان می دهد که سند از دست اول (اصل ) است این جنگی که رویدادنامه به آن اشاره کرده جنگ داثن در بهار سال 634 در نزدیکی غزه است

This is the first explicit reference to Muhammad in a non-Muslim source, and its very precise dating inspires confidence that it ultimately derives from first-hand knowledge. The account is usually identified whit the battle of Dathin, which Muslim historians say took place near Gaza in the Spring of 634 ( 3

اما چون در این سند اشاره به نام خلیفه ها تا قرن 8 نیز شده است می بایست تاریخ این سند از قرن 8 باشد و نه از سال 640 (یا اینکه نام خلیفه ها در قرن 8 به سند اضافه شد) . در هر حال این سند اصل نیست ، یلکه یک رونویسی است. همچنین نام محمت ( Mhmt) برای اولین بار در سال 685 بر روی سکه های که در ایران ضرب شدند دیده می شوند. در سال 640 هنور اعراب محمد را نمی شناختند.

Kurt Bangert همچنین اشاره می کند که سوال این است که آیا منظور اعراب صحرانشین از محمد آن محمدی است که در مکه متولد شده بود ،یا اشاره ای است به مسیح یهودیان و مسیحیان که اعراب او را محمت می نامیدند

wäre immernoch zu fragen, ob sich diese Wüstenbewohner auf einen in Mekka geborenen Propheten beriefen oder womöglich auf Messias der ( Juden ) Christen, den sie arab. Mhmt nannten ( 4

————————

1- Robert Hoyland, Seeing Islam as Others Saw It, Liverpool. 1993 , P. 118

2 – Hoyland, P. 119-120

3 – Hoyland, P.119

4 – Kurt Bangert, Muhammad, Eine historisch-kritische Studie zur Entstehung des Islam und seines Propheten, Springer, 2016, P. 708

———————————————–

رویدادنامه خوزستان – 3

رویدادنامه ناشناس خوزستان یکی ار مهم ترین اسناد از شرق سوریه است که به نقل از سيباستيان بروك ( Sebastian Brock) ،استاد زبان سوری دانشگاه اکسفورد ، آنرا یک نویسنده نستوری نوشته است ( 1). این رویدادنامه را اسلام شناس ایتالیایی „Ignazio Guidi“ در سال 1889 پیدا کرد و به همین علت نیز به رویدادنامه Guidi’s Chronicle شهرت دارد. اصل رویدادنامه خوزستان به زبان سوری است و در موزه Museo Borgiano di Propaganda Fidi ( ایتالیا) نگهداری می شود

رویداد نامه خوزستان از اتفاقات دوران هرمز 4 ( 579 ) تا حمله اعراب به استان خوزستان و تصرف شوشتر ( 650 ) خبر می دهد. اما قدیمی ترین نسخه ( رونوشت ) رویدادنامه خوزستان که ما امروز در دست داریم از قرن 14 است

GUIDI’S CHRONICLE, an anonymous, 7th-century chronicle of Nestorian Christians, known also as “the Khuzistan Chronicle,” written in Syriac and covering the period from the reign of the Sasanian Hormizd/Hormoz IV (579-89) to the middle of the 7th century and the time of the early Arab conquests….. preserved in a 14th-century manuscript (Encyclopædia Iranica, Vol XI. Fasc. 4, P. 383 )

نولدکه، اسلام شناس آلمانی قرن گذشته ، این رویداد نامه را معتبر می داند. اما نولدکه تعجب می کند که چرا نویسنده “ از اتفاقات بعد از اولین تصرف اعراب خبر نمی دهد و همچنین نویسنده به جنگ های داخلی اعراب که شاید خود او نیز شاهد آنها بوده اشاره ای نمی کند“:

Von den Ereignissen, die nach den ersten Eroberungen der Araber fallen, schweigt er aber fast ganz, so sagt er kein Wort von den Bürgerkriegen , die er doch vielleicht noch selbst erlebt hat (2

نویسنده رویداد خوزستان نامی از یک مذهب جدید، از اسلام، نمی برد و فقط اشاره می کند که اعراب در همان مکانی که ابراهیم یک معبد ساخت خدا را پرستش می کنند .

به نقل از رویداد نامه خوزستان „خدا فرزندان اسماعیل که مانند شن در ساحل دریا فراوان بودند به فرماندهی محمد به مقابله آنها فرستاد. هیچ دیواری، یا دروازه ی ، یا اسلحه ی و یا سپری نمی توانست مقاومت کند. یزدگرد سپاهی به مقابله آنها فرستاد، اما اعراب رستم را به قتل رساندند و ایران را به تصرف خود درآوردند. بعد اعراب به سوریه حمله کردند ، انجا را ویران کردند و صدهزار از سربازان هراکلیوس را به قتل رسانند „.

then God raised up against them the sons of Ishmael numerous as the grains of sand on the sea shore, whose leader was Muhammad (mhmd ) . Neither wall nor gates, armour or shield , withstood gained control over the entire land of the Persians. Yazdgird sent against them countless troops, but the Arab routed them all and even killed Rustam……. They also came to Byzantine territory, plundering and ravaging the entire region of Syria. Heraclius, the Byzantine king, sent armies against them, but the Arabs killed more than 100,000 of them. ( 3

نولدکه ادعا می کند این جنگ در سوریه جنگ یرموک بود.

Gemeint ist natürlich die Entscheidungsschlacht am Jarmuk (4

اما محمد نمی توانست در این جنگ شرکت کرده باشد ، چون محمد، به نقل از تاریخ شناسان سنتی، در سال 632 در گذشت و حمله اعراب به سوریه در سال 636 بود.

نام محمد در رویداد خوزستان نمی تواند محمد پیغمبر مسلمانان باشد و به همین علت اسلام شناس دانمارکی پاتریسیا کرون اشاره می کند: خبر تاریخی مهم که محمد در حمله به فلسطین شرکت داشت بر خلاف اخبار تاریخ نویسان سنتی است

of greater historical significance is the fact that the prophet is representedas alive at the time of the conquest of palestine. this testimony is of course irreconcilable with the islamic account of the prophet’s career ( 5)

مشخص کردن تاریخ نوشتن این رویدادنامه مشکل است. نویسنده اول خبر از اتفاقات سال 580 تا سال 650 را می دهد و نویسنده دوم خبر از فتح آفریقا که بعد از سال 650 اتفاق افتاد می دهد. همچنین رویدادنامه اشاره به ناموفق بودن محاصره قسطنطنینه می کند که „خدا آن قدرت را به اعراب نداد که آنها بتوانند کُنستانتینوپول را تصرف کنند“:

„God has not yet let them take Constantinople ( 6

شاید این خبر اشاره به حمله اعراب به قسطنطينيه در زمان معاویه بین سال های 670 تا 680 می کند. اما چون قدیمی ترین نسخه رویدادنامه خوزستان از قرن 14 است این امکان نیز هست که نویسنده (رونویس بردار ) نام محمد را به متن اصلی اضافه کرده باشد. اما اگر نام محمد به سند اصلی هم اضافه نشده باشد این سوال مطرح است که رویداد نامه خوزستان به کدام محمد اشاره می کند: به محمدی که در مکه متولد شد و پیغمبر مسلمانان بود، یا به واژه محمد در سنگ نبشته های عبادتگاه قبه صخره (اروشلیم – 692 ) که برای عرب ها نام مسیح بود (واژه محمد در عبادتگاه قبه صخره به معنی „ستایش باد“ است، که معنی „ستایش باد مسیح “ را می دهد

——————————-.

1 – Sebastian Brock, Syriac Historical Writing. A Survey of the Main Sources, Oriental Institute: Oxford UK, P. 25

2 – Theodor Nöldeke, “Die von Guidi herausgegebene syrische Chronik, übersetzt und commentiert” in Sitzungsberichte der kaiserlichen Akdemie der Wissenschaften, phil.-hist. Kl. 128, 9, Vienna, 1893, pp. 1-48

3 – Robert G. Hoyland, Seeing Islam as others saw it, Princeton, 1997, P. 186

4 – Theodor Nöldeke

5 – Crone & cook, Hagarism, Cambridge University Press 1977, P. 4

6 – Nasir al-Kabi, A Short Chronicle on the End of the Sasanian Empire and Early Islam 560 -660 A.D., 2016

تاریخ سبئوس

http://www.christianorigins.com/islamrefs.html#sebeos

https://legrandsecretdelislam.files.wordpress.com/2016/03/r-hoyland-seeing_islam_as_other_saw_it.pdf

„به طور مطمئن می تواند گفت که نویسنده ( سبئوس) اطلاع داشت که اعراب سرزمین های بیزانس را تصاحب کردند و او همچنین چند داستان، یا شایعه از جنگ های اعراب نیز شنیده بود “ ، اما نه بیشتر

One can say for sure only that he knew the Arabs hat taken the area from the Byzantines and hat heard some tales or rumors of battes. ( 1 )

سبئوس، اسقف مسیحی و تاریخ‌نگار ارمنی سدهٔ هفتم پس از میلاد بود. تاریخ سبئوس ( تاریخ هراکلیوس ) از اتفاقات اواخر قرن 6 ، از زمان تاجگذاری خسرو دوم پرویز ( 590 ) ، تا به قدرت رسیدن معاویه در سال 661 خبر می دهد.

چون نویسنده تاریخ سبئوس ناشناس است این تاریخ شهرت دارد به تاریخ وانمودین سبئوس ( pseudo Sebeos )، یا تاریخی که به سبئوس نسبت داده شده

بیشتر تاریخ شناسان ایرانی بر این باور هستند که اخبار تاریخ سبئوس یک نصویر مطمئن و درستی از حوادث سده 7 ( از حمله اعراب به ایران و … ) به خواننده ارائه می دهد

برای روزنامه اطلاعات تاریخ سبئوس “ یک منبع ناب و دست اول است“: “ تاریخ سبئوس کهن‌ترین متن غیراسلامی است که در آن نامی از پیامبراکرم (ص) آمده است. اعتبار اثر به آن است که وی از نزدیک شاهد حوادث بوده و کتاب رونویسی یا نقلی از منابع دیگر نیست و از این لحاظ یک منبع ناب و دست‌ اول است „

http://www.ettelaat.com/etiran/?p=280062

دانشنامه ایرانیکا نیز اشاره به مهم بودن تاریخ سبئوس برای تاریخ ایران می کند، سبئوس نهاد ها و فرهنگ آن دوره ایران را نشان می دهد.

The history traditionally attributed to Sebeos thus documents a period of the utmost importance in the history of Iran, and casts light on several facets of its institutions and political culture. The anonymous episcopal author should be lauded by Iranian historians for his decision to place the history of Armenia in a wide geographical setting

اسلام شناس آمریکایی Robert G. Hoyland اشاره می کند : “ جالب ترین سند ار اتفاقات اوائل قرن 7 تاریخ ناشناس و بدون تیتر ارمنی است „

The most fascinating source for events of the early seventh century is an anonymous untitled history of Armenia ( 2

اولین نسخه تاریخ سبئوس به دستخط خود نویسنده پیدا نشده است . اما یک نقل قول از تاریخ سبئوس در کتاب یک نویسنده ارمنی از قرن 11 ( 1004) منتشر شده است. این امکان نیر هست که نقل قول از تاریخ سبئوس دیرتر هم ( سال 1004 ) رو نویسی شده باشد

ه نقل از “ آر دبیلو تامسون “ ( R.W. Thomson ) نویسندگان بعدی به ما کمک نمی کنند تاریخ نوشتن کتاب سبئوس را تعیین کنیم ….تاریخ سبئوس قبل از سده 10 نوشته نشده است

Later writers do not help us date this history more accurately. It is quoted at length by T’ovma in the early tenth century. But , as noted above, the earlier parallels in Lewond are not verbatim quotations. So the existence of the History in its present from before 900 cannot be external evidence ( 4

قدیمی ترین نسخه های تاریخ سبئوس که ما امروز در دست داریم از سال های 1672 و 1568 هستند. تادوس میهرداتیان ( Tadeus Mihrdatean) ، تاریخ نویس ارمنی قرن 19 ، ین دو نسخه را در کتابخانه ای در استانبول پیدا کرد. تادوس میهرداتیان در سال 1851 تاریخ سبئوس را از دو پیش نویس قدیمی 1651 و 1568 رونویسی و منتشر کرد. بدین ترتیب قدیمی ترین نسخه تاریخ سبئوس ( رونویسی تاریخ سبئوس ) از قرن 16 است و نه از قرن 7 ( زمان زندگی سبئوس )

کتاب سبئوس به سه بخش تقسیم شده است و ناشر کتاب میهرداتیان معتقد است بخش اول و دوم متعلق به سبئوس نیستند و فقط بخش سوم را می توان به سبئوس نسبت داد.

Mihrdatean divided the text ….. into three sections. The first two sections he ascribed to an ‚Anonymous ‚; only the third section did he entitle ‚ History of Sebeos ( 5

بخش 30 تاریخ سبئوس به فرزند اسماعیل، به یک تاجر و واعظ به نام محمد اشاره می کند که به دستور خدا آمده بود تا راه حقیقت را نشان دهد. محمد آموخته بود و آگاه از تاریخ موسی

At that time a certain man from among those same son of Ismael whose name was Mahmet, a merchant, as if by God’s command appeared to them as a preacher and the path of truth….because he was learned and informed in the history of Moses. ( 6

کارل هاینس اولیگ، مدهب شناس آلمانی، معتقد است متن بخش 30 تاریخ سبئوس از تورات گرفته شده و بازتابی است از کتاب سفر پیدایش ( The Book of Genesis). و آوردن نام محمد در بخش 30 در تناقص با متن ( تورات) است، نام محمد در این بخش جور در نمی اید با متن تورات. اولیگ ادامه می دهد که توضیحات پیرامون محمد در بخش 30 در متن اصلی، در متن اولیه نبوده و بعد ها به تاریخ سبئوس اضافه شده است. ( Interpolationen )

دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن ( Yehuda D. Nevo and Judith Koren)، نیز معتقدند که بخش محمد را بعد رونویس بردار که متوجه شد سبئوس نمی دانسته که چی می گوید به متن اضافه کرده است.:

Unfortunately the account of Muhammad’s role makes most sense as a later explantion added by a coppist who saw that Sebeos did not know what he was talking about ( 7

همچنین سبئوس در بخش 30 اشاره به این گفته محمد می کند که خدا زمین ( اسرائیل ) را برای همیشه به ابراهیم و نوادگان او داده است:

He ( Mahmet) said:‘ With an oath God promised this land to Abraham and his seed after him for ever( 8

به نظر کارل هاینس اولیگ چنین گفته های ( تعلق اسرائیل به یهودیان و تمجید از محمد ) در یک کتاب مسیحی ( تاریخ هراکلیوس ) که یک نویسنده مسیحی ( سبئوس ) آنرا نوشته غیرعادی است

به نقل از سلام شناس آلمانی Kurt Bangert اشاره به تاجر و واعظ محمد در تاریخ سبئوس می توانست درست و حقیقت باشد ( که محمد یک شخصیت تاریخی است ) اگر این خبر از قرن 7 بود ( زمان زندگی سبئوس ) و نه از قرن 17 ( قدیمی ترین نسخه تاریخ سبئوس )

Der Hinweis auf den Händler und Prediger Muhammad scheint ein

schlagkräftiger Hinweis auf die historische Gestalt des arabischen Muhammad zu sein – wenn wir denn sicher sein können, dass dieser Hinweis tatsächlich ins 7.Jh. zu datieren wäre. Davon kann aber bei einem Manuskript aus dem 17.Jh. nicht sicher ausgegangen ( 9)

———————–

1 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, Crossroad to Islam. The Origins of the Arab Religion and the Arab State. N.Y. 2003, P. 127

2 – Robert G. Hoyland, Seeing Islam as others saw it, Princeton, 1997, P. 124

3 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 230

4 – R. W.Thomson ,The Armenian History attributed to Sebeos , Liverpool University Press, 1999, P. xxxi

5 – R. W.Thomson , P. xxxi

6 – R. W. Thomson, P. 95

7 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren,P. 230

8 – R. W. Thomson, P. 96

9 – Kurt Bangert, Muhammad, Eine historisch-kritische Studie zur Entstehung des Islam und seines Propheten, Springer, 2016, P.

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

نسخه اول تاریخ سبئوس در سال 1851 توسط “ تادوس میهرداتیان “ ( Tadeus Mihrdatean) در استانبول منتشر شد .میهرداتیان برای نوشتن تاریح هراکلیوس از دو پیش نویس قدیمی ( از سال های 1672 و 1568 ) استفاده کرد. نسخه سال 1568 ناپدید شده است. ( 4

به نقل از “ آر دبیلو تامسون “ ( R.W. Thomson ) نویسندگان بعدی به ما کمک نمی کنند تاریخ نوشتن کتاب سبئوس را تعیین کنیم ….تاریخ سبئوس قبل از سده 10 نوشته نشده است

بخش 30 تاریخ سبئوس به فرزند اسماعیل، به یک تاجر و واعظ به نام محمد، اشاره می کند که به دستور خدا آمده بود تا راه حقیقت را نشان دهد

In that period a certain one of them, a man of the sons of Ishmael named Muhammad, became prominent [t’ankangar]. A sermon about the Way of Truth, supposedly at God’s command, was revealed to them, and [Muhammad] taught them to recognize the God of Abraham, especially since he was informed and knowledgeable about Mosaic history. Because the command had [g104] come from on High, he ordered them all to assemble together and to unite in faith. Abandonning the reverence of vain things, they turned toward the living God, who had appeared to their father–Abraham. Muhammad legislated that they were not to [123] eat carrion, not to drink wine, not to speak falsehoods, and not to commit adultery.

کارل هاینس اولیگ، مدهب شناس آلمانی، معتقد است متن بخش 30 از تورات گرفته شده و بازتابی است از کتاب سفر پیدایش ( The Book of Genesis). و آوردن نام محمد در بخش 30 در تناقص با متن ( تورات) است، نام محمد در این بخش جور در نمی اید با متن تورات. اولیگ ادامه می دهد که توضیحات پیرامون محمد در بخش 30 در متن اصلی، در متن اولیه نبوده و بعد ها به تاریخ سبئوس اضافه شده است. ( Interpolationen )

دو باستان شناس اسرائیلی یهودا دی. نوو و جولیت کورن ( Yehuda D. Nevo and Judith Koren)، نیز معتقدند که بخش محمد را بعد رونویس بردار که متوجه شد سبئوس نمی دانسته چی بگوید به متن اضافه کرده است.:

Unfortunately the account of Muhammad’s role makes most sense as a later explantion added by a coppist who saw that Sebeos did not know what he was talking about

سبئوس در بخش 30 اشاره به این گفته محمد می کند که سرزمین ابراهیم (اسرائیل ) به نوادگان او تعلق دارد:

He ( Mahmet) said:‘ With an oath God promised this land to Abraham and his seed after him for ever. And he brought about as he promised during that time while he loved Israel.. ..and go and seize your land which God gave to your father Abraham ( 16

به نظر اولیگ چنین گفته های ( تعلق اسرائیل به یهودیان و تعریف ها از محمد ) در یک کتاب مسیحی که تاریخ هراکلیوس به جز این نیست غیرعادی است

Mihrdatean divided the text ….. into three sections. The first two sections he ascribed to an ‚Anonymous ‚; only the third section did he entitle ‚ History of Sebeos ( 6

بخش اول پیشگفتار است و بخش دوم به تاریخ باستانی ارمنستان و افسانهٔ (هایک و بل) و افسانهٔ (آرای زیبا و شامیرام) و دیگر افسانه ها پرداخته است. بخش سوم تاریخ سبئوس با اشاره هایی کوتاه به رویدادهای دوران پیروز ساسانی (457 – 484 ) و پسرش قباد (488 -531) آغاز شده و تا حملهٔ عرب ها و به قدرت رسیدن معاویه ادامه می یابد.

تامسون، مترجم انگلیسی کتاب سبئوس، تاریخ سبئوس را مثبت ارزیابی می کند. به نقل از تامسون اخبار رویداد های پیروزی اعراب و اخبار اولین جنگ داخلی عرب ها در تاریخ سبئوس مطمئن و معتبر هستند

Sebeos contribution to our knowledge of the ending of classical antiquity is greater than that of any other single extant source….But his text is to be treasured above all as presenting the fullest reliable and chronologically precise account of the Arab conquests and providing unique information on the circumstances leading to the first Arab civil war (7

تاریخ سبئوس، به نقل از دانشنامه ایرانیکا ، به خیلی از نهاد های سیاسی ، فرهنگی اشاره می کند که برای تاریخ نویسان ایرانی قابل تحسین است:

بازنگری بخش جنگ های اعراب از تاریخ سبئوس:

سبئوس در بخش 30 از اتحاد یهودیان و اعراب علیه بیزانس خبر می دهد: “ یهودیان به صحرا عربستان، به مکان فرزندان اسماعیل ( اعراب ) آمدند و از اعراب تقاضای کمک کردند. یهودیان اعراب را آگاه کردند که آنها ( اعراب و یهودیان )، به نقل از تورات ، با یک دیگر خویشاوند هستند ( عربستانی که اینجا به آن اشاره می شود شبه جزیره عربستان نیست، بلکه منطقه ای است در شرق شبه جزیره سینا ) عربستان سبئوس منطقه ‚ پاران ‚ (P’aran is a location mentioned in the Hebrew Bible) در اسرائیل است. شهرک های که سبئوس نام می برد ( Nabeuth, Keda, Yetur, Naphes ) در شبه جزیره عربستان نیستند، بلکه این شهرک ها در عربستان حواری پولس هستند. سبئوس ادامه می دهد که یهودیان به 12 قبیله تقسیم شدند و صحرای ‚ پاران ‚ را ترک کردند وبه سپاه بیزانس که در عربستان مستقر بود یورش بردند. یهودیان موفق شدند تئودوروس (Theodorus ) ، برادر هراکلیوس، که فرمانده ارتش بیزانس بود را به قتل برسانند و بیزانسی ها را فراری دهند، بعد یهودیان به عربستان برمی گردند، با اعراب علیه بیزانس متحد می شوند و یک ارتش بزرگ تشکیل می دهند“

Then they (Jews ) all gathered in unison from Ewila as far as Sur, which is opposite Egypt ; and they went from the desert of P’aran, 12 tribes according to the tribe of families of their patriarchs. They divided the 12,000 man, like the son of Israel, into their tribes….. to lead them into the land of Israel. They set off, camp by camp according to each one’s patriarchal line….. They reached Erabovt of Moab in the territory of Ruben, for the Greek army hat camped in Arabia. Falling on them unexpectedly, they put them to the sword, and put to flight T’eodos the brother of the emperor Heraclius . Then they returned and camped in Arabia. All the remnant of the people of the sons of Israel gathered and united together ( with Ismaelites) , they formed a larg army (8

این خبر سبئوس از اتحاد اعراب و یهودیان حقیقت تاریخی را بیان نمی کند. به نقل از کارل – هاینس اولیگ، مذهب شناس آلمانی، تئودوروس توانست اعتماد غسانیان که از سیاست بیزانس ناامید شده بودند دوباره جلب کند. غسانیان از هراکلیوس در جنگ با ایران پشتیبانی کردند

Die Erwähnung eines gemeinsamen Sieges von Arabern und Juden über Theodorus, den Bruder des Heraklius, verkehrt allerdings die historischen zusammenhänge: Theodorus hat für seinen Bruder mittels geschickter Propaganda erreicht, dass die bisher von Byzanz enttäuschten Araber, vor allem Ghassaniden, mit ihren Hilfstruppen Heraklius beim Kampf gegen die Perser unterstützen (9

همچنین بخش 30 به فرزند اسماعیل، به یک تاجر و واعظ به نام محمد، اشاره می کند که به دستور خدا آمده بود تا راه حقیقت را نشان دهد

In that time a certain man from among those same son of Ismael whos name was Mahmed, a merchant , as if by God’s command appeared to them as a preacher and the path of truth ( 10

به نقل از سلام شناس آلمانی Kurt Bangert اشاره به محمد در تاریخ سبئوس می توانست درست و حقیقی باشد اگر این خبر از قرن 7 بود و نه از قرن 17

Der Hinweis auf den Händler und Prediger Muhammad scheint ein

کارل هاینس اولیگ معتقد است متن بخش 30 از تورات گرفته شده و بازتابی ( reflection ) است از کتاب سفر پیدایش ( The Book of Genesis). و آوردن نام محمد در بخش 30 در تناقص با متن ( تورات) است، نام محمد در این بخش جور در نمی اید با متن تورات. اما تعریف ها از محمد ( در بحش 30 ) نشانه گرایش و تمایل “ تاریخ وانمودین سبئوس “ به این واعظ و آموزش های او ( محمد ) است. اولیگ ادامه می دهد که توضیحات پیرامون محمد در بخش 30 در متن اصلی، در متن اولیه نبوده و بعد ها به تاریخ سبئوس اضافه شده است ( Interpolationen )

Die gänzlich bibeltheologischen Reflexionen des Sebeos in Kapitel 30 stehen allerdings in eínen Gegensatz zu den Ausführungen über Mohammed…Die Ausführung bei Pseudo Sebeos zu Mohammad zeigen von Sympathie für disen Prediger und seine Lehre…Deswegen muss angenommen werden, dass hier eine ältere Vorlage durch spätere Interpolationen ergänzt wurde ( 12

Unfortunately the account of Muhammad’s role makes most sense as a later explantion added by a coppist who saw that Sebeos did not know what he was talking about ( 13

همچنین محمد گواه می شود برای دستورات ( قوانین ) نخوردن جسد حیوانات ، ننوشیدن شراب، دروغ نگفتن و زنا نکردن

So Mahmat legislated for them: not to eat carrison, not to trink wine, not to speak falsely, and not to engange in fornication ( 14

اولیگ معتقد است برای یهودیان موضوعاتی که محمد مطرح کرد ، به غیر از منع شراب ، مثبت بودند ( سوره 16،67 شراب را منع نکرده )

Ebenso fällt auf, dass von seiner Predigt nur Motive erwähnt werden, die im jüdischen Sinn positiv waren ( abgesehen vom Weinverbot ) ( 15

سبئوس در بخش 30 اشاره به این گفته محمد می کند که سرزمین ابراهیم (اسرائیل ) به نوادگان او تعلق دارد:

Aussagen dieser Atr sind in einer christlichen Schrift, die die Geschichte des Heraklius ansonsten ist, seltsam ( 17

به همین علت، برای اولیگ، رونویس بردار تاریخ سبئوس نه می توانسته یک مسلمان باشد ( یک مسلمان اعلام نمی کرد که اسرائیل به یهودی ها تعلق دارد) و نه یک مسیحی، رونویس بردار یک یهودی بوده

Als Redaktor kann weder ein Christ noch ein Muslim angenommen werden..letzterer hätte wohl kaum den Juden das heilige als göttlich verbrieftes Eigentum zugesprochen. Am ehesten erklären sich die Passagen, wenn ein jüdischer Redaktor …angenommen ( 18

سبئوس خبر از دو پیروزی اعراب و تصرف بخش بزرگی از فلسطین و از جنگ بین اعراب و رومی ها در 12 مایلی غزه در روز جمعه، 4 فوریه سال 634 می دهد، رومی ها فرار می کنند و فرمانده آنها ، یک اشرافی،کشته می شود. اعراب به تمام سوریه یورش می برند و بعد به طرف ایران می روند و این کشور را تصرف می کنند:

Sebeos gives a brief account of two arab victories and the subsequent submission of a large part of Palestine…. This reports a battle between Romans and Arabs 12 miles east of Gaza on Friday 4 February 634. The Romans fled, their commander, a patrician, wascaptured and killed… the Arabs invaded the whole of Syria and went down to Persia and conquered it ( 19

به نقل از تاریخ نویسان ایرانی و عرب سده 9 و 10 ایران بعد از جنگ نهاوند (642 ) به تصرف اعراب در آمد و نه درسال 634

سبئوس به یک پادشاه اسماعیلی ها به نام امر ( Amr ) اشاره می کند که به عقیده تامسون منظور نویسنده عمر، خلیفه دوم ، است:

The caliph, who is designated t‘ agawor ( a general word for king ) and ark‘ ay (hitherto applied only to the Sasanian king ) is named ( correctly ) for the first time as ‚ Umar‘ ( 634 – 644 ). He is presented as directing operation at a distance, as he is in early Islamic histotical tradition ( 20

اسلام شناس دانمارکی پاتریسیا کرون اشاره می کند که “ اصالت تاریخی بودن او ( عمر ) بدون تردید است……با این حال به او نام امر داده شد: هر دو سبئوس ( و دیگر اسناد مسیحی ) امر و عمر را درهم آمیختند، یا اینکه در اسناد اسلامی این دو با هم همانند نیستند:

His historicity is not in doubt: he is clearly the king of the Ishmaelites….. his name is however given as Amr: either Sebeos ( and other Christian sources ) conflated ‚ Umar and ‚ Amr, or, conceivably, they were dissimilated within the Islamic tradition ( 21

باستان شناسان تا به امروز هیچ نشانه ای از جنگ اعراب و رومی ها در فلسطین پیدا نکردند باستان شناس اسرائیلی Gideon Avni اشاره به اختلاف زیاد بین اخبار سنتی ( نویسندگان عرب و ایرانی ) و تحقیقات باستان شناسی می کند:

The gap between the historical narratives and the archaeological evidence is striking

در حفاری ها این باستان شناس آثار (بقایای) از جنگ ها بین بیزانس و عرب ها در رود اردن و شهر های نزدیک یرموک پیدا نشده است :

Archaeological research has found no traces of military confrontation in the sites of northern Jordan. The two major battles between the Byzantines and the Arabs, at Fihl and Yarmuk, have left no visible impact on the nearby cities and towns of Pella, Abila, Umm el-mmal, and Jarash

همچنین این حفاری ها ( در فلسطین ) وقفه، یا اخلالی در زندگی روزمره شهروندان در نیمه اول قرن 7 را نشان نداده است. ساختن کلیسا، صومعه و بناهای عمومی در طی تسخیر ایران و اعراب ادامه داشت :

Yet recent excavation at many sites shows no interruption in the everyday life of the local populace in the first half of the seventh century. The construction of churches, monasteries, and public buildings continued unabated throughout the years of the Persian and Arab conquests, ( 22

برای دانشنامه ایرانیکا تاریخ سبئوس بهترین خبر است از عملیات سریع نظامی اعراب برای تصرف فلسطین و اروشلیم در بهار سال 635 و 4 سال جنگ ( 40 – 636) برای شکستن مقاومت ایران در میانرودان. بخصوص حمله اول موفقیت آمیز از کوه های زاگرس برای شکستن محاصره تیسفون

There is indeed no better account of the operations that led to the swift submission of Palestine (including Jerusalem) by spring 635 and the four years of large-scale fighting (636-40) needed to overcome Persian resistance in Mesopotamia, in particular to counter an initially successful counterstrike across the Zagros to relieve the first siege of Ctesiphon-Veh Ardashir

در بخش 30 سبئوس همچنین خبر از جنگ های قادسیه و نهاوند می دهد:

سبئوس در خبر کوتاه خود نامی از قادسیه نبرده :

“ ایرانیان به دهکده حیره می رسند، عرب ها از نزدیک ایرانیان را تعقیب می کنند، جنگ شروع می شود و ارتش ایرانیان فرار می کند و رستم به قتل می رسد.“

the Persians reached a village called Herthican, with the Arabs close on their heels; “ the battle started and the Persian army fled before the Arabs, who pursued them and put them to the sword there perished the general Rostom…“ ( 23

چون اینجا از رستم نام برده شده پژوهشگران معتقداند این جنگ قادسیه است، اما در ادبیات سوری و یونانی اسمی از این جنگ ها برده نشده:

the closest we get to a specific description is the work of Sebeos, an Armenian historian writing in the late 7th century. He has two accounts of battles which modern scholars have assumed to be those of the Yarmuk and Qadisiyyah, These, like the garbled echoes in the Khuzestan Chronicle. In the 7th-century Syriac and Greek literature we have not even the little that we find in Sebeos ( 24

سبئوس از جنگ نهاوند نیر نام نبرده، بلکه از جنگ در سرزمین مادها

. به نوشته سبئوس این جنگ در نخستین سال پادشاهی پادشاه کنستانتین و دهمین سال پادشاهی یزدگرد سوم، یعنی سال642 میلادی ، روی داده است. تعداد سپاهیان ایران را شصت هزار و سپاه عرب چهل هزار تن بود و جنگ در سرزمین مادها اتفاق افتاد. این جنگ سه روز طول کشید. هر دو طرف بسیار کشته دادند تا آنکه به ایرانیان خبر رسید که سپاهی به یاری عرب ها می آید. آنها با شنیدن این خبر شبانه گریختند و رفتند. صبح بعد، عرب ها حمله کردند اما در لشکرگاه ایرانیان کسی را نیافتند. پس به هر سو تاختند و اسیر و غنیمت گرفتند و تعداد 22 قلعه را گشودند

It happended in the first year of Constans king of the Greeks, and in the tenth year of Yazkert king of the Persians, that the Persian army of 60,000 fully armed man asembled to oppose Ismael. The Ismaelites put in the field against them 40,000 armed with swords. and they joind battle with each other in the province of Media. For three days the battle continued, while the infantry of both sides diminished. Suddenly the Persian army was informed that an army had come to the support of the Ismaelites. The Persian troops fled from their camp all through the night. The survivors of the Ismaelite army attacked them inthe morning, but they found no one ih the camp. Spreading forays acros the whole land, they put man and beast to the sword. Capturing 22 fortresses, they slaughtered all the living beings in them ( 25

جنگ ها ( قادسیه، نهاوند، یرموک … ) و فتوحات ای که طبری و تاریخ نویسان عرب به آنها اشاره کرده اند در واقع، به نقل از دو باستان شناس اسرائیلی ’ یهودا دی. نوو و جولیت کورن ’ ( Yehuda D. Nevo and Judith Koren)، دستبرد ها و سرقت های مسلحانه قبایل عرب به سرحدات کشور های مجاور بودند. پس از متلاشی شدن ارتش ساسانیان و ترک بیزانس از سوریه و مصر یک نیروی نظامی برای جلوگیری از سرقت های اعراب در مرز ها مستقر نبود :

به نقل ازاین دو باستان شناس اسرائیلی اخبار جنگ های اعراب نامنسجم و بی نظم هستند:

Clearly, Sebeos has heard of a battle, but his account is very incoherent und disordered ( 27

اخبار جنگ در تاریخ سبئوس از قصه ها عربی و موسیقی های جنگ گرفته شده اند

His battle description …could easily derive from the Arab tales and battle song ( 28

“ شاید در حقیقت لشگرکشی بزرگی بود ، یک جنگ پس از جنگ بعدی با هزاران سربازان روی در روی یک دیگر در یک مدت زمان طولانی (636 – 629 ). اما اگر این جنگ ها روی داده بودند، به نظر می رسد، در آن زمان هیچ‌کس به این جنگ ها اشاره نکرد“

سبئوس همچنین به یک نامه از معاویه به کنستانس، پادشاه بیزانس، اشاره می کند: در این نامه معاویه به کنستانس پیشنهاد می کند مسیح را رها کند و به خدای بزرگ، به خدای ابراهیم ایمان بیآورد

If you wish, he said، to preserve your life safety, abandon that vain cult which you learned from childhood . deny that Jesus and turn to the great God whom I worship, the God of our father Abraham ( 30

با توجه به نقش صلیب در سنگ نبشته معاویه در اردن (معاویه ) و اشاره عبدالملک مروان به مسیح در مسجد الصخره در اروشلیم بعید به نظر می رسد که معاویه این نامه را نوشته باشد.

همچنین به نظر می رسد که سبئوس چیزی از اسلام و محمد نمی دانسته ، در غیر اینصورت معاویه می بایست پادشاه بیزانس را به دین محمد، به اسلام دعوت می کرد و نه به دین ابراهیم . برای سبئوس اعراب به خدای ابراهیم ایمان دارند.

if Sebeos knew anything of Islam, and had earlier written of Muhammad the Arab Prophet, he woud put in Muawiyah’s mouth a religious challenge to the Byzantine Emperor that included no reference to Muhammad and defined the Arab faith only as belief in the God of Abraham ( 31

و این ایمان به خدای ابراهیم چیز بخصوصی نبود

the religion of the Arab ruler was seen as Abrahamism–a belief in the God of Abraham– not as anything more specific ( 32

بر خلاف نطریه روزنامه اطلاعات که سبئوس “ از نزدیک شاهد حوادث بوده “ هیچ سندی، به نقل از تامسون ، در دست نیست که نشان دهد این تاریخ در قرن 7 نوشته شده باشد. کتاب سبئوس بعد از سده 10 رونویسی ، یا ترجمه شده است ( از زبان یونانی به ارمنی ) و رونویس بردار اخباری را که شنیده بود ( خبر محمد ، خبر از حمله اعراب به فلسطین و ایران ) به تاریخ سبئوس اضافه می کند . با اخبار تاریخ سبئوس نمی توان تاریخ سده 7 ایران را بازسازی کرد.

———————————————

1 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, Crossroad to Islam. The Origins of the Arab Religion and the Arab State. N.Y. 2003, P. 127

2 – Robert G. Hoyland, Seeing Islam as others saw it, Princeton, 1997 P. 124

3 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 230

4 – R. W.Thomson ,The Armenian History attributed to Sebeos , Liverpool University Press, 1999, P. xxxi

5 – Thomson, P. xxxix

6 – Thomson, P. xxxii

7 – Thomson, P. Lxxvii

8 – Thomson, P 96-97

9 – Karl-Heinz Ohlig, Der frühe Islam, Berlin, 2007, P. 248 – 253

10 – Thomson, P. 95

11 – Kurt Bangert, Muhammad, Wiesbaden, 2016, P. 713

12 – Ohlig, 248 -253

13 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren,P. 230

14 – Thomson, P. 96

15 – Ohlig, p. 248 – 253

16 – Thomson, P. 96

17 – Ohlig, P. 248 -253

18 – Ohlig, P. 248- 253

19 – Thomson, P. 240-241

20 – Thomson, P. 247

21 – Patricia Crone und Michael Cook, Hagarism, The Making of the Islamic World, Cambridge Universitäty Press. 1977, P. 154

22- Gideon Avni, The Byzantine-Islamic Transition in Palestine, An archaeological Approach, Oxford University Press, 2014, P. 314 -316

23 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 125

24 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 109

25 – Thomson, P, 104

26 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, Methodological Approaches to Islamic Studies. In: Der Islam 68 ( 1991) , P. 100

27 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 126

28 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 128

29 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 135

30 – Thomson, P. 144

31 – Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 230

32 -Yehuda D. Nevo and Judith Koren, P. 229

6 – Robert G. Hoyland , P. 184

7 – Robert G. Hoyland , P. 187-188

8 – Karl-Heiz Ohlig, Der frühe Islam, 2007, Berlin, P. 263

4 –

تاریخ سبئوس

5 – یعقوب ادسایی

یوحنا دمشقی – 6

کترینا یاکوبی (Doctorina Jacobi)، توماس پرسبیتر (Thomas Presbyter)، وقایع‌نگاری گمنام خوزستان، سبئوس (Sebeos)، یعقوب ادسایی (Jakob von Edessa) و یوحنای دمشقی

یعقوب ادسایی

یعقوب ادسایی ( 633 – 708)،عالم فقه سوری، در کتاب خود که به زبان سوری آرامی نوشته شده اسمی از اسلام نیآورده، اما در دوجا از اعراب نام می برد: در یک تحلیل از تورات یعقوب ادسایی اشاره می کند „: مسیح ما را به علت گناه ها و بی عدالتی ها ترک کرد و ما را به زیر یوغ اعراب انداخت.

Christ has delivered us up, because of the many sins and iniquities, and subjected us to the hard yoke of the Arabian

همچنین در یک رویدادنامه ناتمامی که در قرن 10، یا 11 نوشته شده و به یعقوب ادسایی نسبت داده شده به محمد و اعراب اشاره می کند.: „محمد، نخستین پادشاه اعراب، 7 سال حکومت کرد“

Muhammad, the first king of the Arabs, began to reigen, 7 years

و این عبارت :

محمد برای تجارت به فلسطین و عربستان و فونیسیا و صور ( در لبنان) مسافرت می کرد“. “

and Muhammad goes dpwn on commercial business to the lands of Palestine and of the the Arabias and of Phoenicia of the Tyrians

اما چرا برای ادسایی محمد یک پادشاه بود. شاید به علت که ادسایی سکه های با نام محمد را دیده بود و نتیجه گیری کرد که محمد یک پادشاه است. اما معلوم نیست که چرا برای ادسایی محمد یک بار تاجر است و بار دیگر پادشاه. ادسایی اشاره ای به پیغمبر بودن محمد نکرده است. مذهب شناس آلمانی „کارل هاینس اولیگ“ اشاره می کند که نام محمد به عنوان یک شخصیت تاریخی از نیمه دوم قرن 8 شناخته شد و این محمد پیغمبر و فرستاده خدا بود و نه تاجر، یا یک پادشاه . مذهب شناس آلمانی ادامه می دهد چون نام محمد از نیمه قرن 8 شناخته شد این سند نمی تواند از ادسایی باشد که در سال 708 درگذشت .ادسایی همچنین به حکمفرمایی اعراب اشاره می کند که در سال 11 هراکلیوس و سال 31 خسرو ( 620 / 621 ) شروع شد که شاید اینجا اشاره ای باشد به شکست ساسانیان از بیزانس در ارمنستان در سال .622.